ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν διάβαζε ο ιστορικός του μέλλοντος όσες εξαγγελίες έχουν γραφεί και ειπωθεί για τη Θεσσαλονίκη, θα έμενε με την εντύπωση ότι η πόλη αυτή υπήρξε το πρότυπο αστικού σχεδιασμού. Η πόλη όπου όλοι θα ήθελαν να κατοικήσουν. Υποδειγματικές υποδομές, πολύ πράσινο, ζηλευτή καθημερινότητα. Τι, όχι; Εξαπατούμε συνειδητά τον ιστορικό του μέλλοντος; Είναι η πραγματική ζωή στη Θεσσαλονίκη το κακέκτυπο των εξαγγελιών; Φοβάμαι πως ναι.

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει σοβαρές αστικές δημόσιες συγκοινωνίες. Μπορεί να έχει γραφεία της Pfizer ή της Google, αλλά κανείς δεν έχει τρόπο πρόσβασης στα γραφεία αυτά, αν δεν έχει το δικό του αυτοκίνητο. Ας μην παρεξηγηθώ. Προφανώς και είμαι υπέρ των νέων επενδύσεων και τις χειροκροτώ, αλλά μήπως ξεκινούμε ανάποδα;

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει μετρό. Ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, έχει γίνει ανέκδοτο για το μετρό της. Ένα ανέκδοτο που προσβάλει την πόλη. Μία γραμμή ανοιχτή, μια ντουζίνα σταθμών έτοιμων. Και στη μέση τους ένα αρχαιολογικό εύρημα που τεμαχίστηκε. Ο σταθμός της Βενιζέλου είναι ο μόνος λόγος που το μετρό έπαψε να είναι ανέκδοτο. Γιατί έγινε ντροπή.

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει πράσινο. Έχει το μικρότερο ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο πανευρωπαϊκά. Έχει ελάχιστους ελεύθερους χώρους στους οποίους συνωστίζονται χιλιάδες πολιτών μαζί με χιλιάδες τραπεζοκαθισμάτων και φυσικά εκατοντάδες παράνομα παρκαρισμένων αυτοκινήτων.

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει περιφερειακή οδό. Ή μάλλον έχει έναν στενό δρόμο με άπειρες στροφές και άπειρες κακοτεχνίες στον οποίον μπαίνεις προσευχόμενος να βγεις ζωντανός. Και ας είναι μετά από σαράντα πέντε λεπτά για μια απόσταση δεκαπέντε χιλιομέτρων. Το μποτιλιάρισμα είναι ένα ελάχιστο τίμημα μπροστά στη ζωή σου που την έχεις ακόμα δική σου, όταν τελικά βγεις στη διασταύρωση της Καλαμαριάς ή του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου.

Η Θεσσαλονίκη έχει τέσσερα κεντρικά προβλήματα στον αέρα. Και όμως γίνεται σε τακτική βάση το αντικείμενο νέων εξαγγελιών. Είναι απορίας άξιο γιατί κεντρική εξουσία και κεντρικός δήμος δεν επικεντρώνονται στην επίλυση αυτών και κάθε χρόνο ανακαλύπτουν νέα μεγάλα φαραωνικά σχέδια που γρήγορα γίνονται αντικείμενα χλευασμού στις καθημερινές συζητήσεις μας. Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο γεγονός ότι για πολλούς ο σχεδιασμός των πόλεων δεν είναι παρά ευκαιρίες για αύξηση των εργολαβικών κερδών ή των προσωπικών μετοχών τους στο χρηματιστήριο δημοτικότητας. Δεν είναι μεθοδικότητα, δεν είναι φαντασία.

Δεν είναι χρήσιμοι τέτοιοι άνθρωποι στο τιμόνι καμίας διακυβέρνησης, ούτε της κεντρικής, ούτε της τοπικής. Οι ανεδαφικές εξαγγελίες κάποτε εντυπωσίαζαν. Σήμερα ντροπιάζουν. Σύντομα θα γίνουν ο λόγος που οι πολίτες θα κλείσουν με βρόντο την πόρτα στους κατά παραγγελία εμπνευστές τους. Εύχομαι ο θόρυβος να είναι εκκωφαντικός.