Επειδή πολλά αρνητικά και πολλά θετικά γράφονται για τις επιλογές της νέας κυβέρνησης στην επάνδρωση νευραλγικών θέσεων, ας δούμε τα πράγματα πιο σφαιρικά: 

Στις επιλογές προσώπων που επιλέγονται ή διορίζονται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία όλα και όλοι κρίνονται τελικά εκ του αποτελέσματος.

Δηλαδή έχουμε ζήσει στο παρελθόν καταστάσεις ροκ, με πρόσωπα που φαίνονταν «ιδανικά» για την πλήρωση μιας θέσης στον κρατικό ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, να αποτυγχάνουν παταγωδώς στην άσκηση των καθηκόντων τους και το αντίστροφο: Πρόσωπα που δεν έδειχναν επαρκή ή ικανά να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας θέσης, να αποδεικνύονται εξαιρετικοί managers…

Να τονίσω ότι, όπως καλά γνωρίζει κάθε άνθρωπος που έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα, δεν αρκούν οι σπουδές, τα τυπικά προσόντα και τα διδακτορικά, για να διοικήσεις. 

Όπως δεν αρκεί να έχεις μια γενικού τύπου προϋπηρεσία ή μία καλή γνώση του πεδίου ή του αντικειμένου που θα αναλάβεις. Αλλά στην Ελλάδα ειδικά, επίσης δεν διασφαλίζεται η αποτελεσματική και σωστή διαχείριση επειδή ένας επιτυχημένος manager του ιδιωτικού τομέα τοποθετείται επικεφαλής μιας κρατικής ή κρατικής λογικής εταιρεία, οργανισμό κτλ., διότι το περιβάλλον στο οποίο καλείται να διοικήσει είναι σημαντικά διαφορετικό.

Με άλλα λόγια, το παζλ της επάνδρωσης των θέσεων κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση είναι ένα από τα δυσκολότερα, ίσως το δυσκολότερο όλων. Θυμάμαι από την εποχή του ’90 την προσπάθεια αλλαγής της ανόητης πρακτικής διορισμού πολιτευόμενων, κομματικών στελεχών, απόστρατων, συνταξιούχων νομικών κτλ. ως επικεφαλής τέτοιων οργανισμών. Και εκ του αποτελέσματος συνειδητοποιώ ότι οι κομματικές πιέσεις προς το εκάστοτε Μαξίμου αλλά και η ίδια νοοτροπία των εκάστοτε ενοίκων του Μαξίμου έχουν αλλάξει λίγο και πάντως πολύ λιγότερο απ’ όσο πρέπει.

Η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση και σε αυτό το ακανθώδες θέμα, αυτό της πολιτικής παρέμβασης στη δημόσια διοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όχι επειδή δεν μπορούν οι πολιτικοί μας να επιλύσουν από κοινού -μόνο με ευρείες πλειοψηφίες επιλύεται ένα τέτοιο θέμα- το πρόβλημα. Είναι επειδή οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να παραδώσουν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της εξουσίας τους και να χάσουν το προφανές όφελος από την ανάμειξή τους και σε αυτό το επίπεδο λήψης αποφάσεων.

Μέχρι λοιπόν να παραδώσουν -με την πίεση των ξένων- τα κομματικά τους όπλα το μαζικό «φύγε εσύ - έλα εσύ» θα ζει και θα βασιλεύει κι εμείς θα πρέπει να κρίνουμε κατά περίπτωση και έπειτα από αρκετό χρονικό διάστημα, αν η επιλογή ήταν καλή, μέτρια ή χείριστη.

Πολλά υποσχόμενη επιλογή

Σε συνέχεια όσων έγραψα, μία πολλά υποσχόμενη επιλογή είναι αυτή του διαδόχου της κ. Θάνου στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Προσωπικά, δεν με ενόχλησε η πολιτική σκοπιμότητα στο διορισμό της πρώην νομικής συμβούλου του πρωθυπουργού σ’ αυτήν τη θέση αλλά με ενόχλησε η ελάχιστη σχέση της με το αντικείμενο της Επιτροπής.

Αντίθετα, ο σαραντάρης Γιάννης Λιανός είναι ό,τι πιο… σχετικό μπορεί να βρει κάποιος στο χώρο. Καθηγητής Δικαίου Ανταγωνισμού και Δημοσίας Πολιτικής στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου (UCL), διευθύνων στο Κέντρο Νομικών, Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του UCL, εκτελεστικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Δικαίου Ανταγωνισμού και Οικονομικών Jevons του UCL και συνδιευθυντής στο Ινστιτούτο Παγκοσμίου Δικαίου. 

Επίσης, είναι εκλεγμένος στην έδρα Vincent Wright, Sciences PO στο Παρίσι και ακαδημαϊκός διευθύνων στο διεθνές δίκτυο BRICS, που αφορά το δίκαιο του Ανταγωνισμού και των Οικονομικών. 

Το βιογραφικό του είναι εξαιρετικό και στη μία συνέντευξη που βρήκα -στη συνάδελφο Σύλβια Κλιμάκη- σημείωσα το εξής απόσπασμα: «Είναι αισιόδοξος και πιστεύει ότι έχουν γίνει θετικά βήματα, για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά της. Δεν νιώθει το ίδιο για το δικαστικό μας σύστημα -που είναι ένας πολύ σημαντικός μοχλός για την προσέλκυση επενδύσεων- καθώς πιστεύει ότι ‘θέλει χρόνο για να εξελιχθεί’. Διέπεται, κατά τη γνώμη του, από μια ‘τυπολατρία’, με τους περισσότερους δικαστές να μην έχουν την απαιτούμενη εκπαίδευση, για να μπορούν να καταλάβουν τις οικονομικές επιπτώσεις των αποφάσεων που παίρνουν».

Θερινές πολιτικές αψιμαχίες

Μία ανάρτηση του Κώστα Αρβανίτη στην επέτειο θανάτου του Φ.Γκ. Λόρκα προκάλεσε μία δηλητηριώδη ανάρτηση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου με επίκεντρο… ένα «ρ»: Έγραψε Φρεντερίκο κι όχι Φεντερίκο…

«Ως γνωστόν, η τέχνη και η ποίηση είναι πράγματα αριστερά. Κι ο αριστερός οφείλει να τα τιμά, για να έχει ηθικό πλεονέκτημα. Για να είναι ‘πιο άνθρωπος’ από τους άλλους και γενικώς ανώτερος. Κάπως έτσι σκέφτηκε κι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης, κι είπε να ποστάρει κάτι τιμητικό για τον Λόρκα, επ’ ευκαιρία της επετείου του θανάτου του.

Το κακό είναι πως ο άνθρωπος που έγινε πρωτοκλασάτο τηλεοπτικό πρόσωπο και κατόπιν καλοπληρωμένο μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, επειδή αποκάλεσε πρώην πρωθυπουργό ‘μαλάκα’, μάλλον έχει τόση σχέση με τον εκτελεσθέντα ισπανό ποιητή και συγγραφέα όση έχει και με την αλήθεια στο δημόσιο λόγο. Έτσι, κατέληξε να ποστάρει την τιμητική του ανάρτηση, δίνοντας στον ποιητή λάθος όνομα! Αντί για Φεντερίκο, ο Αρβανίτης είπε να φανεί γαλαντόμος και να προσθέσει κι ένα ρω παραπάνω, κι έγραψε τον Λόρκα ΦΡεντερίκο. Αφού ακούγεται γνώριμο, σκέφτηκε, σωστό θα είναι!». Υπάρχει και συνέχεια, αλλά δεν θα σας κουράσω. Απλά επισημαίνω ότι οι πολιτικές αψιμαχίες τον Αύγουστο είναι ανάλογες της θερινής ραστώνης… Βαρετές!

Θερινές πολιτικές μάχες

Αντίθετα, οι πολιτικές μάχες ακόμη και θερινές παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Όπως αυτή μεταξύ του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του -εντός ολίγου- πρώην περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρου Τατούλη. Αφορμή τα εγκαίνια του βρεφονηπιακού σταθμού Πύλου, στα οποία θα παρίστατο ο Αντ. Σαμαράς, αλλά τελικά δεν παρέστη. 

Αιτία; Προηγήθηκε μια ομολογουμένως πολεμική ανακοίνωση της περιφέρειας, που έκανε λόγο για… «ανείπωτο πολιτικό θράσος του τέως πρωθυπουργού» καθώς, όπως έγραφε, «εγκαινιάζει σήμερα ένα έργο - προϊόν της δουλειάς και της αποτελεσματικότητας της ‘ανεκδιήγητης παρέας’, όπως ο ίδιος δημόσια είχε χαρακτηρίσει τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Πέτρο Τατούλη και την περιφερειακή αρχή Πελοποννήσου. Προς ενημέρωση του κ. Σαμαρά, ο οποίος ως υπουργός ή πρωθυπουργός δεν έχει κανένα έργο να επιδείξει στη Μεσσηνία και την Πελοπόννησο, το έργο της ανέγερσης του βρεφονηπιακού σταθμού Πύλου εντάχθηκε από τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Πέτρο Τατούλη…». Και η ανακοίνωση κατέληγε ως εξής: «Η αμετροέπεια που αντιπροσωπεύει η πολιτική πρακτική του τέως πρωθυπουργού ξεπερνά τα όρια και αποκαλύπτει το λαϊκισμό αυτών που θέλουν να παραπλανούν τους πολίτες. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια…». Είπατε κάτι;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25 Αυγούστου 2019