Ένας ακόμη άφθαρτος, πολλά υποσχόμενος, ειλικρινής, αντισυμβατικός, κεντρώος, εναλλακτικός στον δικομματισμό κ.λπ. ήρθε και φεύγει. Σαν νερό στο ποτάμι ή σκέτο Ποτάμι… 

Ο Σταύρος Θεοδωράκης πέρασε από την τηλεοπτική δημοσιογραφία που του χάρισε την μεγάλη αναγνωρισιμότητα και το Protagon  που του έδωσε την ποιοτική αίγλη, στην πολιτική σκηνή, στη Βουλή. Εξαρχής κατηγορήθηκε από τους σκληρούς αριστερο/δέξιους ότι ήταν προϊόν των αφεντικών του, των διαπλεκόμενων αφεντικών των media. 

Δεν έχω άποψη γιατί δεν έχω τεκμηριωμένη γνώση του παρασκηνίου, αλλά το κόμμα αυτό δεν μου φάνηκε «ακριβά στημένο». Τη δημοσιότητα που πήρε την οφείλει στον ίδιο τον Σταύρο αλλά και σε στελέχη με δική τους δημόσια παρουσία, όπως ο Σπύρος Λυκούδης, ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Γιώργος Γραμματικάκης, ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Μίλτος Κύρκος, ο Γιώργος Μαυρωτάς, ο Πάνος Αμυράς, ο Χάρης Θεοχάρης, η Χριστίνα Ταχιάου, η Αντιγόνη Λυμπεράκη κ.ά. Δεν ήταν λίγοι -και κυρίως δεν ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι- αυτοί που συμπορεύτηκαν για ένα διάστημα, δημιουργώντας ελπίδες για ένα νέο κόμμα που θα μεγάλωνε και θα γινόταν ο μετριοπαθής πλην καινοτόμος ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού…

Να ‘χαμε να λέγαμε, λέω εγώ που είμαι επιφυλακτική στις συνάξεις προσωπικοτήτων χωρίς δεσμούς και όχι δεσμά. Είναι άλλο να προσελκύεις και να εντάσσεις τέτοιους ανθρώπους  όταν έχεις ισχυρό σκελετό και βαθιά θεμέλια  ως πολιτικός οργανισμός, και άλλο να συνδημιουργείς μαζί τους έναν νέο οργανισμό. 

Στη δεύτερη περίπτωση απαιτούνται εκπληκτικές ικανότητες στο πολιτικό management και χαρισματική ηγετική persona που να ηγείται αλλά να μην αρχηγίζει -αν μου επιτρέπεται ο αδόκιμος όρος... Τίποτε από τα δύο δεν διέθετε ο Σταύρος κι αυτό αποδείχθηκε πολύ πριν την -θλιβερή από κάθε άποψη- κατάληξη του Ποταμιού σήμερα. Όχι μόνον ως ιδρυτής δεν φρόντισε να ριζώσει το εγχείρημα ώστε να διεκδικήσει μια στέρεη αύξηση των εκλογικών του ποσοστών, αλλά φέρθηκε σαν επιπόλαιος «κληρονόμος» μιας πολιτικής περιουσίας, σκορπίζοντας δεξιά κι αριστερά το κεφάλαιο που μάλλον γενναιόδωρα του εμπιστεύτηκαν πολλοί σκεπτόμενοι ψηφοφόροι.

Δεν ξέρω γιατί ούτε μ’ ενδιαφέρει να ψάξω, αλλά αυτό συνέβη και δεν διορθώνεται ούτε αναστρέφεται. Η εικόνα των ξεκατινιασμάτων στα social media και οι ηχογραφήσεις , τα επεισόδια στους διαδρόμους της Βουλής και οι κατηγορίες για σκευωρίες, μεθοδεύσεις κ.λπ.  δεν αφορούν κανέναν απ’ όσους ψήφισαν κάποτε Ποτάμι. 

Αφορούν την Κουμουνδούρου και την Πειραιώς, αλλά όχι τους σοκαρισμένους και απογοητευμένους -διπλά απογοητευμένους γιατί ήλπιζαν ότι συνδημιουργούν κάτι νέο- ψηφοφόρους. Πρώτη φορά βλέπουμε κάτι τέτοιο μεταπολιτευτικά; Νομίζω ναι, μιας που μικρά κόμματα που μπήκαν και βγήκαν γρήγορα είχαμε μεν, αλλά ήταν προσωποπαγή, προέρχονταν από αποσχίσεις των μεγάλων κομμάτων, και σίγουρα δεν δημιούργησαν προσδοκίες... Έχει γραφτεί η τελευταία πράξη; Τώρα γράφεται και θα δούμε στις επόμενες εκλογές ποιοι θα πάνε πού, ποιοι δεν θα πάνε πουθενά και ποιοι θα πάνε σε περίοπτες λίστες. 

Με μισούν γιατί είμαι έξυπνος

Ο Γιάνης με ένα «ν» Βαρουφάκης θυμήθηκε την επέτειο του…. «Ουάου»!   Όπου «Ουάου» ήταν το επιφώνημα που έβγαλε όταν ο Γερούν Ντάισελμπλουμ -όπως ο ίδιος περιγράφει στο βιβλίο του- του είπε στις 31 Ιανουαρίου του 2015. «Μόλις σκότωσες την τρόικα. Και χωρίς την τρόικα είστε μόνοι σας». Όπως ισχυρίζεται βέβαια στη συνέχεια ο Βαρουφάκης «μας ακολούθησε στον διάδρομο, μου ξαναέδωσε το χέρι στο ασανσέρ και προσπάθησε να διορθώσει τη ζημιά. Θέλουμε να ξεκινήσουμε σοβαρές διαβουλεύσεις με τους θεσμούς και με το Εurogroup» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.  Μη με ρωτήσετε γιατί ο Γιάνης θυμήθηκε τα όσα συνέβησαν τότε και έγραψε το κάτωθι συναρπαστικό tweet:  

«Σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια, έλεγα στον Ντάισελμπλουμ ότι η ελληνική κυβέρνηση παύει να συνεργάζεται με την τρόικα, πως μόνο υπουργοί θα συνομιλούσαν με Έλληνες υπουργούς, πως οποιαδήποτε συμφωνία θα βασίζεται στην ριζική αναδιάρθρωση του χρέους. Το έως σήμερα μίσος τους, τιμή μου».

To πιο πιθανό είναι ότι ήθελε να πει για μία ακόμη φορά, πόσο έξυπνος και σπουδαίος είναι, εξ ου και προκαλεί το μίσος και τη ζήλεια.

Κάτω τα χέρια από τον Πολάκη

Μπορεί να τα είπε μπορεί να μην τα είπε, πάντως γράφτηκαν και δεν τα διέψευσε. Ο μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής  Σταμάτης Κραουνάκης έδωσε τη δική του εκδοχή για τους λόγους για τους οποίους ο Παύλος Πολάκης  μπορεί και δικαιούται να βρίζει σαν καραγωγέας όποιον θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει. Και είναι πράγματι μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση που βασίζεται στην αρχή « ξέρετε τι έκαναν οι προηγούμενοι;».

Πάει ως εξής: «Έζησα την εποχή που μοιράζανε τις μίζες 50-50! ... Γι’ αυτό μην ξαναδώ και μην ξανακούσω τις μ...ες που γράφετε και λέτε για τον Παύλο Πολάκη. Τον λατρεύω και θα ήμουν μαζί του σε όποιον κόμμα κι αν ήταν. Μου πάει ο Παύλος Πολάκης. Πώς να το πω...». Οπότε την επόμενη φορά που ο αν. Υπουργός  αρχίσει τα Γαλλικά, να ξέρετε ότι αν αντιδράσετε θα είστε μ…κες γιατί οι άλλοι έπαιρναν μίζες.

Προστασία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος

Το ομολογώ πως δεν ήξερα ότι υπάρχει Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος της Κρατικής Ασφάλειας . Και να μου του έλεγε κανείς δεν θα τον πίστευα -θα νόμιζα ότι είναι καμιά ξεχασμένη υπηρεσία από τα 50s και τα 60s. Αλλά υπάρχει, και για να συνεχίσω από εκεί που άφησα τον Πολάκη, ο ορκισμένος του εχθρός, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) Μιχάλης Γιαννάκος και η εκπρόσωπος του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» Σταυρούλα Γεωργάκη, πέρασαν μια βόλτα από το εν λόγω τμήμα. Γιατί;  

Για να δώσουν εξηγήσεις για συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, τον Απρίλιο του 2018. Διότι διενεργείται προκαταρκτική εξέταση έπειτα από παραγγελία της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, για κατηγορίες όπως διατάραξη της κοινής ειρήνης, αντίσταση και σωματικές βλάβες, που η κάθε μία από αυτές τις πράξεις επισείει ποινή φυλάκισης έως δύο έτη. Μπράβο μας!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019