ΑΠΟΨΕΙΣ

Τόσες δεκαετίες στο πολιτικό ρεπορτάζ, χόρτασα να βλέπω σχηματισμούς και ανασχηματισμούς κυβερνήσεων. Κουράστηκα να αναζητώ ερμηνείες για την τάδε ή την δείνα επιλογή του πρωθυπουργού, όπως και βαρέθηκα να ψάχνω απαντήσεις -εκ των υστέρων- για το τι σηματοδοτούν οι αποφάσεις του.

Θέλοντας να μοιραστώ την εμπειρία μου και να συμβάλλω κατά κάποιον τρόπο στους προβληματισμούς που αναπτύσσονται για τα γιατί και τα διότι που καθόρισαν τις τελικές αποφάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, σημειώνω τα εξής:

1. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο πρωθυπουργός, άλλο έχει στο μυαλό του να κάνει και άλλο κάνει τελικά. Από την εξαγγελία του ανασχηματισμού μέχρι την οριστικοποίησή της, μεσολαβούν πολλά: Πίεση, παράκληση, συμβουλή και «συμβουλή» με νόημα, ψιλοαπειλή, ψιλοεκβιασμός. Και όλα αυτά, πριν ανακατωθούν τα «μεγάλα συμφέροντα» και οι «ισχυροί παίκτες» με τα «θέλω» και τα βέτο τους και οι θρυλικές «καραμπόλες» με τις αρνήσεις και τις επιθυμίες των βαρόνων και τα φύγε εσύ- έλα εσύ όσων τελικά θα κουμπώσουν στο σχήμα συμπληρώνοντας τις θέσεις αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών.

2. Όσο ισχυρότερος είναι ένας πρωθυπουργός, τόσο πιο λυμένα είναι τα χέρια του, πράγμα που σημαίνει ότι η πρώτη κυβέρνηση κάθε πρωθυπουργού, βρίσκεται κοντύτερα στα «θέλω» του. Από εκεί και πέρα, μπαίνει πολύ νερό στο κρασί του.

3. Όσο περισσότερα αδιέξοδα συναντά ένας πρωθυπουργός στην κατάρτιση της λίστας των υπουργών του, τόσο μεγαλύτερο είναι το σχήμα που παρουσιάζει τελικά και τόσο πιο πολυάριθμη η ομάδα των υπουργών -υφυπουργών «παρά τω πρωθυπουργώ», που παίρνουν τίτλο υπουργού, ενώ ουσιαστικά ασκούν χρέη συμβούλου στο μέγαρο Μαξίμου.

Στις εσωτερικές σελίδες της "ΜτΚ" υπάρχουν εκτενή ρεπορτάζ και πληροφορίες που αποκρυπτογραφούν τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Να υπογραμμίσω μόνο τις κεντρικές γραμμές: Πολυάριθμη κυβέρνηση- περισσότεροι στο Μαξίμου- λιγότεροι οι εξωκοινοβουλευτικοί (τεχνοκράτες)- ανέγγιχτοι οι ΠΑΣΟΚογενείς- συν δυο ΠΟΤΑΜΙσιοι- νέες υπουργοποιήσεις γαλάζιων βουλευτών από κρίσιμες εκλογικές περιφέρειες, ελάχιστοι έχασαν την υπουργική ιδιότητα (Θεοδωρικάκος, Βρούτσης και μερικοί υφυπουργοί).

Για εμάς τους Μακεδόνες- και δη τους Θεσσαλονικείς- το ηχηρότερο μήνυμα του ανασχηματισμού, είναι η πρωτοφανής αγνόηση των «δικών μας» βουλευτών. Όπως και στην πρώτη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, έτσι και τώρα μόνον ένας βουλευτής από τις Α’ και Β’ εκλογικές περιφέρειες της Θεσσαλονίκης, περιλήφθηκε στο υπουργικό συμβούλιο κι αυτός στην ασήμαντη -και διακοσμητική- θέση του υφυπουργού Μακεδονίας Θράκης.

Δεν τους εμπιστεύεται, τους αξιολογεί χαμηλά, δεν τους συμπαθεί… Κάτι γίνεται.

Σίγουρα έχει τους λόγους του -ενδεχομένως δικαίως- να μην τους κρίνει κατάλληλους, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι αξιολογητής ή εκλέκτορας, αλλά αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός.

Δεν του κάνουν οι βουλευτές του, ας φρόντιζε να βάλει άλλους που ταιριάζουν στο προφίλ και την πολιτική του κι ας τους βοηθούσε να εκλεγούν. Αν φοβόταν πως οι «κατάλληλοι» δεν θα τα κατάφερναν, ας προωθούσε κάποιον στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Σε τελευταία ανάλυση, ας επέλεγε να υπουργοποιήσει κάποιον εξωκοινοβουλευτικό -έχει και η Θεσσαλονίκη αποφοίτους σπουδαίων πανεπιστημίων- ή έστω ας έδινε σε κάποιον την θέση του επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου της Θεσσαλονίκης για να τον «φτιάξει».

*********************************************************************************************************************************

Αν επιχειρούσαμε να φτιάξουμε μια λίστα όλων εκείνων που μας όχι μόνο δε μας τιμούν, αλλά μας πάνε και πίσω σαν κοινωνία αυτό που συνοψίζεται στη φράση «άλλο εγώ» θα ήταν σίγουρα στην πρώτη πεντάδα.

Το πρόβλημα ξεκινά φυσικά επειδή ο καθένας από μας θεωρεί πως είναι κάτι πολύ ξεχωριστό, κάτι τόσο ιδιαίτερο που οι νόμοι δεν πρέπει τον ακουμπούν, δεν φτιάχτηκαν γι’ αυτόν και τους δικούς του, αλλά για όλους τους άλλους. Κι όταν τολμάς να τον θέσεις προ των ευθυνών του, η απάντηση είναι έτοιμη και πάντα η ίδια: «άλλο εγώ».

Ε, αυτό το «άλλο εγώ» στον καιρό της πανδημίας γιγαντώθηκε και από εξοργιστικό που ήταν πάντοτε για τους λίγους που δεν θεωρούν εαυτούς «άλλο», έγινε επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο. Μπαίνει ο τύπος χωρίς μάσκα με τα επίσης άμασκα παιδιά του στο σουπερμάρκετ γιατί όλοι οι άλλοι κολλάνε και μεταδίδουν αλλά «άλλο εγώ και τα παιδιά μου. Εμείς είμαστε καθαροί». Πάει η μανούλα το παιδί στο σχολείο (όταν είναι ανοιχτό), αλλά βγάζει τη μάσκα για να μιλήσει στη γειτόνισσα κι αν διαμαρτυρηθεί κανείς άλλος γονιός απαντά με θράσος «εμείς είμαστε κλεισμένοι μέσα και είμαστε καθαροί, άλλο εμείς». Μέχρι και κυβερνητικούς και άρχοντες είδαμε από το καλοκαίρι και τούδε να σπάνε προκλητικά τα μέτρα και η δικαιολογία των παρατρεχάμενών τους πάντα η ίδια, το ξεχειλίζων ελληνικό DNA της τζάμπα μαγκιάς «άλλο εγώ».

Δυστυχώς, το «άλλο εγώ» βρήκε τον απόλυτο συμβολισμό του ανήμερα των Θεοφανείων. Από τη μια η επίσημη Εκκλησία της χώρας (που θρηνεί τους δικούς της νεκρούς και μάλιστα με τα στατιστικά να λένε πως η θνησιμότητα των κληρικών είναι 20% περισσότερη απ’ ό,τι στον γενικό πληθυσμό των ανδρών της χώρας με τα ίδια χαρακτηριστικά) να λέει επίσημα μέρες πριν και ανήμερα της γιορτής «άλλο εμείς» και να έρχεται σε μια πρωτοφανή και ξεκάθαρη σύγκρουση με την πολιτεία και τους νόμους της και από την άλλη μερίδα πιστών να κάνουν το ίδιο. Πάντοτε, όμως, με το ίδιο επιχείρημα: του ξεχωριστού εαυτού μας.

Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα νέο επεισόδιο του σίριαλ «άλλο εγώ», όμως πάει πολύ παραπέρα, όχι μονάχα λόγω της ξεκάθαρης ανυπακοής που επέδειξαν και μάλιστα την διατυμπάνιζαν στα κανάλια (όπως ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου) κι όχι μονάχα για την επικινδυνότητα του πράγματος, αλλά κυρίως γιατί συμβολικά επέλεξαν να αντιπαρατεθούν με την επιστήμη την πιο μεγάλη της ώρα, εκείνη που οφείλουμε με ευλάβεια να την ακούμε και να την τιμούμε.

Χωρίς να ρίχνουμε την αποκλειστική ευθύνη στον ίδιο που και πιέσεις δέχεται και σε γενικές γραμμές χειρίστηκε σχετικά καλά την κατάσταση της πανδημίας, ο ίδιος ο επικεφαλής της ελλαδικής εκκλησίας νόσησε και νοσηλεύτηκε με τους καλύτερους όρους και έζησε από πρώτο χέρι το μεγαλείο της επιστήμης αλλά και τον άνισο αγώνα που δίνουν γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό για όλους εμάς. Ήταν, λοιπόν, πιο σημαντικός ο συμβολισμός των Θεοφανείων από τα φώτα της επιστήμης; Ήταν πιο σημαντική η αντίδραση στον αιφνιδιασμό από κυβερνητικής πλευράς, από την συμμόρφωση στην παράκληση των ίδιων γιατρών που έσωσαν τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο και δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας;

Ακόμη κι αν κάποιοι (κλήρος και ποίμνιο) επιμένουν να είναι αρνητές του ιού, ακόμη κι αν δεν είχαν στο στενό τους περιβάλλον κρούσμα ή θάνατο, η χριστιανοσύνη διδάσκει ταπεινότητα και αγάπη στον συνάνθρωπο και στέκεται ευλαβικά μπροστά στον νεκρό, γονατίζει στο πένθος.

5.146 οι νεκροί μας την Πέμπτη, άνθρωποι που έφυγαν άδικα, χωρίς αγκαλιά, χωρίς τελευταίο αντίο των παιδιών τους. Σ’ αυτούς και σε όσους έμειναν πίσω και σε εκείνους που δίνουν τον αγώνα τους στις ΜΕΘ της χώρας, οφείλουμε να τηρούμε τα μέτρα που δεν τα επιβάλλει καμιά κυβέρνηση, αλλά η ίδια η πανδημία.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 10.01.2021