ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ Οι «τυπάρες» δεν μετρούν, νιώθουν
14/10/2012 00:00
Το τελικό σφύριγμα του Λούμπος Μίχελ, τη βραδιά της 31ης Μαΐου 1998, άφηνε ανεκπλήρωτο το όνειρο της γενιάς των 77άρηδων να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης: η Εθνική Ελπίδων μόλις είχε ηττηθεί στον τελικό του Βουκουρεστίου από την Ισπανία.
Του Τάσου Κουρκούμπα
tkoyrk@yahoo.gr
tkoyrk@yahoo.gr
Την ίδια ακριβώς στιγμή όμως, υπό τον ήχο της σφυρίχτρας του Σλοβάκου, χαράκτηκε στο ποδοσφαιρικό υποσυνείδητο μιας ολόκληρης χώρας η φιγούρα ενός τύπου που έκλαιγε. Ο ίδιος τύπος, χρόνια μετά έμελλε να ξεπεράσει ακόμη και τη δύναμη των αριθμών. Τι κι αν είναι υπέρ του, καθιστώντας τον πλέον, ρέκορντμαν συμμετοχών στη μεγάλη Εθνική, να μεγεθυνθούν δεν μπορούν. Και τον Γιώργο Καραγκούνη τον ακολουθούν μόνο μεγεθυντικά. "Μια "ψυχάρα" και ένας "τυπάρας" δεν μετράει ποτέ. Μόνο νιώθει...
Στα 35 του πλέον, είναι ο ρέκορνταν των συμμετοχών στην Εθνική ομάδα, μετρώντας 121 -μία παραπάνω από τον Θόδωρο Ζαγοράκη. "Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Έκανα το ντεμπούτο μου στην Εθνική ομάδα των ανδρών το 1999, σε ηλικία 22 ετών. Δεν θα μπορούσα ούτε να ονειρευτώ αυτά που θα ακολουθούσαν" δήλωσε μεσούσης της εβδομάδας στην ιστοσελίδα της ΟΥΕΦΑ. Κι όσο δίκιο έχει, άλλο τόσο το αξίζει: τα κατάφερε χωρίς ποτέ του να διαθέτει το φυσικό ποδοσφαιρικό ταλέντο με προδιαγεγραμμένη μοίρα, αλλά μόνο χάρη στην τρέλα και το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Στοιχεία, που αποτυπώνονται στις εκφράσεις του προσώπου του, είτε σε προπονήσεις, είτε σε αγώνες.
Το μοναχοπαίδι από τον Αμπελώνα Ηλείας, ένα χωριό έξω από τον Πύργο, μεγάλωνε στο γήπεδο του Πανηλειακού, την ομάδα που ο πατέρας υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής και παράγοντας. Εκεί τον εντόπισε ο Ρότσα και παρότρυνε την οικογένεια να τον στείλει στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, στην Παιανία. Η ένσταση της οικογένειας, για το μοναχοπαίδι που δεν θα μπορούσε να φύγει τόσο νωρίς από το σπίτι, ακύρωσε τις αντιρρήσεις που από μόνη της δημιουργούσε. Το μοναχοπαίδι το ήθελε όσο τίποτα και στα μοναχοπαίδια δύσκολα χαλάς χατίρι. Ο μικρός πήγε, αλλά όχι μόνος. Μαζί μετοίκησε κι όλη η οικογένεια. Η μητέρα μάλιστα, η "μάνα" όπως θέλει ο "τυπάρας" εργάστηκε για χρόνια στο εστιατόριο της Παιανίας.
Ο μικρός, που τσατιζόταν όταν έχανε ακόμη και στα εσωτερικά διπλά, πέρασε πέντε χρόνια "εσωτερικός" όταν κλήθηκε να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, το 1995 σε ηλικία 18 χρόνων. Ενα συμβόλαιο μεγάλο μόνο σε διάρκεια -πέντε χρόνια- αλλά όχι σε απολαβές: ένα εκατομμύριο το χρόνο, αλλά ποιος νοιαζόταν μπρος στο πάθος για την μπάλα... "Πέταξε μια μπάλα στο γήπεδο κι άσε τον Καραγκούνη να την κυνηγάει" είπε πει κάποτε ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας κι ο Καραγκούνης όντως, την κυνηγούσε. Σε σημείο, που τα χρόνια περνούσαν, χωρίς να ενοχλείται ότι έπαιζε -μέχρι να φύγει το 2003 για την Ίντερ- "τζάμπα". Χωρίς καν να λογαριάζει πόνο, όπως τότε τον Απρίλη του 2002, στη ρεβάνς με την Μπαρτσελόνα για τους "16" του Τσάμπιον λιγκ, στο "Νου Καμπ". Ο χιαστός του κόπηκε λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου κι αυτός συνέχισε να αγωνίζεται. "Ηλπιζα, πως κάπως θα μπορούσαν να μου το περιποιηθούν στο ημίχρονο και να συνεχίσω. Μπαρτσελόνα ήταν αυτή" είπε γελώντας χρόνια μετά, γιατί τότε γέλασε, αλλά δεν ξεγέλασε τους εφιάλτες του.
Για έναν που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, τέτοιοι είναι μόνο οι τραυματισμοί. Και είχε πολλούς. Ο Ρεχάγκελ ακόμη θυμάται την κλάψα του, στις τελευταίες ημέρες προετοιμασίας πριν από το επικό Euro του 2004 στην Πορτογαλία. Οι γιατροί, λόγω ενοχλήσεων στο μετατάρσιο, του είχαν απαγορέψει για κάποιες μέρες να ακουμπάει μπάλα. "Μόνο ένα σουτ" παρακαλούσε ο Καραγκούνης τον Γερμανό στο τέλος κάθε προγράμματος. Δεν τον άφησαν μέχρι την πρεμιέρα. Κι όταν το έκανε, εκείνο το πρώτο σουτ μετά από μέρες απαγόρευσης, ήταν το πρώτο γκολ της Εθνικής απέναντι στους οικοδεσπότες.
Σουτ, γκολ, δόξα... Το θυμάται αυτό το γκολ. Αλλά δεν του λείπει. Τον ρωτάς για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του και περιμένεις να ακούσεις για εκείνο το Euro, για τα επόμενα δύο, για το Μουντιάλ με την πρώτη ελληνική νίκη, για τους τίτλους με τον Παναθηναϊκό, την Ίντερ, την Μπενφίκα. Τίποτα από όλα αυτά. Ο ήχος από τη σφυρίχτρα του Μίχελ δεν έφυγε ποτέ από τα αυτιά του, κι ας τον έβρισκε με δάκρυα στα μάτια. "Εκείνα τα χρόνια… Τότε ήταν ωραία, γιατί δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μόνο να παίξουμε καλή μπάλα".
Στα 35 του πλέον, είναι ο ρέκορνταν των συμμετοχών στην Εθνική ομάδα, μετρώντας 121 -μία παραπάνω από τον Θόδωρο Ζαγοράκη. "Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Έκανα το ντεμπούτο μου στην Εθνική ομάδα των ανδρών το 1999, σε ηλικία 22 ετών. Δεν θα μπορούσα ούτε να ονειρευτώ αυτά που θα ακολουθούσαν" δήλωσε μεσούσης της εβδομάδας στην ιστοσελίδα της ΟΥΕΦΑ. Κι όσο δίκιο έχει, άλλο τόσο το αξίζει: τα κατάφερε χωρίς ποτέ του να διαθέτει το φυσικό ποδοσφαιρικό ταλέντο με προδιαγεγραμμένη μοίρα, αλλά μόνο χάρη στην τρέλα και το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Στοιχεία, που αποτυπώνονται στις εκφράσεις του προσώπου του, είτε σε προπονήσεις, είτε σε αγώνες.
Το μοναχοπαίδι από τον Αμπελώνα Ηλείας, ένα χωριό έξω από τον Πύργο, μεγάλωνε στο γήπεδο του Πανηλειακού, την ομάδα που ο πατέρας υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής και παράγοντας. Εκεί τον εντόπισε ο Ρότσα και παρότρυνε την οικογένεια να τον στείλει στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, στην Παιανία. Η ένσταση της οικογένειας, για το μοναχοπαίδι που δεν θα μπορούσε να φύγει τόσο νωρίς από το σπίτι, ακύρωσε τις αντιρρήσεις που από μόνη της δημιουργούσε. Το μοναχοπαίδι το ήθελε όσο τίποτα και στα μοναχοπαίδια δύσκολα χαλάς χατίρι. Ο μικρός πήγε, αλλά όχι μόνος. Μαζί μετοίκησε κι όλη η οικογένεια. Η μητέρα μάλιστα, η "μάνα" όπως θέλει ο "τυπάρας" εργάστηκε για χρόνια στο εστιατόριο της Παιανίας.
Ο μικρός, που τσατιζόταν όταν έχανε ακόμη και στα εσωτερικά διπλά, πέρασε πέντε χρόνια "εσωτερικός" όταν κλήθηκε να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, το 1995 σε ηλικία 18 χρόνων. Ενα συμβόλαιο μεγάλο μόνο σε διάρκεια -πέντε χρόνια- αλλά όχι σε απολαβές: ένα εκατομμύριο το χρόνο, αλλά ποιος νοιαζόταν μπρος στο πάθος για την μπάλα... "Πέταξε μια μπάλα στο γήπεδο κι άσε τον Καραγκούνη να την κυνηγάει" είπε πει κάποτε ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας κι ο Καραγκούνης όντως, την κυνηγούσε. Σε σημείο, που τα χρόνια περνούσαν, χωρίς να ενοχλείται ότι έπαιζε -μέχρι να φύγει το 2003 για την Ίντερ- "τζάμπα". Χωρίς καν να λογαριάζει πόνο, όπως τότε τον Απρίλη του 2002, στη ρεβάνς με την Μπαρτσελόνα για τους "16" του Τσάμπιον λιγκ, στο "Νου Καμπ". Ο χιαστός του κόπηκε λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου κι αυτός συνέχισε να αγωνίζεται. "Ηλπιζα, πως κάπως θα μπορούσαν να μου το περιποιηθούν στο ημίχρονο και να συνεχίσω. Μπαρτσελόνα ήταν αυτή" είπε γελώντας χρόνια μετά, γιατί τότε γέλασε, αλλά δεν ξεγέλασε τους εφιάλτες του.
Για έναν που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, τέτοιοι είναι μόνο οι τραυματισμοί. Και είχε πολλούς. Ο Ρεχάγκελ ακόμη θυμάται την κλάψα του, στις τελευταίες ημέρες προετοιμασίας πριν από το επικό Euro του 2004 στην Πορτογαλία. Οι γιατροί, λόγω ενοχλήσεων στο μετατάρσιο, του είχαν απαγορέψει για κάποιες μέρες να ακουμπάει μπάλα. "Μόνο ένα σουτ" παρακαλούσε ο Καραγκούνης τον Γερμανό στο τέλος κάθε προγράμματος. Δεν τον άφησαν μέχρι την πρεμιέρα. Κι όταν το έκανε, εκείνο το πρώτο σουτ μετά από μέρες απαγόρευσης, ήταν το πρώτο γκολ της Εθνικής απέναντι στους οικοδεσπότες.
Σουτ, γκολ, δόξα... Το θυμάται αυτό το γκολ. Αλλά δεν του λείπει. Τον ρωτάς για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του και περιμένεις να ακούσεις για εκείνο το Euro, για τα επόμενα δύο, για το Μουντιάλ με την πρώτη ελληνική νίκη, για τους τίτλους με τον Παναθηναϊκό, την Ίντερ, την Μπενφίκα. Τίποτα από όλα αυτά. Ο ήχος από τη σφυρίχτρα του Μίχελ δεν έφυγε ποτέ από τα αυτιά του, κι ας τον έβρισκε με δάκρυα στα μάτια. "Εκείνα τα χρόνια… Τότε ήταν ωραία, γιατί δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μόνο να παίξουμε καλή μπάλα".
Το τελικό σφύριγμα του Λούμπος Μίχελ, τη βραδιά της 31ης Μαΐου 1998, άφηνε ανεκπλήρωτο το όνειρο της γενιάς των 77άρηδων να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης: η Εθνική Ελπίδων μόλις είχε ηττηθεί στον τελικό του Βουκουρεστίου από την Ισπανία.
Του Τάσου Κουρκούμπα
tkoyrk@yahoo.gr
tkoyrk@yahoo.gr
Την ίδια ακριβώς στιγμή όμως, υπό τον ήχο της σφυρίχτρας του Σλοβάκου, χαράκτηκε στο ποδοσφαιρικό υποσυνείδητο μιας ολόκληρης χώρας η φιγούρα ενός τύπου που έκλαιγε. Ο ίδιος τύπος, χρόνια μετά έμελλε να ξεπεράσει ακόμη και τη δύναμη των αριθμών. Τι κι αν είναι υπέρ του, καθιστώντας τον πλέον, ρέκορντμαν συμμετοχών στη μεγάλη Εθνική, να μεγεθυνθούν δεν μπορούν. Και τον Γιώργο Καραγκούνη τον ακολουθούν μόνο μεγεθυντικά. "Μια "ψυχάρα" και ένας "τυπάρας" δεν μετράει ποτέ. Μόνο νιώθει...
Στα 35 του πλέον, είναι ο ρέκορνταν των συμμετοχών στην Εθνική ομάδα, μετρώντας 121 -μία παραπάνω από τον Θόδωρο Ζαγοράκη. "Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Έκανα το ντεμπούτο μου στην Εθνική ομάδα των ανδρών το 1999, σε ηλικία 22 ετών. Δεν θα μπορούσα ούτε να ονειρευτώ αυτά που θα ακολουθούσαν" δήλωσε μεσούσης της εβδομάδας στην ιστοσελίδα της ΟΥΕΦΑ. Κι όσο δίκιο έχει, άλλο τόσο το αξίζει: τα κατάφερε χωρίς ποτέ του να διαθέτει το φυσικό ποδοσφαιρικό ταλέντο με προδιαγεγραμμένη μοίρα, αλλά μόνο χάρη στην τρέλα και το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Στοιχεία, που αποτυπώνονται στις εκφράσεις του προσώπου του, είτε σε προπονήσεις, είτε σε αγώνες.
Το μοναχοπαίδι από τον Αμπελώνα Ηλείας, ένα χωριό έξω από τον Πύργο, μεγάλωνε στο γήπεδο του Πανηλειακού, την ομάδα που ο πατέρας υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής και παράγοντας. Εκεί τον εντόπισε ο Ρότσα και παρότρυνε την οικογένεια να τον στείλει στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, στην Παιανία. Η ένσταση της οικογένειας, για το μοναχοπαίδι που δεν θα μπορούσε να φύγει τόσο νωρίς από το σπίτι, ακύρωσε τις αντιρρήσεις που από μόνη της δημιουργούσε. Το μοναχοπαίδι το ήθελε όσο τίποτα και στα μοναχοπαίδια δύσκολα χαλάς χατίρι. Ο μικρός πήγε, αλλά όχι μόνος. Μαζί μετοίκησε κι όλη η οικογένεια. Η μητέρα μάλιστα, η "μάνα" όπως θέλει ο "τυπάρας" εργάστηκε για χρόνια στο εστιατόριο της Παιανίας.
Ο μικρός, που τσατιζόταν όταν έχανε ακόμη και στα εσωτερικά διπλά, πέρασε πέντε χρόνια "εσωτερικός" όταν κλήθηκε να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, το 1995 σε ηλικία 18 χρόνων. Ενα συμβόλαιο μεγάλο μόνο σε διάρκεια -πέντε χρόνια- αλλά όχι σε απολαβές: ένα εκατομμύριο το χρόνο, αλλά ποιος νοιαζόταν μπρος στο πάθος για την μπάλα... "Πέταξε μια μπάλα στο γήπεδο κι άσε τον Καραγκούνη να την κυνηγάει" είπε πει κάποτε ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας κι ο Καραγκούνης όντως, την κυνηγούσε. Σε σημείο, που τα χρόνια περνούσαν, χωρίς να ενοχλείται ότι έπαιζε -μέχρι να φύγει το 2003 για την Ίντερ- "τζάμπα". Χωρίς καν να λογαριάζει πόνο, όπως τότε τον Απρίλη του 2002, στη ρεβάνς με την Μπαρτσελόνα για τους "16" του Τσάμπιον λιγκ, στο "Νου Καμπ". Ο χιαστός του κόπηκε λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου κι αυτός συνέχισε να αγωνίζεται. "Ηλπιζα, πως κάπως θα μπορούσαν να μου το περιποιηθούν στο ημίχρονο και να συνεχίσω. Μπαρτσελόνα ήταν αυτή" είπε γελώντας χρόνια μετά, γιατί τότε γέλασε, αλλά δεν ξεγέλασε τους εφιάλτες του.
Για έναν που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, τέτοιοι είναι μόνο οι τραυματισμοί. Και είχε πολλούς. Ο Ρεχάγκελ ακόμη θυμάται την κλάψα του, στις τελευταίες ημέρες προετοιμασίας πριν από το επικό Euro του 2004 στην Πορτογαλία. Οι γιατροί, λόγω ενοχλήσεων στο μετατάρσιο, του είχαν απαγορέψει για κάποιες μέρες να ακουμπάει μπάλα. "Μόνο ένα σουτ" παρακαλούσε ο Καραγκούνης τον Γερμανό στο τέλος κάθε προγράμματος. Δεν τον άφησαν μέχρι την πρεμιέρα. Κι όταν το έκανε, εκείνο το πρώτο σουτ μετά από μέρες απαγόρευσης, ήταν το πρώτο γκολ της Εθνικής απέναντι στους οικοδεσπότες.
Σουτ, γκολ, δόξα... Το θυμάται αυτό το γκολ. Αλλά δεν του λείπει. Τον ρωτάς για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του και περιμένεις να ακούσεις για εκείνο το Euro, για τα επόμενα δύο, για το Μουντιάλ με την πρώτη ελληνική νίκη, για τους τίτλους με τον Παναθηναϊκό, την Ίντερ, την Μπενφίκα. Τίποτα από όλα αυτά. Ο ήχος από τη σφυρίχτρα του Μίχελ δεν έφυγε ποτέ από τα αυτιά του, κι ας τον έβρισκε με δάκρυα στα μάτια. "Εκείνα τα χρόνια… Τότε ήταν ωραία, γιατί δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μόνο να παίξουμε καλή μπάλα".
Στα 35 του πλέον, είναι ο ρέκορνταν των συμμετοχών στην Εθνική ομάδα, μετρώντας 121 -μία παραπάνω από τον Θόδωρο Ζαγοράκη. "Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Έκανα το ντεμπούτο μου στην Εθνική ομάδα των ανδρών το 1999, σε ηλικία 22 ετών. Δεν θα μπορούσα ούτε να ονειρευτώ αυτά που θα ακολουθούσαν" δήλωσε μεσούσης της εβδομάδας στην ιστοσελίδα της ΟΥΕΦΑ. Κι όσο δίκιο έχει, άλλο τόσο το αξίζει: τα κατάφερε χωρίς ποτέ του να διαθέτει το φυσικό ποδοσφαιρικό ταλέντο με προδιαγεγραμμένη μοίρα, αλλά μόνο χάρη στην τρέλα και το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Στοιχεία, που αποτυπώνονται στις εκφράσεις του προσώπου του, είτε σε προπονήσεις, είτε σε αγώνες.
Το μοναχοπαίδι από τον Αμπελώνα Ηλείας, ένα χωριό έξω από τον Πύργο, μεγάλωνε στο γήπεδο του Πανηλειακού, την ομάδα που ο πατέρας υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής και παράγοντας. Εκεί τον εντόπισε ο Ρότσα και παρότρυνε την οικογένεια να τον στείλει στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, στην Παιανία. Η ένσταση της οικογένειας, για το μοναχοπαίδι που δεν θα μπορούσε να φύγει τόσο νωρίς από το σπίτι, ακύρωσε τις αντιρρήσεις που από μόνη της δημιουργούσε. Το μοναχοπαίδι το ήθελε όσο τίποτα και στα μοναχοπαίδια δύσκολα χαλάς χατίρι. Ο μικρός πήγε, αλλά όχι μόνος. Μαζί μετοίκησε κι όλη η οικογένεια. Η μητέρα μάλιστα, η "μάνα" όπως θέλει ο "τυπάρας" εργάστηκε για χρόνια στο εστιατόριο της Παιανίας.
Ο μικρός, που τσατιζόταν όταν έχανε ακόμη και στα εσωτερικά διπλά, πέρασε πέντε χρόνια "εσωτερικός" όταν κλήθηκε να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, το 1995 σε ηλικία 18 χρόνων. Ενα συμβόλαιο μεγάλο μόνο σε διάρκεια -πέντε χρόνια- αλλά όχι σε απολαβές: ένα εκατομμύριο το χρόνο, αλλά ποιος νοιαζόταν μπρος στο πάθος για την μπάλα... "Πέταξε μια μπάλα στο γήπεδο κι άσε τον Καραγκούνη να την κυνηγάει" είπε πει κάποτε ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας κι ο Καραγκούνης όντως, την κυνηγούσε. Σε σημείο, που τα χρόνια περνούσαν, χωρίς να ενοχλείται ότι έπαιζε -μέχρι να φύγει το 2003 για την Ίντερ- "τζάμπα". Χωρίς καν να λογαριάζει πόνο, όπως τότε τον Απρίλη του 2002, στη ρεβάνς με την Μπαρτσελόνα για τους "16" του Τσάμπιον λιγκ, στο "Νου Καμπ". Ο χιαστός του κόπηκε λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου κι αυτός συνέχισε να αγωνίζεται. "Ηλπιζα, πως κάπως θα μπορούσαν να μου το περιποιηθούν στο ημίχρονο και να συνεχίσω. Μπαρτσελόνα ήταν αυτή" είπε γελώντας χρόνια μετά, γιατί τότε γέλασε, αλλά δεν ξεγέλασε τους εφιάλτες του.
Για έναν που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, τέτοιοι είναι μόνο οι τραυματισμοί. Και είχε πολλούς. Ο Ρεχάγκελ ακόμη θυμάται την κλάψα του, στις τελευταίες ημέρες προετοιμασίας πριν από το επικό Euro του 2004 στην Πορτογαλία. Οι γιατροί, λόγω ενοχλήσεων στο μετατάρσιο, του είχαν απαγορέψει για κάποιες μέρες να ακουμπάει μπάλα. "Μόνο ένα σουτ" παρακαλούσε ο Καραγκούνης τον Γερμανό στο τέλος κάθε προγράμματος. Δεν τον άφησαν μέχρι την πρεμιέρα. Κι όταν το έκανε, εκείνο το πρώτο σουτ μετά από μέρες απαγόρευσης, ήταν το πρώτο γκολ της Εθνικής απέναντι στους οικοδεσπότες.
Σουτ, γκολ, δόξα... Το θυμάται αυτό το γκολ. Αλλά δεν του λείπει. Τον ρωτάς για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του και περιμένεις να ακούσεις για εκείνο το Euro, για τα επόμενα δύο, για το Μουντιάλ με την πρώτη ελληνική νίκη, για τους τίτλους με τον Παναθηναϊκό, την Ίντερ, την Μπενφίκα. Τίποτα από όλα αυτά. Ο ήχος από τη σφυρίχτρα του Μίχελ δεν έφυγε ποτέ από τα αυτιά του, κι ας τον έβρισκε με δάκρυα στα μάτια. "Εκείνα τα χρόνια… Τότε ήταν ωραία, γιατί δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μόνο να παίξουμε καλή μπάλα".
