Eπιστροφή στο μέλλον
«Προσοχή! Ακολουθεί αντιδημοφιλής άποψη…»
«Κάποτε στη ΔΕΘ, θα έλθει ένας Έλληνας πρωθυπουργός που θα τολμήσει να σπάσει την παράδοση και τη «φούσκα» της καθιερωμένης ομιλίας προς τους παραγωγικούς επιχειρηματικούς κλπ φορείς, καθώς και όλο το παρωχημένο οικοδόμημα που έχει χτιστεί γύρω από τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς που «ανεβαίνουν Θεσσαλονίκη» κάθε Σεπτέμβρη.
Που θα διαγράψει με μια μολυβιά -ή για να μιλάμε σύγχρονα, με ένα delete- το σύνηθες περιεχόμενο της πρωθυπουργικής ομιλίας το βράδυ του Σαββάτου στο Βελλίδειο και αντ’ αυτού θα επανεφεύρει με όρους 21ου αιώνα και 4ης βιομηχανικής επανάστασης το περιεχόμενο μιας τέτοιας βαρυσήμαντης παρέμβασης όπως η ετήσια ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.
Που θ’ αγνοήσει το ασφαλές μονοπάτι και θα χαράξει ένα νέο, με κίνδυνο να «σοκάρει» αλλά με όφελος να «ξυπνήσει» το σύστημα. Που θ’ αλλάξει το κέντρο βάρους της ΔΕΘ, από μια τελετουργική, προσυμφωνημένη, συντηρητική από κάθε άποψη «παράσταση» σε μια δημιουργική, αμφίδρομη και κυρίως ριζοσπαστική στην προσέγγισή της διαδικασία, σ’ ένα event που όλοι θα θέλουν να μετέχουν κι όχι που πρέπει να πηγαίνουν για τους δουν και να δουν.
Κι αυτό θα γίνει όταν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής θα αποφασίσει ν’ αλλάξει τους όρους ώστε να προσαρμοστούν όλοι οι υπόλοιποι στο νέο ύφος και το νέο περιεχόμενο. Η ΔΕΘ για πολλά χρόνια ήταν μια ζώσα εμβληματική «σκηνή» όπου όλα και όλοι -στα τότε μέτρα της οικονομίας- συνδημιουργούσαν ουσιαστικά. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης, εκφυλίστηκε και κατάντησε από τη μια πλευρά μια εμποροπανήγυρις ελάχιστα ελκυστική κι από την άλλη ένα τοπόσημο με ημερομηνία για πολιτικές εξαγγελίες. Τι σχέση έχει αυτό με την ελληνική οικονομία του 21ου αιώνα και μετά από 10 χρόνια κρίσης;
Τι μπορεί να προσφέρει έτσι όπως είναι στημένη -και δεν αναφέρομαι στο εκθεσιακό της κομμάτι με το οποίο ασχολούνται όλοι αλλά με το πολιτικο-επιχειρηματικό- με μια ομιλία ατελείωτων κατεβατών χωρισμένων ανά τομείς και μερικών ειδήσεων; Τι εξυπηρετεί η κυριακάτικη press conference του πρωθυπουργού που επίσης υπακούει στις παραδόσεις του 20ου αιώνα και τι στην ευχή προσθέτει όλο αυτό στον επικοινωνιακό σχεδιασμό μιας κυβέρνησης ή των κομμάτων της αντιπολίτευσης; Πέρα από επιλεγμένα στιγμιότυπα που παίζουν τα δελτία και μια δυο μέρες «κουβέντα να γίνεται» στις εκπομπές , οι πολίτες δεν βλέπουν τίποτε άλλο.
Τι θα έβλεπαν και τι θα άκουγαν ή θα διάβαζαν αν άλλαζε δομή , στόχευση και σχεδιασμό μια αναβαθμισμένη τεχνοκρατικά προσαρμοσμένη στις σημερινές απαιτήσεις ΔΕΘ ως προς το πολιτικό της σκέλος; Πολλά και κυρίως πολύ πιο ενδιαφέροντα και ουσιαστικά. Αλλά κάτι τέτοιο προαπαιτεί ανατροπές που δεν γίνονται σε δυο μήνες. Μπορεί όμως να γίνουν στη ΔΕΘ του 2020, και τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γυρίσει σελίδα χωρίς να σκίσει τις προηγούμενες, διασφαλίζοντας ότι το σκουριασμένο κέλυφος θα γίνει ξανά σπουδαίο οικοδόμημα και σημείο αναφοράς.»
Διαβάστε το
Η καλύτερη ανάλυση για το θέμα της Μόριας γράφτηκε από τον Θάνο Οικονομόπουλο στο iefimerida. Δεν μπορώ να την παραθέσω ατόφια οπότε αναζητείστε την γιατί αξίζει. Γράφει μεταξύ άλλων «… η νέα κυβέρνηση είχε δεσμευθεί ότι η Μόρια, με την αναρχομπάχαλη, εκρηκτική καθημερινότητα που εγκαινιάσθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ το 2015, θα «τελείωνε» πολύ σύντομα. Τη θέση της θα έπαιρνε ένα «κλειστό κέντρο» (μια ανθρώπινων συνθηκών προσωρινή φυλακή, δηλαδή). Δεν έγινε τίποτε -αναζητήστε τους υπεύθυνους σε λαϊκιστές τοπικούς άρχοντες, ντόπια συμφέροντα μικρο-μεγαλεμπόρων, ανεξέλεγκτες ΜΚΟ.
Μα πάνω απ’ όλα στον υπολογισμό, γι’ άλλη μια φορά, του μικροπολιτικού κόστους! Η κυβέρνηση, απλώς δεν τόλμησε, έκανε πίσω… Απλώς έκανε μικρή… χωροταξική αναδιάρθρωση του εκρηκτικού προβλήματος: η Μόρια δημιουργήθηκε για 2.500 προσωρινούς πρόσφυγες, τον Οκτώβριο του 2015 «φιλοξενούσε» 5.500 ψυχές, τον Ιανουάριο του 2020 έφθασαν τις 26.000(!) και έκτοτε η κυβέρνηση τις περιόρισε στις 13.000… Χωρίς απολύτως οργανωμένο σχέδιο ασφαλούς διασποράς στην ενδοχώρα (αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες), με προσωρινές και εμβαλωματικές λύσεις που απολαμβάνουμε στις κατά τόπους... πλατείες Βικτωρίας.
Αλλά με τις γνωστές κυβερνητικές επιδόσεις του στο προσφυγικό (την υποδειγματική Αμυγδαλέζα την έβρισε «κολαστήριο», τα σύνορα τα ήθελε ανοικτά, παράνομοι μετανάστες δεν υπήρχαν, παρά μονάχα «πρόσφυγες» που… λιάζονταν στις πλατείες), είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει το απύθμενο θράσος να κατηγορεί τη ΝΔ για το μεταναστευτικό; Νομίζει ότι πείθει κανέναν; Ούτε τώρα δεν μπορεί να δείξει μια στοιχειώδη υπευθυνότητα;
Αθώοι για το πώς εξελίχθηκε η Μόρια, μπορεί να μην υπάρχουν. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι ιδεοληπτικοί ένοχοι, που όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα, αλλά προκαλούν κιόλας…»
Το Όχι και οι μαντινάδες
Τελικά απορρίφθηκε από την Ολομέλεια της Βουλής η αίτηση για την άρση ασυλίας του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παύλου Πολάκη. Η υπόθεση αφορούσε μήνυση που είχε υποβάλει ο εκδότης Γιάννης Κουρτάκης εναντίον του πρώην υπουργού Υγείας για συκοφαντική δυσφήμιση. Στην επιτροπή Δεοντολογίας, η ΝΔ είχε ταχθεί υπέρ της άρσης ασυλίας, ωστόσο στην ψηφοφορία πολλοί «γαλάζιοι» βουλευτές δεν εμφανίστηκαν.
Συγκεκριμένα, επί 165 παρόντων βουλευτών, 80 βουλευτές τάχθηκαν υπέρ της αίτησης άρσης ασυλίας, 84 κατά και ένας δήλωσε «παρών». Τώρα την παράσταση έκλεψε ο ίδιος ο πρώην υπουργός, με την ομιλία του και κυρίως με την μαντινάδα και το τραγούδι που έβαλε στο κινητό του να παίζει! Συγκεκριμένα ακούστηκε το… άσμα «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια» γνωστό από τον Στέλιο Καζαντζίδη που το τραγουδούσε με τη Μαρινέλα, με τον Π Πολάκη να λέει τους εξής στίχους: «Κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια, εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ». Αλλά μετά το τέλος της ψηφοφορίας ευχαρίστησε τους βουλευτές της πλειοψηφίας που δεν στήριξαν την άρση της ασυλίας του.
ΥΓ: Οι πλήρεις… στίχοι – Κώστας Βίρβος- έχουν ως εξής:
Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π’ ανατέλλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ.
Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.
Κι εμείς αγαπήσαμε πολιτικά…
… αλλά έτσι δεν κάναμε! Και κυρίως «έτσι» δεν θα έκανε ποτέ ένας σοβαρός αριστερός πολιτικός για τον αρχηγό του. Η προσωπολατρεία και η ανάδειξη του αρχηγού σε τοτέμ είναι ίδιον άλλων χώρων. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ραλλία Χρηστίδου προφανώς αγνοεί τα παραπάνω και έτσι αυθορμήτως έγραψε τον ύμνο που ακολουθεί : «ΑΥΤΟΣ είναι ο Πρόεδρός μας. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Ο μοναδικός Ηγέτης. Αυτός είναι η Έμπνευσή μας, η Ελπίδα εκείνων που έχουν μάθει να αγωνίζονται με το κεφάλι ψηλά, που δίνουν τον Αγώνα της Ζωής με Αξιοπρέπεια. Αυτός είναι ο Πρόεδρός μου. Αυτός είναι η αιτία που κοινωνικοποιήθηκα πολιτικά στα 28 μου, χωρίς να είμαι παιδί του κομματικού σωλήνα. Αυτός είναι o Πρόεδρος που δίνει νόημα στην επιθυμία μου για μία Άλλη Κοινωνία που θα δημιουργήσει μια νέα σχέση με την πολιτική. Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας».
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12-13 Σεπτεμβρίου 2020
