ΑΠΟΨΕΙΣ

Στα χρόνια της πιο ολοκληρωτικής υποκρισίας, στα χρόνια που χρησιμοποιούν απαίδευτοι ως προς την «πόλιν», το όνομα της δημοκρατίας και της ενημέρωσης ως επίφαση ενός φτηνού και χυδαίου λαϊκισμού, που κρυφογλείφεται με νάζι με τον πιο ύπουλο φασισμό, νιώθω ευλογημένος που έρχομαι καθημερινά σε επαφή με νέους ανθρώπους που έχουν ΟΝΕΙΡΑ, που δημιουργούν, που επιμένουν να επικοινωνούν με λέξεις κι όχι με βρισιές, κραυγές και αναθέματα…

Στα χρόνια που επιτρέπεται να κουνούν το δάκτυλο αυτόκλητοι ιεροεξεταστές μιας βαρβαρότητας, που επιμένουν να την αποκαλούν «ηθική της κοινής γνώμης», νιώθω περήφανος για τα ποιητικά αυτά παιδιά. Γιατί στα χρόνια αυτά, τα δίσεκτα που ζούμε, υπάρχουν σαν φύτρες άγνωστης προέλευσης νέα παιδιά, κορίτσια κι αγόρια, που δεν τους αγγίζει η αγοραία εκδοχή της «πραγματικότητας». Οικοδομούν σιγά σιγά, σαν σε κρυφό σχολειό, τη δική τους αισθητική, με ποιότητα κι επιμονή.

Αυτούς διαλέγω και τους παρακαλώ να με δεχτούν και μένα στην παρέα τους. Σαν πρόβατο απολωλός. Ικέτης της ευσπλαχνίας τους -λέξεις άγνωστες στους «σοφούς» συνομηλίκους μου.

Κι όσο τα ιερατεία της ηθικής καταστρώνουν λίστες υποψηφίων, όσο ο δημόσιος λόγος εξακολουθεί να τα αγνοεί, όσο οι εκλεγμένοι κι οι ψηφοφόροι τους αδιαφορούν για τη συμμετοχή τους ή όχι στις σικέ διαδικασίες τους τόσο η αόρατη αυτή νεολαία θα αυξάνεται, ερήμην τους.

Κι αν ποτέ ξημερώσει αυτή η βαθιά νύχτα, είναι γιατί αυτά τα παιδιά, ό,τι κι αν κάνουν, ό,τι κι αν πουν αυτοί που τώρα κρίνουν τα πάντα και τους πάντες, κάθε μέρα θα πολλαπλασιάζονται, κρυφά σε συγκεντρώσεις και συναναστροφές, μακριά από τους κριτές και τους σχολιασμούς τους. Θα πολλαπλασιάζονται μυστικά κι αυθόρμητα, μοιράζοντας το φως ο ένας στον άλλο, με ειλικρίνεια -άλλη μια άγνωστη λέξη- κι απλότητα, μοιράζοντας την αλήθεια του ο καθένας και θα είναι μια αλήθεια γεμάτη φως.

Είναι ζήτημα χρόνου αυτό το φως να κυριαρχήσει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019