Την ημέρα του θανάτου της Αμαλίας Μεγαπάνου, έγραψα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook το ακόλουθο κείμενο - φόρο τιμής: « Όταν είσαι Κυρία δεν χρειάζεται να πεις ή να κάνεις κάτι παραπάνω από το να είσαι ο εαυτός σου. Η Αμαλία Κανελλοπούλου ήταν το μαργαριτάρι στο στέμμα της αστικής τάξης μιας άλλης εποχής. Παρέμεινε ως το τέλος της ζωής της μαργαριτάρι παρότι το στέμμα χάθηκε ανεπιστρεπτί... Είτε Καραμανλή είτε Μεγαπάνου, αυτή η καλλονή με τον μοναδικό χαρακτήρα, διέγραψε τη δική της αυτόνομη τροχιά προς τα’ αστέρια. Ο σεβασμός όλων μας δεν είναι τυχαίος και δεν οφείλεται σε τίποτα άλλο πέρα από την οντότητα της. Ούτε στα πλούτη ούτε στην πολιτική ούτε στη δημοσιότητα ούτε στην καριέρα της... Μαζί της σβήνουν και τα τελευταία διακριτικά φώτα μιας Ελλάδας που γοήτευε χωρίς να καμώνεται, που σαγήνευε χωρίς να προκαλεί, που μειδιούσε χωρίς να χασκογελάει, που κατακτούσε χωρίς να εκτίθεται, που μιλούσε χωρίς να τσιρίζει. Μαζί της έφυγε για δεύτερη φορά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μια που αυτή τον οδήγησε ήρεμα στην αστική τάξη και τον αναβάθμισε σιωπηλά. Η Κυρία...».

Ανάλογες ήταν οι επισημάνσεις δεκάδων άλλων αναρτήσεων, δηλαδή η ανάδειξη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών μιας γυναίκας που όλοι αναγνωρίζουμε ως «Κυρία» μέσα από τις περιγραφές ή τις επισημάνσεις μας. Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση, δεν ήταν η ομόθυμη συμφωνία στον ποια ήταν και τι συμβόλισε η Αμαλία Μεγαπάνου, αλλά η απορία δεκάδων νεαρότερων ανθρώπων για το τι στην ευχή μας έπιασε όλους και λέμε τα ίδια μ’ αυτό το ρετρό ύφος. Μιμητισμός; Κοινοτυπίες; Νεκρολογίες copy paste;

Δεν ξέρω τι έπιασε τους άλλους, εμένα όμως με έπιασε κάτι πολύ σημαντικότερο: Πόνος για τον σταδιακό πλην βαθύτατο εκφυλισμό της αστικής τάξης της χώρας μου. Πόνος για την γελοιότητα και την ευτέλεια που εκπέμπουν στη βαθιά τους άγνοια όσοι και όσες θεωρούν ότι ανήκουν σ’ αυτή την τάξη επειδή ο τραπεζικός τους λογαριασμός διαθέτει αρκετά μηδενικά. Πόνος για την μετάλλαξη της πολιτικής εκπροσώπησης αυτής της τάξης με νάρκισσους και θρασίμια, ημιμαθείς και κραυγάζοντες μετά ή άνευ συζύγων αναλόγου ποιότητας. Δεν είναι νοσταλγία, άλλωστε μόλις γεννιόμουν όταν η Αμαλία μεσουρανούσε, δεν είναι εξιδανίκευση, δεν είναι θαυμασμός. Είναι η κραυγαλέα αντίθεση που εκφράστηκε με αφορμή αυτή την απώλεια. Δεν περιμένω να κατανοήσουν όσοι ανήκουν εξ ορισμού στον demi monde, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κατανοούν όσοι γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του αυθεντικού και της φτηνής απομίμησης

Aπλά και ξεκάθαρα

Μια πολύ ακριβή και ρεαλιστική ανάλυση για το περίφημο φράχτη του Έβρου έκανε ο Κώστας Γιαννακίδης στο Protagon gr “H πρώτη φορά που ακούσαμε για τον φράχτη στον Έβρο, ήταν το 2010, από τον Χρήστο Παπουτσή που, ως αρμόδιος υπουργός, έθεσε το σχέδιο σε τροχιά υλοποίησης. Με εξαίρεση τη δημοτική αρχή Ορεστιάδας, όπου και οριοθετήθηκε η κατασκευή, δεν ήταν πολλοί εκείνοι που πέταξαν τη σκούφια τους στον αέρα. Οι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Έβρου είχαν αντιρρήσεις. Λογικό. Αν προστατευτεί ένα σημείο, κάποια άλλα θα εκτεθούν ως πιο ευάλωτα. Οι συνδικαλιστές της Αστυνομίας είπαν ότι ο φράχτης δεν προσφέρει κάτι το ουσιαστικό αφού τα περάσματα είναι πολλά- δεν εξηγούσαν, όμως, γιατί τους ενοχλεί να υπάρχουν μερικά περάσματα λιγότερα. Και, φυσικά, τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς κατήγγειλαν την κατασκευή ως απάνθρωπη μεθόδευση κατά του δικαιώματος προσφύγων και μεταναστών στην ελεύθερη μετακίνηση. Ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, η νεολαία του κόμματος διαδήλωνε εναντίον του φράχτη, ζητώντας ανοιχτά σύνορα και χαρτιά για όλους. Στο μεταξύ, όμως, από το 2010, μέχρι το 2012 που, επί Δένδια, ξεκίνησε η κατασκευή, η αύξηση των ροών ήταν εκθετική. Χρειάστηκαν 6.000 κυβικά μέτρα σκυρόδεμα, 800 τόνοι χάλυβα και 140 χιλιόμετρα σύρμα. Όταν ολοκληρώθηκε ο φράχτης, περιορίστηκαν θεαματικά οι παράνομες διελεύσεις κατά μήκος των 11 χιλιομέτρων που καλύπτει. Αυξήθηκαν, βέβαια, οι αφίξεις από τη θάλασσα. Δεν σημαίνει, όμως, ότι η κατασκευή του φράχτη ήταν μία τρύπα στο νερό. Αυτό αποδείχθηκε το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Αν δεν υπήρχε ο φράχτης, θα έπρεπε να πέσουν κορμιά, εκτός και αν οι ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας επέτρεπαν την ελεύθερη διέλευση χιλιάδων ανθρώπων».

Δεν είμαστε ιδιοκτήτες του πλανήτη

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στη lifo.gr ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Κόκκαλης μίλησε με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος για τις δραματικές επιπτώσεις μιας κρίσης που πολλοί θέλουν να κρύψουν: « Δυστυχώς, η κλιματική κρίση, έχει ενώσει μια σειρά από ανορθολογικές δυνάμεις, που δεν πιστεύουν στην επιστήμη και που θεωρούν ότι μπορούν να οχυρωθούν πίσω από τείχη, αγνοώντας τι συμβαίνει έξω από αυτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Μαύρη Διεθνής», την οποία αποτελούν χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και η Αυστραλία, οι οποίες έχουν βασίσει την οικονομία τους σε μεγάλο βαθμό ή και αποκλειστικά, στο πετρέλαιο. Όμως, η κλιματική κρίση δεν θα χαριστεί σε κανέναν. Όπως προβλέπει ο Έρικ Χομπσμπάουμ, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε στον 21ο αιώνα. Διότι ο άνθρωπος αψήφησε το οικοσύστημα. Την ισορροπία μεταξύ των ζωντανών οργανισμών και του φυσικού τους περιβάλλοντος. Συμπεριφέρθηκε ως ιδιοκτήτης του πλανήτη. Οι επιπτώσεις του σύγχρονου πολιτισμού, για τις γενιές του μέλλοντος, θα είναι άνευ προηγουμένου αν δεν δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά.»

Η… καρατιά

Τι είναι καρατιά; Χτύπημα καράτε… Όλα ξεκίνησαν κατά την εκδίκαση στον Άρειο Πάγο της ένστασης του α’ επιλαχόντος ευρωβουλευτή της Ελληνικής Λύσης Σάββα Γεωργιάδη κατά του νυν ευρωβουλευτή του ίδιου κόμματος Μανώλη Φράγκου. Για όσους δεν το γνωρίζουν , ο Γεωργιάδης κατηγορεί τον Φράγκο ότι εξελέγη με τρικ καθώς στο Ευρωψηφοδέλτιο δίπλα στο όνομά του υπήρχε σε παρένθεση σαν χαϊδευτικό το όνομα «Φραγκούλης» που παρέπεμπε -σύμφωνα με την ένσταση- στον γνωστό στρατηγό ε.α. Φραγκούλη Φράγκο.

Ο δικηγόρος του ενάγοντος και τ. ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσογόνος τόνισε ότι «προφανώς και επηρεάστηκαν οι ψηφοφόροι και νόμισαν ότι ψήφιζαν τον γνωστό στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο» αλλά προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα και πρόσθεσε «όπως έγινε και σε άλλη περίπτωση, πριν λίγο καιρό, όταν οι χριστιανοί της πατρίδας μας πίστεψαν ότι πράγματι κάποιος είχε στην κατοχή του επιστολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Το καρφί πήγαινε φυσικά στον Προέδρο του κόμματος Κυριάκο Βελόπουλο που ήταν παρών στην δικαστική αίθουσα. Και ναι μεν εκείνη την ώρα δεν είπε τίποτα αλλά μόλις τέλειωσε η διαδικασία πρόλαβε στα σκαλιά τον καθηγητή Χρυσόγονο και του φώναξε «Με αυτό που έκανες μού έριξες καρατιά στα ευαίσθητα».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06-07 Ιουνίου 2020