«Στους δειλούς απόντες, τους ασπόνδυλους του λευκού, και όσους καταψήφισαν το ψήφισμα αξίζει ακέραια η ντροπή της στάσης τους. Αλλά ειδικά όσοι ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ οφείλουν να εξηγήσουν την ψήφο τους (οι άλλοι, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, είναι τουλάχιστον συνεπείς στην πίστη τους σε ολοκληρωτικά συστήματα)». 

Αυτό έγραψε μεταξύ άλλων ο συγγραφέας Αρίστος Δοξιάδης κατακεραυνώνοντας όσους Έλληνες ευρωβουλευτές δεν υπερψήφισαν ψήφισμα που χαρακτηρίζει την ΕΣΣΔ συνυπεύθυνη με τη ναζιστική Γερμανία για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εισηγείται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να κηρύξουν την 23η Αυγούστου – ημέρα κατά την οποία υπεγράφη το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ πριν από 80 χρόνια- ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» τόσο σε εθνικό όσο και σε επίπεδο Ε.Ε.

Ακολούθησαν αντιδράσεις όπως αυτή του Πέτρου Κόκκαλη, που χαρακτήρισε τον Αρ. Δοξιάδη «ερασιτέχνη φασίστα» και του Στέλιου Κυμπουρόπουλου που πήρε και επί προσωπικού την έκφραση «ασπόνδυλοι του λευκού». Παράλληλα, δουλειά δεν είχαμε ως γνωστόν, οι κεντροδεξιοί και φιλελεύθεροι και ξαναπιαστήκαμε με τα προ… 80ετίας. 

Όπως ακριβώς κατηγορούσαμε -και ορθώς- τον ΣΥΡΙΖΑ για εμφυλιοπολεμική ρητορική και προπαγάνδα, έτσι ξύπνησε ο φιλελευθερισμός μέσα μας και ξεσπαθώσαμε για το Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Για την ιστορία, στις 23 Αυγούστου υπήρχε προπομπός-κοινή διακήρυξη Ρουμανίας, Πολωνίας, Εσθονίας, Λιθουανίας και Λετονίας, που ζητούσε «συντονισμένη δράση» για την «πιο αποτελεσματική καταπολέμηση των εκστρατειών παραπληροφόρησης» και της χειραγώγησης της Ιστορίας.

Επ’ αυτού λοιπόν του αιτήματος αποφασίστηκε η επέτειος, που εξισώνει τάχα μου τα εγκλήματα ναζιστών-κομμουνιστών, ενώ στην πραγματικότητα απαλλάσσει τη ναζιστική Γερμανία από την πλήρη ευθύνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την καθιστά «συνυπεύθυνη» από μόνη υπεύθυνη. Μπράβο βρε σεις με την σπονδυλική στήλη! Μπράβο και ξανά μπράβο! 

Να πώς μια τερατώδης στη σύλληψή της ιδεολογία, μια ιδεολογία της Αρίας φυλής και της τελικής λύσης που οδήγησε 6 εκ. Εβραίους στα κρεματόρια, το γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό «όραμα» αλλάζει κατηγορία, αποκτώντας «αδελφάκι» με ίσο βάρος και ίση ευθύνη. Διότι το τι πέρασαν οι λαοί του σιδηρού παραπετάσματος το ξέρουμε πολύ καλά, αλλά εκεί υπήρξε πλήρης στρέβλωση για να μη πω προδοσία του ιδεολογήματος από το άλλο τέρας που λέγεται ανεξέλεγκτη, μη δημοκρατικά εκλεγμένη εξουσία, κοινώς στυγνή δικτατορία -όχι του προλεταριάτου φυσικά, αλλά της ηγεσίας του Κόμματος. 

Στον ναζισμό τι στρέβλωση υπήρξε;

Και πέραν αυτού -διότι δεν έχω και πολύ χώρο να γράψω πιο αναλυτικά -εμείς εδώ στην Ελλάδα το πληρώσαμε το τίμημα. Πολύ ακριβά. Με αίμα και χαμένες ζωές, με διχασμό και ξεριζωμό, με πηγάδες και σφαίρες, με εξορίες και πόνο… Και μας πήρε μισό αιώνα να συνέλθουμε από τον εμφύλιο με τους δικούς μας πολιτικούς να χειρίζονται την εθνική συμφιλίωση όπως την χειρίστηκαν… Εμείς λοιπόν δεν ψηφίσαμε αυτό το ανόητο για την πατρίδα μας ψήφισμα, όχι γιατί φοβόμαστε μη μας κάνουν «ντα» οι αριστεροί, αλλά διότι εμείς δεν φοβηθήκαμε όταν πραγματικά μετρούσε… Αυτό το τελευταίο αφορά τον πατέρα μου και τα αδέλφια του, που με κοιτάνε από ψηλά.

Η επική Λιάνα

Η Λιάνα Κανέλλη είναι τελικά η πιο to the point πολιτικός όταν θέλει. Και ευτυχώς για εμάς θέλει τακτικά! Τη ρώτησαν λοιπόν σε τηλεοπτική εκπομπή αν είδε το «Ενήλικες στο δωμάτιο» και απάντησε με αυθόρμητη αντίδραση: «Εγώ την ταινία του Βαρουφάκη να πάω να δω; Έχω δύο ώρες στη ζωή μου -από τις όποιες ελάχιστες μου περισσεύουν για να περάσω καλά- και θα πάω να ξαναζήσω την εκδοχή του βαρουφάκειου εφιάλτη από την αρχή δια χειρός Γαβρά; Πιστέψτε με, στ΄ αλήθεια προτιμώ να βγάλω βόλτα το σκύλο μου». 

Πέραν του ότι συμφωνώ απόλυτα με τη λογική της -ότι δηλαδή από μια ηλικία και μετά δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλάμε τον χρόνο μας ανοήτως- συμφωνώ και με τη βόλτα του σκύλου. Είναι μια χαρά άσκηση και πολύ πιο ευχάριστη παρεΐστικη διαδικασία για να περάσεις ένα δίωρο.

Και η θυμωμένη Ρένα

«Είναι καιρός τώρα που διάφοροι δημοσιογράφοι εν όψει συνεδρίου επιδίδονται στη συγγραφή άρθρων παρέμβασης, ωσάν να είναι κριτές στο SYRIZA‘S Next Top Model.Το θετικό είναι ότι κριτική επιτροπή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτοί, αλλά ο κόσμος που αγωνιστήκαμε μαζί. Κάντε μας τη χάρη λοιπόν»

Αυτά τα καταφανώς «θυμωμένα» έγραψε η πρώην περιφερειάρχης Ρένα Δούρου, η οποία ενοχλήθηκε από πρόσφατη αρθρογραφία με την οποία δημοσιογράφοι/αναλυτές της αριστεράς, προτρέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να απομακρυνθεί από πρόσωπα που τελικά απέτυχαν στα έργα τους κατά την προηγούμενη τετραετία. Από επαγγελματική διαστροφή και μόνον παραθέτω ένα απόσπασμα ενός τέτοιου άρθρου, στο σημείο που την αφορά: 

«Όταν σου λαχαίνει ο κλήρος να ηγηθείς στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως “μικρός πρωθυπουργός” με καλή προετοιμασία –είναι αλήθεια– και με στήριξη πολλών δυνάμεων στην κάλπη, αντί να δουλέψεις πάνω σε αυτό, αρχίζεις τα τσιτάτα, τα ποιήματα και διάφορες μπουρδολογίες σπαταλώντας τη δυναμική σου... Μετά, όταν σου κάτσει η στραβή στη βάρδια, φταίνε φυσικά όλοι οι άλλοι και όχι εσύ, που είδες όραμα ότι θα... διαδεχθείς τον Τσίπρα.» Υπογραφή, Αντώνης Δελατόλας.

Πόθεν έσχες, αλλά τι;

Αυτή η ιστορία κάθε ένα δύο ή τρία χρόνια εν προκειμένω, με τη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες των πολιτικών, κατάντησε μια κουτσομπολίστικη πιπεράτη υπόθεση για να φρικάρουν ή να γελάνε οι πολίτες κοιτώντας αριθμούς και υπολογίζοντας το επίπεδο ζωής των πολιτικών τους. 

Και δεν φτάνει που μας έχουν πρήξει με την προφανή ανικανότητα να εντοπίσουν βρε αδελφέ έναν πολιτικό που πράγματι δεν μπορεί να δικαιολογήσει καταθέσεις ακίνητα ή ό,τι, έτσι όπως είναι στημένο τρελαίνει κόσμο. Εγώ δηλαδή έμεινα άλαλη με τα 125 ακίνητα του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και δεν ήμουν η μόνη! Οπότε βγήκε κι άρχισε να εξηγεί!

«Για να μη δημιουργούνται εντυπώσεις. τα “125 ακίνητα” που αναγράφονται στο πόθεν έσχες μου είναι ως επί το πλείστον εγγραφές σε 1 ακίνητο με παλιούς χώρους – αποθήκες. Δηλαδή 115 εγγραφές, σε 1 ακίνητο στο κέντρο της Αθήνας, το πατρικό του πατέρα μου, το οποίο έχει γίνει κτίριο γραφείων, στο οποίο κάθε δωμάτιο φαίνεται σαν μία εγγραφή. Οπότε έχω σε αυτό το 3% ως κυριότητα και το 11% ως ψιλή κυριότητα σε κάθε μικρό γραφειάκι. Δεν έχω βίλες, ακίνητα κ.λπ. Δεν θα ντρεπόμουν

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Σεπτεμβρίου 2019