Είμαι εξαιρετικά απογοητευμένος με την τοξικότητα που κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση στην χώρα μας. Δεν μιλάμε για διαφωνίες και διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, αλλά για βαθύ διχασμό με διαρκείς συκοφαντίες και ανταλλαγή ύβρεων σε υψηλότατους τόνους. Το σημαντικότερο μάλιστα της δικής μας- ελληνικής- παθογένειας, είναι πως όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις, δεν γίνονται με αναφορά στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και την χώρα, αλλά σε περιορισμένης σημασίας ζητήματα που είτε διογκώνονται επί τούτου, είτε και δημιουργούνται εκ του μηδενός, προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή της κοινής γνώμης από τα σημαντικά.

Την ώρα δηλαδή που η ακρίβεια καλπάζει, που οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ δεν προλαβαίνουν να αλλάξουν και ξανατροποποιούνται προς τα πάνω, που το κόστος της ενέργειας τρομοκρατεί όχι μόνον τους μη έχοντες αλλά και τους οικονομικά ασφαλείς, που ο Ερντογάν απειλεί και ο κορονοϊός επιμένει απειλώντας να ενσκήψει με νέα ορμή το φθινόπωρο, εμείς ψάχνουμε ασήμαντες αφορμές για να βγάλουμε μαχαίρια.

Όχι ο Λιγνάδης, όχι ο Βερναρδάκης, όχι ο Άδωνις, όχι ο Πολάκης, όχι ο γιος του πρωθυπουργού, όχι ο αδερφός ή ο ξάδερφος του Τσίπρα.

Το τρελό της υπόθεσης, είναι πως ο μύλος της τοξικότητας και του καυγά για το τίποτα, τροφοδοτείται τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση, με την ίδια θα έλεγα ζέση.

Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν σκληρές αντιπαραθέσεις, αλλά όχι για μια ατυχή δήλωση ενός βουλευτή, ούτε με τροφοδότηση μυθευμάτων για έναν υπουργό που χαστούκισε -δήθεν- την γυναίκα του.

Να γίνει καυγάς για την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί για την πάταξη της αισχροκέρδειας. Να αναμετρηθούν για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η ενεργειακή κρίση – στο πλαίσιο βεβαίως του ρεαλισμού και όχι των βαρύγδουπων δώστε χρήμα στον λαό… Να συγκρουστούν για ενδεχόμενες παραβιάσεις των νόμιμων διαδικασιών στις αναθέσεις δημόσιων έργων, στις χρηματοδοτήσεις δράσεων και προγραμμάτων. Να καταγγελθούν συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα και αόριστα για τα θέματα των εξοπλισμών και της εξωτερικής πολιτικής, για την λειτουργία των θεσμών, για τις μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να προωθηθούν στην κοινωνία, για την οργάνωση και την λειτουργία του κράτους…

Μάταια ελπίς.

Όταν οι μεν θέλουν να κρύψουν το τι κάνουν ή το τι δεν κάνουν- για να αποφύγουν την φθορά από την δυσφορία των πολιτών και οι δε, στερούνται εναλλακτικής πρότασης για το τι πρέπει να γίνει, τότε δεν έχουν άλλη επιλογή από την υπεκφυγή από την ουσία, την σκιαμαχία και το υβρεολόγιο, που τους επιτρέπουν να συσπειρώνουν τα μέλη και τους οπαδούς τους, αλλά δηλητηριάζουν επικίνδυνα τον δημόσιο βίο.

Κατήφεια και θλίψη.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 17.07.2022