Αυτή θα είναι μια διαφορετική εισαγωγή. Κατά τι πιο προσωπική… Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική διότι το ρεπορτάζ αυτό αποτελεί μια κατάθεση εμπειριών ζωής και μια αποτύπωση του λόγου ανθρώπων της γενιάς μου, συνομηλίκων μου, κατά κυριολεξία των «παιδιών» με τα οποία μαζί μεγαλώσαμε.

Στο σύνολό τους, πλην ενός, συμμαθητές και συμμαθήτριές μου. Με την Χριστίνα από το δημοτικό, τον Μιχάλη και την Αθηνά και την ελάχιστα μικρότερη Κορίνα από τα γυμνασιακά μας χρόνια, και τον Δημήτρη από τα ενήλικα χρόνια που ακολούθησαν, στα οποία όμως είχαμε κοινές «ραδιοφωνικές» πορείες.

«Παιδιών», συνομηλίκων μου —αν επιμένω στην προσφώνηση αυτή, είναι γιατί η συγκίνηση όσο και να την περιφρουρείς, ενίοτε σε υπερκεράζει— που ακόμα και αν δεν το αναγνωρίζαμε τότε, περάσαμε μαζί τα καλύτερά μας χρόνια. Μεγαλώνοντας σε μία κοινωνία που νομίζω ουδείς ή έστω ελάχιστοι την είχαμε φανταστεί ως προς τις συνθήκες που σήμερα την καθορίζουν. Σίγουρα ουδείς ως προς το πρόβλημα της πανδημίας και ό,τι αυτή επέφερε, ίσως λίγο λιγότεροι ως προς την επιλογή του εξωτερικού ως τόπο διαμονής, και εργασίας ή επαγγελματικής αποκατάστασης κυρίως, που αποτελεί και το συνεκτικό στοιχείο των παρακάτω συνομιλιών.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ