Γείτονες (μέρος 3ο και τελευταίο)
#μένουμε_ασφαλείς και αν τυχόν δεν τα θυμάστε φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες ας μου επιτραπεί να φρεσκάρω τη μνήμη σας. Λοιπόν, σε αυτή τη σελίδα κάθε Κυριακή έχω γειτόνισσα την Κυριακή που αριθμεί κάποιους Μάιους, η οποία στα Μουδανιά υπήρξε και ανταγωνίστρια της Έλλης Στάη και τώρα ασκεί με εξαιρετικό ζήλο και επιτυχία το βαρέως ανθυγιεινό επάγγελμα της δημοσιογράφου. Μεγάλη τύχη για μένα. Αλλά γενικά έχω σταθεί τυχερός με τις και τους γείτονες. Όπως σας έχω πει η γωνιακή πολυκατοικία όπου νοικιάζω διαμέρισμα διαμπερές στον 3ο όροφο είναι μικρή, με πυλωτή και τέσσερις ορόφους. Την προηγούμενη εβδομάδα σας μίλησα για τους γείτονες στον όροφο, το νεαρό ζευγάρι και την αξιολάτρευτη κορούλα τους την Ειρήνη. Κι είχα επεκταθεί και σας ανέλυσα την ευτυχία του να έχεις στην γειτονία σου την Ειρήνη. Και σας μίλησα και για άλλες γειτονιές, μια ειδικά στην Ανατολική Μεσόγειο, που δεν έχουν αυτήν την ευτυχία. Κι είμαι σίγουρος φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες ότι θα με ζηλέψετε κι αυτός είναι ο λόγος που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές χρησιμοποιώντας μόνο το δεξί μου χέρι μια που στο αριστερό κρατώ σφιχτά ένα σκόρδο και το έχω πολύ κοντά στον λαιμό μου όπου έχω κρεμάσει με χρυσή καδένα το μπλε ματάκι που απομακρύνει την βασκανία. Μια που εμπιστεύομαι μεν την δική μας λαϊκή σοφία αλλά εμπιστεύομαι επίσης και την γαλλική λαϊκή σοφία που το δηλώνει ρητά: «δύο προφυλάξεις είναι προτιμότερες από μία». Τώρα που είμαι σίγουρος ότι καμία ούτε κανένας που γεννήθηκε Σάββατο δεν θα με ματιάξει μπορώ να σας εξομολογηθώ την ανέλπιστη τύχη μου αναφορικά με τους γείτονές μου. Στον τέταρτο όροφο ακριβώς από πάνω μου μένει η Ελπίδα που είναι φυσικοθεραπεύτρια. Ξέρω ότι δεν με πιστεύετε και ότι είστε σίγουροι ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της λόγω παρατεταμένου εγκλεισμού εξημμένης φαντασίας μου, που λοκντάουν ή μη είναι αχαλίνωτη. Κι όμως! Σας ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό, την αλήθεια σας λέω και μόνον την αλήθεια! Και αυτή η προνομιακή όσο δεν γίνεται γειτνίαση διόλου δεν με εμποδίζει από το να προβληματίζομαι για την προαναφερθείσα γειτονιά της Μέσης Ανατολής, όπου όχι μόνο δεν έχουν Ειρήνη αλλά πολύ αμφιβάλλω αν έχουν και κάποια Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, με ειρηνική συνύπαρξη. Κι είναι μια γειτονιά για την οποία νοιάζομαι κι από την οποία έχω ωραιότατες αναμνήσεις, με έξι χρόνια σπουδών εκεί κατά την δεκαετία του 1970 και αρκετές επισκέψεις στα επόμενα χρόνια. Έχω συγγενείς εκεί, έχω φίλους επιστήθιους κι είναι η περιοχή που με την συγκινησιακή της φόρτιση και τα έντονα βιώματα που μου χάρισε στην περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων με ώθησε να βρω τον δρόμο μου και γράφοντας να γίνω ζωγράφος. Μια που, ευτυχώς, στην ελληνική γλώσσα εξακολουθούμε να το λέμε τόσο συναρπαστικά, «ο Ζωγράφος γράφει το ζωντανό». Αυτή η συγκλονιστική ιδιαιτερότητα του ζωγράφου που οι Αγγλοσάξονες αλλά και οι Ισπανοί δεν τον ξεχωρίζουν από τον μπογιατζή κι οι Γάλλοι, πάντα πιο κομψοί, τον αποκαλούν μεν μπογιατζή αλλά καλλιτέχνη μπογιατζή!
Και κάθε φορά που μια από τις δύο πλευρές, αλλά κυρίως η μία που είναι και η ισχυρότερη, αναζωπυρώνει το λεγόμενο Μεσανατολικό και σκοτώνονται κάποιοι μάχιμοι αλλά κυρίως γυναικόπαιδα ο Εβραίος ζωγράφος της Θεσσαλονίκης που, κυριολεκτικά, είναι τόσο τυχερός αισθάνεται ένοχος, αναλογίζεται το μέγεθος της αδυναμίας του και πασχίζει να συμμερισθεί τον πόνο που γεννά η ασυνεννοησία των άσπονδων γειτόνων εκεί κάτω.
Μάταιος κόπος.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 30.05.2021.
