ΑΠΟΨΕΙΣ

Τις τελευταίες ημέρες θα πρέπει να ’ναι κανείς εντελώς τυφλός και κουφός για να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της συνεχιζόμενης κοινωνικής οργής, μίας οργής σαφώς αυθόρμητης και υπερκομματικής, παρά το καπέλωμα που επιχειρεί η αξιωματική αντιπολίτευση, διακριτικά τουλάχιστον. Άλλωστε ευρέως κυκλοφόρησαν τα στιγμιότυπα από τις διαδηλώσεις, με χαζοχαρούμενους «πνευματικούς ανθρώπους» σε αγαλλίαση επειδή επιτέλους πέφτει η… Χούντα Μητσοτάκη και χτυπιέται ο… κακός καπιταλισμός. Το ότι αγνοούν τι εστί χούντα, ότι ο ΟΣΕ είναι κρατικός φορέας παλαιάς κοπής, και ότι η ελεύθερη οικονομία ουσιαστικά συντηρεί τα εισοδήματα των περισσότερων καλλιτεχνών και λοιπών είναι ψιλά γράμματα. Hasta la victoria siempre για τις αειθαλείς τηλεπερσόνες μας.

Παρά το ως τώρα αρκετά αξιοπρεπές έργο της, η ΝΔ φαίνεται να τιμωρείται για τη σχετική έπαρση ορισμένων στελεχών της μα και για την αυτοπροβολή της ως μοναδική λύση αποτελεσματικής διακυβέρνησης, κάτι που συνέβη και στις ΗΠΑ στα τέλη του ’60, όταν κατέρρευσε η εικόνα των Best and Brightest που ανέδειξαν οι Κένεντι. Με αφορμή την τραγωδία, ξαφνικά πολλοί Έλληνες συνειδητοποίησαν πως ουσιαστικά λίγα έως ελάχιστα έχουν αλλάξει την τελευταία τετραετία αναφορικά με την προστασία της ζωής και της περιουσίας τους, και αυτή η συνειδητοποίηση τους ώθησε να επανεξετάσουν την πολιτική στάση τους. Μπορεί όντως η αγορά να κινείται καλύτερα και να γίνονται εγχώριες και ξένες επενδύσεις, όμως για τους μικρομαγαζάτορες -ή τους υπαλλήλους τους- που ζουν και εργάζονται πάνω από την Εγνατία ή κάτω από την Πατησίων σχεδόν τίποτα δεν έχει βελτιωθεί・οι μεγάλοι όμιλοι εξακολουθούν να μαζεύουν την πελατεία, οι τράπεζες εξακολουθούν να ’χουν κλειστές τις πόρτες, η εγκληματικότητα στη γειτονιά τους εξακολουθεί να τους βασανίζει, οι οφειλές τους εξακολουθούν να συσσωρεύονται, το διαθέσιμο εισόδημά τους εξακολουθεί να συρρικνώνεται, ο κόσμος γύρω τους εξακολουθεί να τους τρελαίνει.

Ήδη πολλοί κυβερνητικοί ψηφοφόροι το ξανασκέφτονται, έστω υπό το κράτος της οργής. Ωστόσο, οι επιλογές τους είναι περιορισμένες, αφενός επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ηθικά απαξιωμένος και διοικητικά αναξιόπιστος, αφετέρου επειδή τα καλύτερα ΠΑΣΟΚικά στελέχη έχουν μετακομίσει εντός και πέριξ του Μαξίμου. Αδιάφοροι μπροστά στην προοπτική ακυβερνησίας, ίσως στραφούν προς μικρότερα κόμματα και -κυρίως- προς την αποχή, ενδεχομένως ανεβάζοντας τα ποσοστά της σε νέα ύψη. Τίθεται λοιπόν το μεγάλο ερώτημα: από το περίπου 50% των συνήθως απεχόντων εκλογέων, πόσοι απλώς βαριούνται να στηθούν στην ουρά για να ρίξουν λευκό, και πόσοι έχουν χάσει οριστικά την πίστη τους στον κοινοβουλευτισμό; Ή αλλιώς, απ’ όσους υιοθετούν το μηδενιστικό «όλοι ίδιοι είναι, αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα» (άποψη συστηματικά προωθούμενη από επιπόλαιους μιντιακούς αστέρες), πόσοι προσμένουν βράζοντας έναν ολόδικό μας Πούτιν;