ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι σχολιαστές που πρόσκεινται στον Αλ. Τσίπρα χρεώνουν την ήττα των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών στον Π. Σκουρλέτη, ενώ πιστώνουν το 31,5% των εθνικών εκλογών στον τέως πρωθυπουργό.

Πώς γίνεται αυτό; πώς γίνεται μέσα σε σαράντα ημέρες άλλος να είναι ο πατέρας της ήττας και άλλος ο πατέρας της «νίκης»; Γιατί, αναμφίβολα το 31,5% ήταν μία νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον κράτησε ζωντανό στο παιχνίδι της εξουσίας.

Νομίζω πως οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται στο παιχνίδι εξουσίας που διεξάγεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει γραφτεί κατά κόρον πως πίσω από τη διαμάχη Τσίπρα - Σκουρλέτη υπάρχει η αντίσταση των ιστορικών στελεχών του κόμματος στη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του. Υπάρχει δηλαδή μία πολιτική βάση.

Νομίζω πως αυτά είναι προφάσεις. Η κεντρική διακύβευση είναι ο έλεγχος του κόμματος και των εξελίξεων.

Είναι λογικό κάθε ηγέτης, που υφίσταται τέσσερις συνεχόμενες ήττες μέσα σε σαράντα ημέρες, να αισθάνεται ανασφαλής. Να φοβάται για το μέλλον του, πολύ δε περισσότερο όταν είναι μόλις σαράντα πέντε ετών.

Από την άλλη πλευρά είναι εξίσου λογικό, μέσα σε αυτό το τοπίο της ήττας, η ιστορική ηγεσία του κόμματος να φοβάται την αποστρατεία της.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε πριν από λίγες ημέρες ο Αλέξανδρος Μπαλτάς: «Δεν νοείται Τσίπρας χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ», υπονοώντας ουσιαστικά πως ο τέως πρωθυπουργός είναι απλώς «πρώτος μεταξύ ίσων».

Συγχρόνως, έστειλε το μήνυμα πως η ιστορική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται παρούσα και θα παραμείνει παρούσα.

Και ο Αλέξης Τσίπρας τι προτίθεται να πράξει; Γνωρίζει άριστα πως το κόμμα του δεν αντέχει σήμερα μία νέα διάσπαση. Γνωρίζει πως το 2019 δεν είναι 2015. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν. Είχε μία δυναμική.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ηττημένο και κουρασμένο, από τη διαχείριση της εξουσίας, κόμμα. Επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πως για να παραμείνει το κόμμα του στο παιχνίδι της εξουσίας, θα πρέπει να παραμείνει ενωμένο.

Οι πόρτες του θα πρέπει να παραμείνουν ανοικτές, για να έρθει κόσμος και όχι για να φύγει.

Συνεπώς, θα κινηθεί μέσα από τους γνωστούς εσωκομματικούς συμβιβασμούς που διακρίνουν τα κόμματα εξουσίας. Θα επιδιώξει τη σύνθεση των απόψεων, όπως γινόταν πάντα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί οφείλουμε να το ομολογήσουμε πως μέσα στο κόμμα υπάρχει ένας ανοικτός, εσωκομματικός διάλογος, χωρίς αποκλεισμούς.

Και η λεγόμενη «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει;

Επανίδρυση κόμματος δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ίδρυση νέου κόμματος. Και αυτό μπορούν να το πραγματώσουν μόνον οι πατριάρχες των μεγάλων πολιτικών χώρων.

Και αυτοί στην Ελλάδα είναι μόνο δύο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όλοι οι άλλοι ήταν ηγέτες μεγάλου ή μικρού βεληνεκούς, αλλά δεν ήταν πατριάρχες.

Συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει και την ικανότητα και τη δυνατότητα να ιδρύσει ένα νέο κόμμα, που θα αποβλέπει στη διεκδίκηση της εξουσίας. Έχει μια καλή παρέα συνομηλίκων του, δεν έχει όμως μιαν αξιόλογη ηγετική ομάδα.

Με τους «κολλητούς» κανένας δεν έφτιαξε μεγάλο κόμμα.

Οι εσωκομματικές ίντριγκες στον ΣΥΡΙΖΑ είναι λογικό να ενταθούν και να στοχοποιηθούν και άλλα ηγετικά στελέχη.

Πάντως, κατά τη γνώμη μου, ας μην περιμένουμε θεαματικές εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, σχεδόν πάντα, επιλέγεται ένας συμβιβασμός.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" την 1η Σεπτεμβρίου 2019