ΑΠΟΨΕΙΣ

Η καύση των νεκρών επιτράπηκε από το 2006 ακόμη, με το άρθρο 35 του νόμου 3448. Αποτέλεσε δε το προοδευτικό φωτοστέφανο, την εκσυγχρονιστική αιχμή, του προεκλογικού λόγου της Πρωτοβουλίας, στις δημοτικές εκλογές του 2010. Η εμμονή στην εξαγγελία αυτή γέννησε τότε την κόντρα του Γιάννη Μπουτάρη με τον τοπικό μητροπολίτη, και προίκισε τη φαρέτρα των επιχειρημάτων του, στη μάχη κατά του αναχρονισμού, που όπως υποστήριζε σκέπαζε την πόλη εκείνη την εποχή. Για κάποιους μάλιστα αυτή η σύγκρουση ήταν που τον έκανε δήμαρχο.

Σήμερα, έπειτα από εννιά χρόνια στη διοίκηση του δήμου, πληροφορούμαστε ότι δεν πρόκειται να λειτουργήσει Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών. Έπειτα από τόσα χρόνια στασιμότητας, η επίσημη θέση που την ερμηνεύει είναι η… γραφειοκρατία! «Εμείς είμαστε που θέλουμε το φως, αλλά δεν μας αφήνει η γραφειοκρατία», λένε ούτε λίγο ούτε πολύ. Ίσως για τους εμπνευστές της πρότασης αυτό να είναι αρκετό. Πιθανόν να ήταν και επιθυμητό: Να διατηρούν τη λάμψη του προοδευτισμού, μέσω της μη υλοποίησης μιας ιδέας στο διηνεκές.

Η κατάληξη όμως αυτής της ιστορίας είναι εξόχως αποκαλυπτική, ίσως και διδακτική, για τους πολίτες. Αποκτά δε πολύ μεγαλύτερη αξία, καθώς συμπίπτει με την περίοδο που καλούνται με την ψήφο τους να επιλέξουν τους επόμενους για τη διοίκηση του δήμου. Και δεν είναι τόσο κατακριτέο το να μην υλοποιηθεί μια φιλόδοξη εξαγγελία όσο το γεγονός της εργαλειοποίησής της, για να χτιστεί ένα προφίλ και μόνο.

Αυτή η πρακτική δεν αφήνει απλά ανεκπλήρωτη την καύση των νεκρών. Στην κυριολεξία καίει την όποια ελπίδα υπάρχει ακόμη, για να αλλάξει ο στρεβλός και υποκριτικός τρόπος του «πολιτεύεσθαι» στον τόπο μας. Αναδεικνύει την αξιοπιστία για άλλη μια φορά ως ζητούμενο. Καθιστά συγκλονιστικά επίκαιρο τον «Πολιτευτή» του Διονύση Σαββόπουλου και κυρίως τους στίχους του, που γράφτηκαν το πολύ μακρινό 1979: «…και ότι σε γλιτώνει και σου δίνει την αιτία, είναι που χρειάζεται και η γραφειοκρατία…».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Μαρτίου 2019