Για να πω την αλήθεια, εκ πρώτης, μου δημιουργήθηκαν αρνητικά συναισθήματα στο άκουσμα της απόφασης για προσφορά προπληρωμένης κάρτας αξίας 150 ευρώ στους νεαρούς που εμβολιάζονται.

Το θεώρησα δωροδοκία, απόπειρα εξαγοράς της συνείδησής τους, εκβιασμό...

Προϊόντος του χρόνου, έκανα δεύτερες σκέψεις. Ότι αυτό το ποσό, αποτελεί μια «επιβράβευση» -έστω ένα μικρό «αντίδωρο», που δεν αποσκοπεί στο να πείσει έναν συνειδητά «αρνητή» να αλλάξει επιλογή, αλλά να προσφέρει ένα επιπλέον κίνητρο σε όσους αποφεύγουν τον εμβολιασμό λόγω αδιαφορίας, λόγω έλλειψης φόβου (δεν νοσούν βαριά οι μικροί), λόγω βαρεμάρας κι αδιαφορίας (δεν βαριέσαι, πού να τρέχω τώρα…)

Επιπρόσθετα, σκέφτηκα πως η γενιά 18-25 είναι η μόνη ηλικιακή ομάδα, που δεν έλαβε καμιά ενίσχυση εξισορρόπησης των αρνητικών επιπτώσεων της πανδημίας στις ζωές τους (κλείστηκαν μέσα, καμία ευκαιρία εργασίας έστω προσωρινής κλπ).

Σκέφτηκα επίσης ότι η εν λόγω γενιά δεν έδειξε να ευαισθητοποιείται από το επιχείρημα: «εμβολιαστείτε για να μην κάνετε κακό στους παππούδες σας» ή το «βάλτε πλάτη για να βοηθήσετε την κοινωνία να ορθώσει τείχoς ανοσίας». Με αυτό ως δεδομένο, η αξιοποίηση κάθε θεμιτού τρόπου για να αναστραφεί η αρνητική προδιάθεση και να οδηγηθούν μαζικά οι νέοι στα εμβολιαστικά κέντρα ώστε να προστατευτεί το κοινωνικό σύνολο από τον θανατηφόρο ιό, καθίσταται αποδεκτή.

(Θα προτιμούσα βεβαίως, να μην χρειαζόταν δωράκια και γλειφιτζούρια και όλοι οι μικροί να επιδείκνυαν την αναγκαία «ατομική ευθύνη», την «αλληλεγγύη», το «μακροπρόθεσμο όφελος», αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν θεωρώ πως μπορούν να επιτύχουν πολλά, οι όποιες προσπάθειες για «εκπαίδευση», για «αγωγή», για «πειθώ». Ούτε επίσης θα προτιμούσα να επιχειρούνταν να πήγαιναν οι μικροί στα εμβολιαστικά κέντρα μέσω απειλών για περιοριστικά μέτρα στην κίνηση των ανεμβολίαστων, πρόστιμα και άλλα που θα θεωρούνταν καταναγκαστικά).

Όπως όλες οι πολιτικές επιλογές, έτσι και αυτή, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος που θα έχει, και μάλιστα όχι ιδωμένο από μία, αλλά από τρία τουλάχιστον διαφορετικά σημεία θέασης:

Πρώτα από όλα, από την προσέλευση της εν λόγω ηλικιακής ομάδας στα εμβολιαστικά κέντρα. Το σε ποιο βαθμό δηλαδή, το συγκεκριμένο μέτρο θα καταφέρει να κάμψει τις ποικιλόμορφες επιφυλάξεις στους νέους.

Δεύτερο, το αποτύπωμα που θα αφήσει το «μπόνους» στην διαπαιδαγώγηση αυτής της γενιάς. Το αν δηλαδή συμβάλλει στην κοινωνική της ωρίμανση ή εδραιώσει την λογική που λέει: «πληρώστε μας για να εμβολιαστούμε, πληρώστε μας για να ψηφίσουμε, πληρώστε μας για να τηρούμε τους κανόνες», στο πλαίσιο μιας στρεβλής αντίληψης ότι δεν χρωστάμε εμείς στην κοινωνία, αλλά η κοινωνία σε εμάς…

Τρίτο, το τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η ιστορία στις άλλες ηλικιακές ομάδες και ιδιαίτερα στις όμορες αυτής. Πώς δηλαδή θα εκλάβουν οι 14-17 και οι 25-30 το ότι οι ανάμεσά τους χαρτζιλικώνονται για να εμβολιαστούν, ενώ αυτούς τους καλούν… στο τζάμπα.

***************************************************************************************************

Η συζήτηση ή μάλλον για να είμαι ακριβής ο καυγάς σε δημόσια θέα (τόσο στα σόσιαλ μίντια όσο και στις επίσημες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης) που προκάλεσαν τα 150άρια στους μικρούς καλά κρατεί, όμως στο εκρηκτικό μείγμα μιας κοινωνίας βαθύτατα διχασμένης από την οικονομική κρίση και δώθε, προστέθηκαν κι άλλα μπαχαρικά και μάλιστα... πικάντικα.

Ήρθαν, λοιπόν, οι ανακοινώσεις για τους «αμιγείς» και τους «μικτούς» χώρους στους οποίους θα μπορούν να ψυχαγωγούνται ή να διασκεδάζουν οι πολίτες ανάλογα με το εάν έχουν δεχτεί να εμβολιαστούν ή όχι κι έβαλαν φωτιά στο σκηνικό. Εντάξει, με τα επιχειρήματα των ένθερμων εμβολιασμένων που δηλώνουν πως έκοψαν κάθε επαφή ακόμη και με διστακτικούς φίλους κι αδέρφια και με εκείνα του αντίπαλου στρατοπέδου, των αρνητών πως όλα γίνονται για να τους εξαναγκάσουν να δεχτούν το «μπόλι» (που λένε και οι ψεκασμένοι) και εν συνεχεία να πεθάνουν γιατί αυτό είναι το σχέδιο του Γκέιτς και του Σόρος, δεν θα ασχοληθώ, μιας και από την υπερβολή χάνεται η μπάλα.

Θα πω, όμως, πως ο χειρισμός μιας τόσο κρίσιμης κατάστασης οφείλει να είναι λεπτός και στα πλαίσια μιας ευνομούμενης δυτικής χώρας του 21^ου αιώνα. Κι αυτό δεν είναι μια φράση στο χαρτί, αλλά συνεπάγεται πολλά και βασικά θέματα: από σεβασμό στο Σύνταγμα, στους νόμους, στα ατομικά δικαιώματα, στην προσωπική ελευθερία (που, ναι, σταματά εκεί που αρχίζει του διπλανού), στις διεθνείς συνθήκες και το δίκαιο, μέχρι προσοχή και επαγρύπνηση για την ίδια τη δημοκρατία και το μέλλον της με «βουτιές» στην μαύρη ιστορία και στο πώς εξελίχθηκαν οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί ανθρώπων σε «καθαρούς» και «βρόμικους».

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω πως η πολιτεία δεν πρέπει να πάρει τα κατάλληλα μέτρα για να ανακόψει το τέταρτο κύμα που έχει φτάσει στις ακτές της Ευρώπης μέσω της μετάλλαξης Δέλτα, ούτε και πώς δεν πρέπει να πειστούν πάση θυσία αρνητές και σκεπτικιστές να βάλουν το δικό τους τουβλάκι στο τείχος της ανοσίας. Σοβαροί, να είμαστε: δε μπορεί καν να συζητάμε για ανοσία της αγέλης με μόλις το 43% των πολιτών εμβολιασμένο. Όμως, ο τρόπος της πειθούς είναι αυτός που διακρίνει μια ευνομούμενη και σύγχρονη δημοκρατία από μια Κίνα ή μια Ουγγαρία. Και τα λέω αυτά, έχοντας στο νου μου το παράδειγμα του Βελγίου, μιας χώρας 11 εκατομμυρίων κατοίκων που προηγείται σημαντικά στην Ε.Ε., έχοντας τον ίδιο αριθμό πολιτών αλλά και εμβολίων με τη χώρα μας. Η διαφορά; Πώς η εκεί κυβέρνηση είπε εξαρχής τι πρέπει να γίνει, χωρίς να κουνά το δάχτυλο, αλλά με ατράνταχτα επιχειρήματα κι άφησε μετά τους ανθρώπους (να πιστέψουν ή όντως) να αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Κι εκείνοι μαζικά ψήφισαν «ζωή».

Ο μεγάλος μου προβληματισμός, λοιπόν, είναι για το νέο διχασμό που είναι εμφανέστατος και πολύ φοβάμαι βαθύτατος. Και διαβάζοντας την ανάρτηση ενός φίλου στο Facebook, προβληματίστηκα ακόμη περισσότερο, καθώς όπως λέει αυτό που ζούμε στις μέρες μας (και φαίνεται πώς ακόμη έχουμε πεδίο διχασμού λαμπρό μπροστά μας) είναι ιστορικά ο τέταρτος εθνικός διχασμός (ο πρώτος με την ίδρυση του νέου κράτους, ο δεύτερος μεταξύ βασιλιά και Βενιζέλου, ο τρίτος από τον εμφύλιο και δώθε), ο οποίος θα συμπληρώσω εγώ πώς δεν έχει μονάχα πολιτικά ή ιδεολογικά χαρακτηριστικά αλλά είναι πολυσύνθετος, ενώ έχει δική του πλατφόρμα διεξαγωγής (τα σόσιαλ μίντια) που τον βοηθά να παραμένει άσβεστος και να φουντώνει όπως κι ο κορονοϊός που τον έφερε.

Δύσκολο, λοιπόν, προβλέπεται το καλοκαίρι κι ας κρατήσουν οι κυβερνώντες τις νηφάλιες κριτικές κι ας απέχουν από κάθε τι που μπορεί να ρίχνει λάδι στη φωτιά κι όλοι οι υπόλοιποι ας βάλουμε ένα χεράκι να πείσουμε με σοβαρά επιχειρήματα έστω κι έναν φοβισμένο να τείνει το μπράτσο του προς την... κανονικότητα.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 04.07.2021