Με λόγια καρδιάς αποχαιρετά η πρώην βουλευτής Χρύσα Αράπογλου τον καλό της φίλο και πρώην δημοτικό σύμβουλο εκλεγμένο με την παράταξή της στο δήμο Θεσσαλονίκης, Κώστα Τσιτουρίδη που έφυγε χθες από τη ζωή από κορονοϊό. Ο Κώστας Τσιτουρίδης νοσηλευτόταν τις τελευταίες ημέρες διασωληνωμένος σε ΜΕΘ του ΑΧΕΠΑ. 

Έγραψε η Χρύσα Αράπογλου: 

Δεν αγαπώ τους αποχαιρετισμούς. Δεν είμαι γενναιόδωρη στα λόγια των δακρύων. Δεν μίλησα μέχρι τώρα για απώλειες. Ο πόνος είναι υπόθεση ιδιωτική και οι τελευταίες δημόσιες φράσεις μας έχουν πάντα έναν χαρακτήρα εθιμοτυπίας που αδικεί συναισθήματα, αναστήματα και αλήθειες. Μα σήμερα θέλω να χαιρετήσω δυνατά έναν ωραίο άνθρωπο και να εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου για την ανιδιοτελή, γενναιόδωρη φιλία του.

Ο Κώστας Τσιτουρίδης θα είναι για πάντα για μένα μια αποκάλυψη της έντεχνης ζωής. Τη συνεργασία μας την εκτιμούσα πάντα σαν δώρο. Με θάρρος πόντιου ακρίτα, με γενναιοδωρία μεγάλης ψυχής, με μια γρανιτένια εντιμότητα, με ευαισθησία μικρού παιδιού, γεννημένος να εμψυχώνει, να βοηθά, να συμπαραστέκεται. Και να γλεντά. Και να απολαμβάνει την κάθε μέρα. Στις δημόσιες υποθέσεις ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ. Με χαμόγελο, με πίστη σε μια καλύτερη μέρα, με τις επωδούς του « Θα δεις. Όλα θα πάνε καλά». Περάσαμε δύσκολες εποχές στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης όταν, μετρημένοι στα δάχτυλα, χωρίς συμπαράσταση, με βαθιά πίστη στην αξία των ιδεών και σε μια άλλη προοπτική για την πόλη μας, τα βάλαμε με το πιο ακραία παρακμιακό καθεστώς που καθήλωνε την Θεσσαλονίκη και ευτέλιζε την αυτοδιοίκηση. Ίσως να μην άντεχα, όσο άντεξα, αν δεν υπήρχε ο Κώστας, που ήταν ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ. Και στις επιτυχίες και στις στενοχώριες. Και στις δικαιώσεις και στις ματαιώσεις μας.

Από χθες, το ξέρω, πολλοί πενθούν νιώθοντας ότι έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Γιατί ο Κώστας ο γιατρός ήταν εκεί όποτε και για όποιον τον είχε ανάγκη. Να βοηθήσει, να πει τον λόγο τον παρηγορητικό, να εμψυχώσει, να κεράσει, να διασκεδάσει τη δυσκολία, να χαρεί με τη χαρά του άλλου. Γιατί ο Κώστας και ως γιατρός ήταν ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ. Κι αν τα γράφω σήμερα αυτά, δεν είναι μόνο για να τον τιμήσω. Είναι για να μοιραστώ μια σκέψη: υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Που φωτίζουν τη ζωή μας, που διώχνουν τους φόβους και τους δισταγμούς μας, που χαίρονται να προετοιμάζουν και να πληρώνουν τις απολαύσεις μας, που αναβάλλουν μια συνάντηση με κάποιον «σημαντικό» γιατί κάποιος «ασήμαντος» τους ζήτησε βοήθεια. Που δεν κρύβονται όταν τους έχεις ανάγκη, που δεν λυπούνται να σου χαρίσουν τον χρόνο και τις γνώσεις τους. Όταν έρχονται κοντά σας να τους δέχεστε σαν ευλογία, να χαίρεστε και να το εκτιμάτε. Ο Κώστας ήταν ένας από αυτούς.

Όταν μου τηλεφώνησαν χθες το απόγευμα για την επιδείνωση, κοίταζα από το παράθυρο τη θάλασσα και περιεργαζόμουν ένα άρωμα. Καθώς δάκρυσα, ένας κατάλευκος γλάρος έσχισε τον ουρανό ένα μέτρο μακριά μου. Κοίταξα τη σύνθεση του αρώματος. Τριαντάφυλλα, αιγυπτιακό γιασεμί και σανταλόξυλο. Για την ζεστή του καρδιά, την αγάπη του στη ζωή και τη στιβαρή του αλήθεια. Ο Κώστας ήταν και θα μείνει ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ. Κι αν έφυγε, το αποτύπωμά του είναι πιο ζωντανό από πολλούς που ζούνε. Είμαι υπερήφανη που τον γνώρισα, που συνεργάστηκα και που τον είχα φίλο.

Καλέ μου Κώστα, πολύτιμε φίλε μου, σε χαιρετώ με τα λόγια του ποιητή του πελάγους που αγάπησες: «Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα» είπε. «Πριν από την καρδιά σου θα 'ναι αυτή και μετά πάλι αυτή θ' ακολουθήσει. Τούτο μόνο να ξέρεις: Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει». Σε φιλώ.