“Κι ότι συζητούσαμε προχθές, δουλεύοντας στο Αρχείο της Πολ. Εταιρείας Πανόραμα για το Εθνικό Πάρκο Δάσους Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου, για ένα εξαιρετικό βιβλίο που έγραψε ένας «άνθρωπος του δάσους», ξέσπασε φωτιά στον εβρίτικο οικισμό Λευκίμη", γράφει το evros24.gr αναφερόμενο σε ανακοίνωση της Πολιτιστικής Εταιρείας Πανόραμα με φόντο το Δάσος της Δαδιάς.

Ειδικότερα η ανακοίνωση του «Πανοράματος» αναφέρει για την εγκατάλειψη του προστατευόμενου δάσους:
"Πολλά μποφόρ, πολλά πεύκα, μια άκρως σημαντική περιοχή λόγω του Δάσους που εκτείνεται ανάμεσα στα ανατολικά πρόβουνα της Ροδόπης και τη δυτική όχθη του Έβρου, όπου διαβιούν ακόμα μερικά ζευγάρια σπάνια πλέον αρπακτικά πουλιά, καθώς και πολλά άλλα είδη του ζωικού και βοτανολογικού κόσμου, πολλά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως είδη που κινδυνεύουν ή είναι ήδη «υπό εξαφάνιση».

Ούτως ή άλλως το πυρακτωμένο καλοκαίρι άρχισε πάρα πολύ νωρίς φέτος, με τα Γεράνεια στη Δυτική Αττική, ήρθε κι αυτή η τρομερή φωτιά στην Κύπρο, και μόλις τέθηκε υπό έλεγχο η φωτιά στην Κεφαλονιά (για πολλοστή φορά, ίσως χιλιοστή), λαμπάδιασε η Λευκίμη και δόθηκε μάχη για να μην επεκταθεί στο προστατευμένο Δάσος.

Αυτή όμως δεν μπορεί να περάσει σαν «μία ακόμα καταστροφική πυρκαγιά». Πρόκειται για τον Νομό Έβρου. Το Σουφλί, η Λευκίμη, η Δαδιά, η Κορνοφωλιά, η Κοτρωνιά, η Λυκόφη, είναι παραμεθόριοι οικισμοί. Κάποιοι απέχουν δύο-τρία-πέντε χιλιόμετρα από τα σύνορα, κάποιοι επτά-οκτώ.

Και είναι μεγάλο κρίμα ότι σε έναν τέτοιο τόπο η ολιγωρία του κράτους άφησε τόσα χρόνια το Δάσος της Δαδιάς να μαραζώσει, παρά το έργο που προσέφεραν περιβαλλοντικές οργανώσεις (ιδίως το WWF Ελλάδας), το Δασαρχείο κατά καιρούς και ορισμένοι τοπικοί φορείς κατά καιρούς.

Λίγο-πολύ τα αποτελέσματα της ίδιας κρατικής και δημοτικής ασυνεννοησίας και αβελτηρίας βιώνει και το Δέλτα του Έβρου. Εξάλλου, το Δέλτα και το γειτονικό Δάσος Δαδιάς συγκροτούν έναν ενιαίο τόπο μοναδικής περιβαλλοντικής σπουδαιότητας. Αλλά, δυστυχώς.

Οι αρμόδιοι είναι και πολλοί –ως εκ τούτου ουδείς επωμίζεται ευθύνη– και αδιάφοροι ή αμαθείς και γενικώς δεν λογοδοτούν ποτέ και πουθενά. Κοντεύει μισός αιώνας από το 1974. Πόσα ονειρευόμασταν για την αειφόρο ανάπτυξη, την ανάδειξη Δέλτα και Δάσους, τις ήπιες μορφές τουρισμού, τα μονοπάτια στη Ροδόπη, τις δασικές και τις πασσαλόπηκτες καλύβες στις αμμονησίδες.

Πάντως το βιβλίο του βιολόγου Γιώργου Κατσαδωράκη, «Στο δάσος της Δαδιάς. Άνθρωποι, τοπία και καρτάλια» (έκδοση του WWF Ελλάδας, Αθήνα 2019) μας έβαλε για τα καλά σε έναν κόσμο άγνωστο, σκληρό, μαγικό, βαθύτατου ήθους -εφόσον διατηρεί ακόμα κάτι από την ιερή και αδυσώπητη σχέση με την άγρια φύση.

Ο Κατσαδωράκης, επιστημονικός συνεργάτης της Εταιρίας Προστασίας Πρεσπών από το 1991 και επιστημονικός σύμβουλος του ελληνικού τμήματος του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF Ελλάς) από το 1997 έως το 2018, έζησε και δούλεψε ως ειδικός σε θέματα Ορνιθολογίας, διαχείρισης υγροτόπων και προστατευμένων περιοχών, οκτώ χρόνια στο δάσος της Δαδιάς (2002-2010).

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ