Στην ανακοίνωσή της, με την οποία η «Πρωτοβουλία» αναγνωρίζει την «εύλογη κόπωση» του Γιάννη Μπουτάρη, μια διάγνωση που λογικά μάς προετοιμάζει για την απόσυρσή του από το πεδίο μάχης των δημοτικών εκλογών, επισημαίνεται ότι «…η τοπική Νέα Δημοκρατία έχει βάλει στο στόχαστρο το δήμαρχο και επιθυμεί να τον πλήξει προσωπικά…». Πρόκειται για μία κρίση που χρήζει απάντησης.

Ό,τι αφορά το δημοτικό έργο είναι εξ ορισμού δημαρχοκεντρικό, αφού αυτή είναι η δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο Μπουτάρης δεν εξαιρείται του κανόνα «τα παράπονά σας στον δήμαρχο», όταν μάλιστα ο ίδιος ουδέποτε απέκρυψε ότι δοξολογεί τον εαυτό του ως το κέντρο του κόσμου. Κι επίσης δεν είναι καθόλου σοβαρή η αξίωση, τα τοπικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και η συγκροτημένη οργάνωση να αντιμετωπίζουν την πόλη και την δημοτική αρχή ως αδιάφοροι παρατηρητές, πολύ περισσότερο σαν αλαλάζοντες φαν του δημάρχου.

Αντιθέτως, ένα κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει δημιουργικά, όπως συμβαίνει και με οποιονδήποτε ενεργό πολίτη, δεν μπορεί να σιωπά σε ό,τι κραυγαλέο ενοχλεί, που στην περίπτωση του Μπουτάρη είναι:

Πρώτον, η απροκάλυπτη περιφρόνησή του προς τις ανάγκες της καθημερινότητας των πολιτών, που δεν κρύβει ότι του φαίνονται υποδεέστερες ενός ανθρώπου που του αξίζει μόνο να συστήνεται ως σούπερ σταρ. Επιτέλους, πρέπει να αποκατασταθεί στην πράξη η κοινή σε όλους πλην αυτού άποψη πως «ταπεινά» έργα, όπως η καθαριότητα, η ευταξία και η ασφάλεια της πόλης αποτελούν θεμελιώδη προτεραιότητα ενός δημάρχου. Ο τελευταίος δικαιούται να απαιτεί την συνεργασία των συμπολιτών του, μόνο όταν ο ίδιος εξαντλεί τις δυνάμεις του για να ανταποκριθεί σε αυτές. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, η συστηματική μομφή προς τους συμπολίτες του αποτελεί ανεπαρκέστατη δικαιολογία και η δήθεν μεγαλοαστική αθυροστομία που τόσο συγκινεί τους εναπομείναντες -κυρίως εκτός Θεσσαλονίκης- οπαδούς του, συνιστά πρόκληση.

Δεύτερον, ο επιθετικός και συγκρουσιακός λόγος του. Προφανώς και η παρουσία ενός δημάρχου δεν πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην «στρογγυλή». Οι «γωνίες» στην πολιτική έχουν την αξία τους και την χρησιμότητά τους. Αλλά, έστω και έτσι, η πολιτεία του χρειάζεται να κατατείνει στην καταλλαγή και την συναίνεση που τρέφονται από την επίκτητη σε έναν ώριμο άνθρωπο ικανότητα της ενσυναίσθησης και επιβάλλονται ως καθήκον από το ήθος του αξιώματος.

Ακόμα λοιπόν κι αν τελικά, όπως διαφαίνεται, στην εκλογική μάχη του προσεχούς Μαΐου, η πόλη στερηθεί την φυσική παρουσία του Μπουτάρη, το στίγμα που αφήνει δεν μπορεί να μείνει εκτός συζήτησης. Έναν αντι-Μπουτάρη χρειάζεται η πόλη, όχι με την έννοια αυτού που θα αποκαθηλώσει το συνολικό έργο του, αλλά έναν άνθρωπο που θα υποτάξει το εγώ του στις προτεραιότητες της πόλης, αντί να απαξιώνει την πόλη όταν δεν ταυτίζεται με το δικό του εγώ.

Δεν πρόκειται λοιπόν για βεντέτα από την πλευρά της «τοπικής» Νέας Δημοκρατίας, στην ενοχοποίηση της οποίας στοχεύει το κυνήγι μαγισσών της εν αποδρομή Πρωτοβουλίας και άλλωστε εδώ στην Μακεδονία δεν έχουμε τέτοια έθιμα. Σε μία εκλογή, στην οποία η Νέα Δημοκρατία επιλέγει πως αποκλειστικό κριτήριο των πολιτών πρέπει να αποτελούν το πρόσωπο του δημάρχου και η αυτοδιοίκηση, ο απερχόμενος από τον δημοτικό θώκο Μπουτάρης έχει εκ των πραγμάτων ορίσει το αρνητικό πρότυπο. Ότι ο απολογισμός του απορρίπτεται από τους πολλούς, έρχεται ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα δικών του επιλογών. Κούρασε πολύ, πολύ πριν αποφασίσει να εξομολογηθεί ως βολικό άλλοθι, ότι κουράστηκε. Ας έχει την γενναιότητα, στα στερνά της δημαρχίας του, να αναδεχθεί επιτέλους μια κάποια ευθύνη.