Η Μένη της καρδιάς μας, η δικιά μας Μένη… Η Μένη της «Κυριακάτικης Μακεδονίας» και του makthes.gr, η Μένη που απλόχερα και χωρίς ανταλλάγματα μας προσέφερε όλη της την αγάπη και την πάντα γεμάτη συγκίνηση νοσταλγική πένα της για πάνω από έναν χρόνο, η Μένη η καλή ηθοποιός της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», η Μένη – άνθρωπος ανθρώπινος κι αληθινός, δεν είναι πια μαζί μας…

Γιατί ο θάνατος, το μόνο σίγουρο γεγονός στη ζωή του καθενός μας, η μόνη στιγμή στην οποία όσο κι αν θες δεν μπορείς να αντισταθείς, τη βρήκε ξαφνικά, αναπάντεχα, άκαιρα, άκαρδα -τουλάχιστον όχι επίπονα – από ανακοπή, μόλις στα 67 της χρόνια και ενώ είχε να δώσει τόσα πολλά ακόμη στο θέατρο, αλλά και σε όλους εμάς για τους οποίους ήταν πάντα μια ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά!

Αισθάνομαι άσχημα, έχω ενοχές: Τη «μάλωνα» πριν λίγες μέρες στο messenger. Στη στήλη της έντυπης «Μακεδονίας της Κυριακή» που διατηρούσαμε επί πολύ καιρό ο Σάμης Ταμπώχ, η ίδια κι εγώ, είχε καιρό να γράψει για τους δικούς της λόγους. Ο άνδρας της συντροφιάς μας την «πείραζε» συχνά μέσα από τα ποστ του στο facebook γιατί απείχε… Όλο και κάτι έβρισκε να την «τσιγκλάει»… Γελούσαμε, ανταλλάσσαμε αστεία οι τρεις μας με μηνύματα, σαν μια παρέα που είχε χρόνια φιλίας δεμένης γερά, αλλά ούτε που βρισκόμασταν ως φυσική παρουσία – είχα να τη δω από κοντά χρόνια, από τότε που η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» έδινε το πολύτιμο «παρών» της στην πόλη, μετά χαθήκαμε.

«Και να σκεφτείς ότι δεν γνωριζόμαστε καν με τον Σάμη», μου έγραψε κάποια φορά. «Θα γράψω όμως, Κυριακή μου, θα γράψω και θα του έρθει ταμπλάς. Μην του πεις τίποτα…», έλεγε και ανταλλάσσαμε συνωμοτικά αυτοκολλητάκια ξεκαρδίσματος.

Πριν λίγες μέρες της ξαναέστειλα. «Μας λείπει η πένα σου», της έγραφα. «Άντε, πότε θα μας ξαναγράψεις; Αν έχεις άλλους λόγους τους καταλαβαίνω αλλά μην μου λες ότι θέλεις και δεν μπορείς, γιατί αυτό δεν υπάρχει. Σ’ αγαπώ πάντα», συμπλήρωσα. «Δεν έχω λόγους, αγάπη, μόνο τεμπελιά, θα την κατανικήσω», απάντησε. «Ρε άσε τα σάπια… τεμπελιά εσύ που μαγειρεύεις όσο όλοι οι μάστερ σεφς μαζί;», επέμεινα. «Χαχαχαχα σε γλυκοφιλώ… θα γίνει, στο λέω! Κι εγώ σ΄ αγαπώ», αντιγύρισε.

Και Κλείσαμε με ένα δικό μου «Άντε να σε δω!»…

Είδες όμως που τελικά δεν έγινε, Μένη μου, αγαπημένη μου; Και τώρα που δεν έγινε δεν μπορώ και να σε «μαλώσω» γι αυτό; Μόνο να κλαίω μπορώ, από την πρώτη στιγμή που το έμαθα από το τηλεφώνημα της κοινής μας φίλης και πάνιασα. Και τότε, το πρώτο, το μόνο που σκέφτηκα για να παρηγορηθώ ήταν ότι τουλάχιστον έφυγες αξιοπρεπής και ήσυχη όπως η αξιοπρεπής και ήρεμη δύναμη που ήσουν πάντα και που πάντα έτσι θα σε θυμόμαστε όλοι.

Και πως σ΄ αυτό το τελευταίο ταξίδι σου, εύχομαι να ανταμώσεις με όλους τους αγαπημένους σου που έφυγαν και τους ανέφερες συχνά, μέσα σε αυτούς και με τον Νίκο. Τον δικό σου Νίκο που τόσο αγάπησες και μνημόνευες όλα αυτά τα χρόνια… Και πως εκεί που θα είστε και οι δυο, θα είστε καλά , θα είστε όπως θέλετε, αλλά, προπάντων, θα είστε κοντά! Γιατί μαζί ήσασταν όλα αυτά τα χρόνια κι ας είχε εκείνος φύγει προ πολλού…

Σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα έκανες για μας, Μενούλα μας!

Σε γλυκοφιλώ

Η Τζούκα σου…