Η Εύα, η δική μας, η της Ελλάδας, η κομμουνίστρια μέχρι μυελού οστών, με στενό σύνδεσμο με το Θόδωρο Αγγελόπουλο, ήταν σ’ όλες τις ταινίες που έπαιξε, το πρόσωπο της Ελλάδας: η πατρίδα που ματώνει, η Ελλάδα που κυνηγιέται, τα δάκρυα των αποβλήτων, το χαμένο πρόσωπο της Ιστορίας: ήταν ταυτόχρονα ηρωίδα ταινιών, αλλά και σηματοδότης ευρύτερων πραγμάτων: ήταν το πρόσωπο της ελληνικής ιστορίας, το ματωμένο χώμα της πατρίδας, η άσβεστη, αλλά και άγονη ιδεολογία, η κοινωνία που πιέζεται, ο λαός που επιχειρεί να συναντήσει το φως του ήλιου. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος την αξιοποίησε υποδειγματικά σε όλες του σχεδόν τις ταινίες, μ’ αυτή τη δίσημη φυσιογνωμία: το πρόσωπο, αλλά και ταυτόχρονα η χώρα και ο χώρος της. Η γυναίκα ως ομορφιά, ως άσβεστη φλόγα της επανάστασης, αλλά κι ως υπομονή, ρίζα, προετοιμασία: Η ίδια να ατενίζει στο ένα της πλευρό, να ρέει το ιστορικό γίγνεσθαι και στο άλλο της πλευρό να βλέπει με ελπίδα αλλά και οδύνη το σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι. Η Εύα μας έφυγε για το αιώνιο λιβάδι που δακρύζει, η φλόγα της όμως παραμένει ζωντανή για να μας φωτίζει στον τωρινό τρωγλοδυτισμό μας.

Υ.Γ.: Με τον ίδιο τρόπο που την αξιοποίησε ως πολλαπλή σηματοδότρια ο Αγγελόπουλος, την αξιοποίησε κι ο Χριστόφορος Χριστοφής στη Ρόζα, ο Δημήτρης Μακρής στην «Καγκελόπορτα», ο Ντίνος Μαυροειδής στο «Ευτυχισμένο πρόσωπο της Λεωνόρας», κι ο Τόνυς Λυκουρέσης στο «Αίμα των αγαλμάτων». Ο Αγγελόπουλος την έβαλε στην πρώτη γραμμή στις πολύκροτες ταινίες του «Ο Θίασος», «Μεγαλέξανδρος», «Οι Κυνηγοί», «Τοπίο στην ομίχλη», «Το λιβάδι που δακρύζει», «Το βλέμμα του Οδυσσέα».