Κώστας Καραελευθερίου

Είναι πολύ ευαίσθητη, της αρέσει η ηρεμία, λατρεύει τα ταξίδια και τις νέες εμπειρίες, ενώ, το πιο ιερό πράγμα για την ίδια είναι η σκέψη του μυαλού της, την οποία και κρατά καλά προστατευμένη. Η Κατερίνα Λέχου είναι μία καλλιτέχνης, που δεν επαναπαύεται σε έναν ρόλο, ψάχνοντας συνεχώς αυτό το κάτι παραπάνω, το καινούργιο, το διαφορετικό. Η ηθοποιός εντάσσεται αναμφισβήτητα στη λίστα με τους πιο αγαπητούς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς της. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές, που μας έχει χαρίσει απλόχερα συγκινητικές αλλά και αστείες στιγμές, μέσω των ρόλων της. Με αφορμή την παρουσίαση του έργου «Το Δείπνο» του Χέρμαν Κοχ, στην οποία πρωταγωνιστεί στη Θεσσαλονίκη, η γνωστή ηθοποιός μιλάει στο makthes.gr.

Τι σας γοήτευσε στο κείμενο του έργου, «Το Δείπνο», όπου πρωταγωνιστείτε και τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην προσέγγιση του ρόλου σας;

Αυτό που με συγκίνησε όταν το πρωτοδιάβασα ήταν το γεγονός ότι, με κάποιον τρόπο, προηγήθηκε της εποχής του. Αναφερόταν σε γεγονότα και καταστάσεις, τα οποία μου φαίνονταν εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Όμως, από τη στιγμή που ανεβάσαμε το έργο, είδαμε, δυστυχώς, ότι ζούμε και εμείς τέτοια αντίστοιχα πράγματα, τόσο ακραία. Για εμένα, όλοι οι ήρωες που πρωταγωνιστούν σε αυτό είναι αρνητικοί. Η δική μου ηρωίδα, η Κλερ, είναι τόσο ακραία και αρνητική προσωπικότητα, που έκανα τεράστια προσπάθεια προκειμένου να την καταλάβω και να την προσεγγίσω. Όπως είναι λογικό, όποιον ήρωα κι αν υποδύεσαι, καλείσαι πρώτα να τον κατανοήσεις. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα. Όλοι αυτοί οι ήρωες, από την πλευρά τους, έχουν δίκιο. Όμως, πιστεύω ότι, αυτό που τους ακυρώνει όλους είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει πραγματική, ανιδιοτελής αγάπη για τα παιδιά τους. Η αγάπη, δηλαδή, έπεται και αυτό είναι μια πάρα πολύ σκληρή αλήθεια.

Ποιος από τους ρόλος που έχετε υποδυθεί ως τώρα έχει περισσότερα κοινά στοιχεία με τον εαυτό σας;

Με πάρα πολλούς ρόλους μου έχω κοινά στοιχεία. Όλα υπάρχουν μέσα μας, όπως και όλοι είμαστε πολύπλοκοι. Έχουμε ένα διαμορφωμένο χαρακτήρα, αλλά, μέσα μας υπάρχει και το αρνητικό με το θετικό, το καλό με το κακό κτλ. Παρόλ’ αυτά, ένας θεατρικός ρόλος που αγάπησα πολύ, σχεδόν με ρούφηξε θα έλεγα, ήταν αυτός της "Μπλανς", στο "Λεωφορείον ο Πόθος". Βέβαια, χωρίς να έχουμε καμία σχέση ή ομοιότητα μεταξύ μας. Νομίζω πως όσο περισσότερο αισθάνεσαι ψυχικά οικεία με έναν ήρωα, τόσο περισσότερο αυτός σε τραβάει προς στη μεριά του.

Τι σας τρομάζει περισσότερο στη ζωή;

Με τρομάζει η αδιαφορία. Έχω μια περίεργη σχέση με αυτήν την έννοια, καθώς, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεται κάποιος για κάτι που συμβαίνει δίπλα του, γύρω του, λίγο παραπέρα. Το θεωρώ πάρα πολύ καταστροφικό όλο αυτό. Είναι ένας σίγουρος τρόπος ώστε να πεθάνει κάτι, να καταστραφεί. Όλα τ' άλλα μπορώ να τα διαχειριστώ. Την αδιαφορία, όμως, όχι. Μου παγώνει λίγο το αίμα. Με καθηλώνει.

Επαγγελματικά έχετε δεχτεί μεγάλο ανταγωνισμό από συνεργάτες σας;

Εμένα δεν με πειράζει ο ανταγωνισμός. Είναι κάτι το οποίο σε βάζει σε μια διαδικασία με σκοπό να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό σου. Για παράδειγμα, το να βλέπεις έναν σπουδαίο ηθοποιό να παίζει είναι ένα μάθημα. Δεν το βλέπω ανταγωνιστικά, ενώ, θα έλεγα πως είναι κάτι γόνιμο. Τώρα, εάν είναι στο πλαίσιο της αδικίας κάποιου, θα δείξει. Στη ζωή όλα συμβαίνουν. Όμως, ακόμα και αυτό να συμβαίνει, εμένα δεν με νοιάζει. Θα αδιαφορήσω και θα κοιτάξω εκείνο που μου έχει δοθεί, κάνοντας αυτό που μπορώ εγώ, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν αναλώνομαι σε κάτι άλλο.

Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας, από τη στιγμή που μπαίνετε στο σπίτι μετά τη δουλειά;

Αρχικά, μου αρέσει να φοράω χαλαρά ρούχα, τα οποία δεν με στενεύουν ή καταπιέζουν. Μετά, αγαπημένες μου συνήθειες είναι η μαγειρική, η γυμναστική, η οποία ξεκουράζει πάρα πολύ το κεφάλι μου, καθώς, δεν το κάνω μόνο για σωματική υγεία, αλλά και για αυτήν του εγκεφάλου μου. Ένας άλλος τρόπος, προκειμένου να χαλαρώσω, είναι το να δω μια ωραία ταινία, να πιω ένα ποτήρι κρασί. Απλά πράγματα. Μου αρέσει η ησυχία. Γενικότερα, θα έλεγα ότι είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος. Δεν είμαι της βαβούρας.

Τα ταξίδια σας αρέσουν;

Αυτά μου αρέσουν πάρα πολύ. Όχι τόσο τα τουριστικά, με την έννοια του να έχω ένα οργανωμένο πρόγραμμα για να ακολουθήσω, όσο τα πιο ελεύθερα. Θέλω να αφεθώ λίγο στη ροή της πόλης, χωρίς να έχω κάποιο στόχο, να μπλεχτώ με τους ανθρώπους της, να καταλάβω λίγο τι κάνουν εκεί, πώς ζούνε κτλ. Να μην έχω την αγωνία για το πότε θα επιστρέψω στο σπίτι μου. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα εφικτό, είτε λόγω οικονομικών, είτε πρακτικών. Είναι γνώση τα ταξίδια.

Τι συναισθήματα σας άφησε το ταξίδι σας στη Γκάνα, όπου είχατε ταξιδέψει παλαιότερα και τι συναντήσατε εκεί;

Είδα το πώς οι άνθρωποι μπορεί να είναι γελαστοί έχοντας μόνο λίγα πράγματα, να παίρνουν χαρά από έναν απλό χορό ή από το να είναι κάτω από τη βροχή ή ακόμα και από ένα παιχνίδι. Επίσης, είδα τη μεγάλη αδικία που υπάρχει. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε μία εξαιρετικά πλούσια χώρα, καθώς, έχουν το χρυσό -ως γνωστόν- και χιλιάδες άλλα πράγματα, όμως, είναι πάμφτωχοι γιατί κάποιοι τους έχουν κρατήσει στην άγνοια, με σκοπό την εκμετάλλευσή τους, ζώντας σε ένα τρομερό καθεστώς αδικίας και φτώχειας, χωρίς λόγο. Όλες αυτές τις ανισότητες, δηλαδή, που λέμε ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν την εικόνα που έχουμε εμείς εδώ. Βλέπεις αυτό που συμβαίνει εκεί και δεν το πιστεύεις. Κι όμως, γίνεται και μάλιστα μπροστά σου. Για τέτοια φτώχεια μιλάμε. Κατά την επίσκεψη μου εκεί, οι άνθρωποι της περιοχής με αντιμετώπισαν πάρα πολύ ζεστά, αγαπητικά, χωρίς καμία επιφύλαξη.  

INFO

Το Δείπνο

Θέατρο Αριστοτέλειον

Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Λίλλυ Μελεμέ

Παίζουν: Στέλιος Μάινας, Κατερίνα Λέχου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Μισιχρόνη και ο Γιώργος Κοτανίδης

Πρεμιέρα: 2 Μαΐου

Παραστάσεις: Έως 12 Μαΐου  

Ημέρες και ώρες: Τετάρτη και Κυριακή στις 8μμ, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15μμ