ΑΠΟΨΕΙΣ

Συζήτηση σε τρατορία στη Ρώμη με τον παλιό μου φίλο, διάσημο παγκοσμίως ογκολόγο, και διευθυντή όλων των καρκινικών ινστιτούτων στην Ιταλία και την γοητευτική σύζυγο του, υποψήφια βουλευτή του μικρού φιλελεύθερουκόμματος Italian Radicals. Είναι συνομήλική μου κατέβηκε στις προηγούμενες εκλογές αλλά δεν εκλέχτηκε. 

Το κόμμα μπήκε ωστόσο στη Βουλή Αφού συζητάμε για τις ομοιότητες μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, μιλάμε λίγο για την τραγωδία των Τεμπών, για τα ιταλικά τρένα και μετά αναφέρονται μάλλον θετικά στον Έλληνα πρωθυπουργό για τις ευρωπαϊκές του θέσεις και μετά με ρωτούν διερευνητικά: «Εύα Καιλή;». Η υποψήφια βουλεύτρια, παρότι υποψήφια βουλεύτρια, δεν μιλάει αγγλικά αλλά καταλαβαίνει. Οπότε εγώ μιλάω αγγλικά και εκείνη απαντάει στα ιταλικά (και εγώ ντρέπομαι να μιλήσω ιταλικά διότι κάνω λάθη). Στην ανοιχτή τους ερώτηση λοιπόν «Εύα Καϊλή» απαντάω ανοιχτά «ridicolo».

Με κοιτούν με απορία. Νομίζω πως είπα λάθος τη λέξη. Μου απαντούν στα αγγλικά λέγοντας πως είναι απαράδεκτο να κρατείται η Εύα σε άθλιες συνθήκες, χωρίς κουβέρτες και θέρμανση, παρότι είχε περίοδο στις φυλακές. Ότι είναι αντιδημοκρατικό. Ότι αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ότι ντρέπονται ως ευρωπαίοι γι’ αυτό που συμβαίνει. Περιέργως ξέρουν και τον Δημητρακόπουλο και τα γαλλικά του. 

Και φυσικά είναι ιδιαίτερα συγκρατημένοι για το θέμα Παντσέρι. Μία εβδομάδα μετά συζητούμε για το ίδιο θέμα με έναν φίλο μου γυμναστή. Μου λέει αναφερόμενος στο QatarGate πως όσοι φάγανε τα εκατομμύρια απλά θα περάσουν και κάποια χρόνια φυλακή. «Ούτε που έχει σημασία» μου λέει ο γυμναστής. «Σε πέντε χρόνια, ακόμα και εάν είναι τελικά ένοχη, η Καϊλή θα είναι και εκείνη ελεύθερη και θα κάνει διακοπές σε κάποιο εξωτικό νησί. Εγώ ρώτησα φίλους μου αντίστοιχα εάν για 300.000 θα έκαναν 3 χρόνια φυλακή. Όλοι μου είπαν ομοφώνως ‘ναι’. Όλοι τους περνούν τρελά οικονομικά ζόρια».

Γελάω και του λέω ότι εγώ 30 χρόνια δουλεύω για να φτιάξω το όνομά μου. Να το φυλάω καθαρό γιατί αυτή είναι η περιουσία μου. Και ότι δεν επρόκειτο ποτέ να ρισκάρω να λερώσω το όνομα μου. Του λέω ότι πάντα όταν σκέφτομαι να κάνω κάτι σκέφτομαι τι θα έλεγαν τα παιδιά μου.

Εσύ θα ρίσκαρες να στιγματιστεί το όνομά σου; Τον ρωτάω. «Σιγά το όνομα» μου λέει. «Ναι, εάν είχα οικονομικό πρόβλημα θα το ρίσκαρα». «Μα η Καϊλή δεν είχε πρόβλημα, τα είχε όλα» του λέω. «Εκεί μπαίνει η απληστία» μου λέει.

Και συμπληρώνει «Όσο για σένα μέχρι τα 18 σου έκανες κάτι και σκεφτόσουν τι θα πει η μαμά σου, μετά τα 21 έκανες κάτι και σκεφτόσουν τι θα πουν τα παιδιά σου. Μήπως είναι καιρός να κάνεις κάτι και να σκέφτεσαι ΜΟΝΟ τον εαυτό σου;».

Εκεί επικαλούμαι αυτό που λέγεται η ηθική μου. Του λέω ότι εκτός από τη μαμά και τα παιδιά μου παρεμβαίνει βασική εκείνη. Αυτή είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο ανάχωμα. Συμφωνεί μαζί μου.