ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν γνωριζόμαστε, εννοώ πως δεν κάνουμε παρέα, δεν βγαίνουμε μαζί στα σινεμά και στα θέατρα, δεν πίνουμε καφέ στις καφετέριες ούτε καν μιλάμε στο τηλέφωνο, όμως είναι η Τιτίκα μου.

Εδώ και έναν μήνα μου δίδαξε, χωρίς να μου πει κουβέντα, τι σημαίνει να είσαι ανθρώπινος, ευαίσθητος, να είσαι ενεργό μέλος μιας κοινωνίας. Μου δίδαξε τι σημαίνει συμπαράσταση, ανιδιοτέλεια, αγάπη, ανθρωπιά, έγνοια.

Από τύχη συναντηθήκαμε στην ίδια σελίδα της εφημερίδας, μοιραζόμαστε εξ αδιαιρέτου μια σελίδα. Ποτέ δεν έχουμε συνεννοηθεί τι θα γράψουμε. Τις περισσότερες φορές νιώθω πως ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.

Δεν ξέρω αν μοιάζουμε, αν έχουμε την ίδια ηλικία, τα ίδια γούστα ή παραξενιές. Ξέρω πως είναι η δική μου ζωντανή εικόνα κοινωνίας. Μικρή. Μόνο δύο ατόμων. Σαν ένας πυρήνας που επιμένει και περιμένει να εκραγεί, δημιουργώντας κάτι μεγαλύτερο. Όχι ότι αυτό είναι σκοπός μας. Ο σκοπός μας είναι μία συμφιλίωση με τη μνήμη, με το χρόνο, με τον πολιτισμό. Μια λαχτάρα για μοίρασμα, μια λαχτάρα για επικοινωνία του όμοιού μας και του διαφορετικού μας. Συγκατοικούμε τις λέξεις μας, τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας.

Κι όταν χρειαστεί, χωρίς συνεννόηση, ούτε πλάνο ούτε σχέδιο ή δεύτερη σκέψη, στην πράξη χωρίς καν υποσχέσεις και μεγάλα λόγια, δείχνουμε τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε.

Αυτό έκανε έναν μήνα τώρα η Τιτίκα. Η Τιτίκα μου. Το όνομά της Μένη Κυριάκογλου. Κι είναι αυτό που πρωτίστως χρειάζεται η πόλη. Ανθρώπους σαν αυτή. Πριν αποφασίσουμε για δήμαρχο, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε πολίτες σαν την Τιτίκα. Συνεργατικοί, συντροφικοί, με αγάπη κι ανιδιοτέλεια.

Κι όταν κι αν τα καταφέρουμε να μοιάσουμε έστω λίγο στην Τιτίκα μου, τότε ας μιλήσουμε και για τους δημάρχους, που θα θέλαμε να έχουμε.

Την ευχαριστώ δημόσια για το μάθημα που μου έδωσε.

Την ευχαριστώ που υπάρχει στην ίδια σελίδα αυτής εδώ της εφημερίδας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Απριλίου 2019