Νίκος Αγγελής - Άνθης 

Και διανύουμε τη ζωή μας. Μια ζωή που μας χαρίζεται σαν δώρο, αλλά φεύγει γρήγορα σαν ποτάμι ή καλύτερα σαν αέρας. Σαν δυνατός και γεμάτος εκπλήξεις αέρας, που μέχρι να προλάβεις να τον αντιμετωπίσεις έχει ήδη κοπάσει. Συνοδοιπόροι μας σε αυτό το απρόσμενο και απρόβλεπτο οδοιπορικό είναι πάντοτε οι δικοί μας άνθρωποι. Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας και φυσικά οι συγγενείς μας. Πως θα ήταν άραγε η ζωή χωρίς τα συγγενικά μας πρόσωπα; Σίγουρα οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς την οικογένεια τους. Όμως πόσο εύκολο είναι άραγε να κλονιστούν οι ανθρώπινες σχέσεις; Πόσο στέρεοι είναι στην πραγματικότητα οι οικογενειακοί μας δεσμοί; Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν διακαώς, ότι για τα πάντα σε αυτή τη ζωή υπάρχει μία τιμή. Θα μπορούσε άραγε να βρει εφαρμογή αυτή η θεωρία και στις οικογενειακές σχέσεις; Μήπως τελικά οι άνθρωποι είναι πολύ αδύναμοι για να αντισταθούν στο ισχυρό θέλγητρο του πλούτου; Σε αυτά και σε ακόμη περισσότερα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις το θεατρικό έργο «Αέρας», το οποίο παρουσιάστηκε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Αμαλία και κατόρθωσε να ταράξει τα καλλιτεχνικά «νερά» της πόλης μας.

Πρωταγωνίστριες είναι οι δύο μεσήλικες αδερφές

Ο «Αέρας» είναι ένα θεατρικό έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, που κυκλοφόρησε το 2011 και έκτοτε έχει μεταφερθεί πολυάριθμες φορές στο θεατρικό σανίδι, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι ένας καταξιωμένος Έλληνας πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας από τις Σέρρες, που έχει καταφέρει να καθιερωθεί στον εγχώριο καλλιτεχνικό χώρο χάρη στην εξαιρετική και εκλεπτυσμένη γραφή του. Μάλιστα, το στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι παρότι ο λόγος του χαρακτηρίζεται από μία φρεσκάδα και λεπτότητα κατορθώνει πάντοτε να φέρνει στην επιφάνεια διάφορα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών, αγγίζοντας έτσι βαθιά τις ψυχές των ανθρώπων. Πρωταγωνίστριες στην ιστορία που είδαμε να ξετυλίγεται μπροστά μας στο θέατρο Αμαλία είναι δύο μεσήλικες αδερφές, οι οποίες συναντιούνται ξανά μετά από πολλά χρόνια με αφορμή τον θάνατο της μητέρας τους. Παράλληλα κάποιες κληρονομικές εκκρεμότητες θα τις φέρουν αντιμέτωπες με τα φαντάσματα και τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Πρόκειται λοιπόν για δύο αδερφές που φαίνεται να μη μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Μήπως όμως αυτά που τις ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα τις χωρίζουν;

Κλασική, δωρική και συνάμα απρόσμενη η σκηνοθεσία του Μανώλη Δούνια

Αρχικά τη σκηνοθεσία του Μανώλη Δούνια θα τη χαρακτηρίζαμε κλασική, δωρική και συνάμα απρόσμενη σε αρκετά σημεία, καθώς οι μικρές παύσεις μεταξύ των πρωταγωνιστριών σε συνδυασμό με την παρεμβολή του ηχητικού εφέ που παρέπεμπε στον ήχο του αέρα, μας δημιούργησαν αρκετή αγωνία σχετικά με την εξέλιξη της ιστορίας. Σε παρόμοιο πλαίσιο κινήθηκαν βέβαια και τα σκηνικά-κοστούμια της παράστασης, τα οποία ακολουθώντας το καλλιτεχνικό όραμα του Άγγελου Μέντη, υπήρξαν προσεγμένα, καλοδουλεμένα και εντυπωσιακά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν μάλιστα οι πολυθρόνες που βρίσκονταν στη σκηνή, οι οποίες όντας αντίκες κατάφεραν με πολύ μεγάλη ευκολία να μας ταξιδέψουν στη μακρινή χρονικά εποχή, στην οποία λαμβάνει χώρα το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν τα σκηνικά και τα κοστούμια να ήταν κάτι λιγότερο από εντυπωσιακά, καθώς και οι δύο ηρωίδες του «Αέρα» έχουν ως βασικά τους στοιχεία την κομψότητα και τη φινέτσα. Επιπλέον καθοριστικό ρόλο στην αρτίωση του πολύ όμορφου αυτού καλλιτεχνικού δημιουργήματος έπαιξαν και οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου, οι οποίοι παραμένοντας πλουραλιστικοί καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, καθώς κινήθηκαν σε διάφορες χρωματικές παλέτες (παλέτα του μπλε, του πράσινου, του κόκκινου, κ.α.) συνέβαλαν καθοριστικά στην ομαλή ροή του έργου, ενισχύοντας έντονα το συναισθηματικό-καλλιτεχνικό επίπεδο της παράστασης.

Η φυσική υποκριτική-σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστριών

Από την άλλη πλευρά εξαιρετικές υπήρξαν και οι δύο πρωταγωνίστριες του έργου (Ναταλία Τσαλίκη και Όλια Λαζαρίδου), οι οποίες υποδυόμενες εκπληκτικά τις στριφνές μεσήλικες αδερφές, απέδειξαν για ακόμα μία φορά το αδιαμφισβήτητο και καλοδουλεμένο, λόγω της πολύχρονης εμπειρίας τους, θεατρικό τους ταλέντο. Πιο συγκεκριμένα και οι δύο τους μέσα από τις πολυδιάστατες και φυσικές ερμηνείες, που παρουσίασαν σε εμάς, έδωσαν σάρκα και οστά στα λόγια του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, αποδίδοντας ακόμη και τις πιο ανεπαίσθητες και ανείπωτες ψυχολογικές διακυμάνσεις των δύο μεσήλικων ηρωίδων. Μάλιστα το σημαντικότερο ίσως στοιχείο της συγκεκριμένης παράστασης, ήταν η φυσική υποκριτική-σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστριών, η οποία χωρίς ερμηνευτικές φαμφάρες και μέσα επιβεβλημένου εντυπωσιασμού, κατόρθωσε να δώσει μία φινετσάτη καλλιτεχνική πνοή στο όλο θεατρικό δημιούργημα.

Συνεπώς, η παράσταση «Αέρας» με πρωταγωνίστριες την Όλια Λαζαρίδου και τη Ναταλία Τσαλίκη, είναι μία πολύ αξιόλογη καλλιτεχνική δουλειά, η οποία με όπλα το χιούμορ, την ειρωνεία και την ωμή αλήθεια κατόρθωσε να αφήσει το δικό της έντονο και ξεχωριστό στίγμα στην θεατρική ζωή της πόλης μας.