Οι Έλληνες επιστήμονες δεν είναι εξουσιομανείς. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Μια άποψη που την έχω διαμορφώσει μέσα από ρεπορτάζ όπου κατά καιρούς παρουσίασα την επιστημονική έρευνα, την κοινωνική δράση, την πολιτική άποψη ή την αντίθεση ή ακόμη και τη σαχλαμάρα για την προβολή, αναιτιολόγητη και κενή.

Αν ήταν εξουσιομανείς, θα το βλέπαμε στα έδρανα της βουλής ή της ευρωβουλής. Θα είχαν αφήσει περισσότερο και περισσότεροι το στίγμα τους σε κρίσιμες αποφάσεις της σύγχρονης Ελλάδας. Θα επέμεναν σε διαδικασίες που ως γνωστό, δεν είναι και τόσο... επιστημονικές, μέχρι να αναδειχθούν, να ψηφισθούν ή να διορισθούν.

Ίσως δεν έχουν το ταλέντο να μιλούν χωρίς να λένε κάτι συγκεκριμένο. Ίσως πάλι να μην είχαν το χρόνο, με τόσο διάβασμα και τόση έρευνα, να μάθουν τον κόσμο της εικόνας και της εντύπωσης. Οι επιστήμονες δε της ιατρικής έχω την πεποίθηση -για να μην πω βεβαιότητα- ότι είναι στη δημόσια ζωή τους, όπως ακριβώς και στην επαγγελματική. Πολύ προσεκτικοί.
Προχωρούν στη διάγνωση της νόσου, με ή χωρίς εισαγωγικά, έχοντας στα χέρια τους ακτινογραφικές απεικονίσεις, αναλύσεις αίματος κλπ. Ορισμένες φορές ζητούν να γίνουν εκ νέου οι ίδιες εξετάσεις μήπως και δεν καταγράφηκαν σωστά τα στοιχεία. Μήπως και χάλασε το μηχάνημα. Μήπως και τους ξέφυγε κάτι που ένας άλλος συνάδελφος γιατρός θα το έβλεπε. Ναι, δεν έχουν την αυτοπεποίθηση που φαντάζονται οι περισσότεροι. Έτσι πιστεύω.

Αντίθετα, έχουν τη γνώση της δυσκολίας της... γνώσης. "Μπορεί να είναι αυτό, μπορεί να είναι όμως και το άλλο". Ξέρουν ότι η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου οργανισμού, της έμβιας ύπαρξης, της συνύπαρξης μέσα σε ένα εχθρικό -φυσικό ή βιομηχανικό- περιβάλλον μπορεί να επηρεάσει τους πάντες και τα πάντα. Το έχουν δει εκατομμύρια φορές από την αρχή της δημιουργίας της ανθρωπότητας. Με εμβόλια, θεραπείες, πόσιμο νερό, με τον αέρα και το οξυγόνο. Το είδαν στο αίμα, το είδαν στο DNA μας.

Κι αν στο ιατρείο οι ασθενείς "κρέμονται από τα χείλη τους", εκτός εξεταστηρίου τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι "ασθενείς" θέλουν να νιώσουν δυνατοί, υγιείς, άτρωτοι, θέλουν να έχουν κι αυτοί λόγο για την υγεία και τη ζωή τους. Δεν θέλουν συνταγές, ούτε θεραπείες. Θέλουν να ακουστούν όπως δεν ακούγονται, χρόνια τώρα, μέσα σε δομές υγείας. Ναι, δεν το έχουν καταφέρει. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις λίγες επιτροπές του υπουργείου υγείας, που δεν... "πρόκοψαν" στην Ελλάδα είναι αυτή για τα δικαιώματα των ασθενών.

Ίσως λοιπόν η επιθετική τάση ορισμένων σε βάρος επιστημόνων να είναι απλά μια ιδιότυπη... "εκδίκηση" για ατέλειωτες αγωνίες, αμήχανες αναμονές και εκκωφαντικές σιωπές.
Η απάντηση των επιστημόνων στις επιθέσεις ή ενστάσεις θα πρέπει να είναι... επιστημονική, ούτε πολιτική, ούτε πολιτικάντικη. Να συμπεριφερθούν ως... επιστήμονες γιατί αυτό ξέρουν καλά κι αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα. Να επιμείνουν σε στοιχεία και σε ενημέρωση. Χωρίς προσαρμογές σε κυβερνητικές, κομματικές και επιχειρηματικές ανάγκες. Είναι η ευκαιρία του επιστημονικού κόσμου να πάρει τη θέση που του ανήκει ή μάλλον που κατέκτησε στο πέρασμα των αιώνων με πολύ κόπο και πολύ "κυνηγητό". Είτε γοητεύουν τα "πλήθη", κομματικά ή τηλεοπτικά, είτε τα ενοχλούν. Είτε αποδοκιμάζονται, είτε επιβραβεύονται. Άλλωστε αν δεν το κάνουν αυτοί, πιθανότατα να το κάνουν οι... πολιτικοί και δεν πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα.