«Η κρίση τη Θεσσαλονίκη τη βρήκε μέσα σε κρίση» λέει ο νυν πρόεδρος του ΕΚΘ Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης. Κατά τον ίδιο, το πρόβλημα ξεκίνησε με το άνοιγμα των συνόρων, τη μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες των Βαλκανίων και την απώλεια περίπου 100 χιλιάδων θέσεων εργασίας από την κλωστοϋφαντουργία και τα καπνικά επαγγέλματα. Ακολούθησε σε δεύτερη φάση η αποβιομηχάνιση, με το κλείσιμο μεγάλων επιχειρήσεων όπως η Siemens, η Βιαμύλ, τα Φωσφορικά Λιπάσματα καθώς και άλλες μικρές επιχειρήσεις. «Όλα αυτά τα χρόνια εμείς προσπαθήσαμε με διάφορους τρόπους να μπλοκάρουμε αυτές τις αρνητικές εξελίξεις, αλλά όπως είναι κατανοητό, δεν κυβερνάει το συνδικαλιστικό κίνημα».

Κι ύστερα ήρθε η κρίση, που επέτεινε την αποβιομηχάνιση και έφερε χιλιάδες λουκέτα. «Τα χρόνια της κρίσης έχει κλείσει το 1/3 των επιχειρήσεων στη βιομηχανική ζώνη και τα βιομηχανικά πάρκα, καθώς και τα εμπορικά καταστήματα. Είχαμε επισημάνει ότι με την ύφεση που θα δημιουργούνταν στην ελληνική οικονομία από τις «εκδικητικές» πολιτικές της τρόικας θα είχαμε αυτήν την αρνητική εξέλιξη. Δυστυχώς όμως επικράτησαν άλλες λογικές, με αποτέλεσμα η ανεργία να ξεπερνάει τα πρώτα χρόνια της κρίσης το 30% με βάση τα επίσημα στοιχεία, γιατί η πραγματική ανεργία με τα δικά μας στοιχεία άγγιζε το 35%» λέει ο κ. Τσαραμπουλίδης. Ο ίδιος βρίσκεται στη θέση του προέδρου του ΕΚΘ από το 2010, δηλαδή από τότε που η χώρα βρίσκεται σε κρίση. Τον ρωτάμε τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια το ΕΚΘ για τους εργαζόμενους. «Προσπαθήσαμε με τα όπλα που έχουμε στα χέρια μας, που δεν είναι άλλα από τις κινητοποιήσεις και τις τεκμηριωμένες θέσεις και απόψεις μας, να αλλάξουμε την κατάσταση και μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις στους εργασιακούς χώρους δώσαμε τις δικές μας μάχες, όμως το περιβάλλον ήταν τόσο αρνητικό, που δεν μας άκουγε κανένας».

Το συνέδριο του ΕΚΘ θα πραγματοποιηθεί στις 8 και 9 Νοεμβρίου 2018 στο ξενοδοχείο «Καψής» και η εκλογική διαδικασία στις 11 Νοεμβρίου 2018, στο αμφιθέατρο του ΕΚΘ. «Εμείς δεν είμαστε της λογικής να θάβουμε κάτω από το χαλί τη σκόνη, αλλά να τα βγάλουμε όλα στην επιφάνεια γι’ αυτό και στο συνέδριό μας θα ακουστούν όλα εκείνα που θα συμβάλουν θετικά στην εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος», σημειώνει ο κ. Τσαραμπουλίδης.

Οι ευθύνες και ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος

Ενόψει των εκλογών, η «ΜτΚ» έθεσε στους επικεφαλής των τεσσάρων παρατάξεων που κατέρχονται στις φετινές εκλογές τα εξής κοινά ερωτήματα:

01. Γιατί οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη στο συνδικαλισμό τα χρόνια της κρίσης;

02. Έχει μερίδιο ευθύνης και το συνδικαλιστικό κίνημα;

03. Έχει ρόλο το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα;

Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης

Πρόεδρος ΕΚΘ (ΠΑΣΚΕ)

01. Με βάση τα στοιχεία που έχουμε, οι εργαζόμενοι δεν έχουν γυρίσει την πλάτη στο συνδικαλιστικό κίνημα τα χρόνια της κρίσης. Οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι έχουν μειωθεί σε ένα ποσοστό της τάξης του 15% και αυτό οφείλεται στο ότι αυξήθηκε η ανεργία και μειώθηκαν οι εγγεγραμμένοι εργαζόμενοι στα σωματεία.

02. Πιστεύουμε ότι ναι, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει μερίδιο ευθύνης, γιατί η έντονη παραταξικοποίηση και η ταύτιση με κόμματα -αναφέρομαι ιδιαίτερα στο ΠΑΜΕ- έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, με τις ακρότητες που ουσιαστικά το υπονομεύουν.

03. Νομίζω ότι κανείς δεν θα ήθελε και δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια κοινωνία χωρίς συνδικάτα. Το συνδικαλιστικό κίνημα, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, από το 2009 και μετά βρίσκεται σε άμυνα. Έχουμε προσπαθήσει με 48 περίπου απεργιακές κινητοποιήσεις που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν. Αυτά που καταφέραμε είναι σημαντικά μεν, αλλά όχι αυτά που θα θέλαμε. Να ληφθεί υπόψη ότι καταφέραμε να κρατήσουμε ενεργό το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων, διατηρώντας έτσι στο οικονομικό επίπεδο αυτά τα οποία είχαμε κατακτήσει τα προηγούμενα χρόνια. Έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε το 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, το επίδομα γάμου, καθώς και τις τριετίες. Αυτό που δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα είναι η απογοήτευση της κοινωνίας, που είχε επενδύσει πολλά σε αυτήν την κυβέρνηση και από το 2015 και μετά η απογοήτευση είναι διάχυτη, και δεν υπάρχει διάθεση ουσιαστικά για περαιτέρω απεργιακές κινητοποιήσεις.

Δημήτρης Μπρουσάς

Αντιπρόεδρος ΕΚΘ (ΔΑΚΕ)

01. Στα χρόνια της κρίσης οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα, με αλλεπάλληλες επιθέσεις σε ασφαλιστικά και μισθολογικά κεκτημένα, με υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων από τη νομοθεσία και τελικά με υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Αυτό οδήγησε σε αμφισβήτηση των παραδοσιακών θεσμών, προκαλώντας ανατροπή και στο πολιτικό σκηνικό, με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Ο συνδικαλισμός δεν αποτέλεσε εξαίρεση, καθώς είναι ο ισχυρότερος θεσμός προστασίας των εργαζομένων.

02. Αν κάνουμε σαν κίνημα την αυτοκριτική μας, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως υπήρξαν πρόσωπα που με τη στάση και τη συμπεριφορά τους απογοήτευσαν, σκανδάλισαν και απαξίωσαν το ρόλο που τους είχαν αναθέσει οι εργαζόμενοι. Είναι άδικο όμως να γενικεύουμε σε όλους τους συνδικαλιστές μεμονωμένες περιπτώσεις κακών εκπροσώπων, που άλλωστε υπάρχουν σε όλους τους χώρους.

03. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σήμερα μπροστά σε νέες προκλήσεις. Οι ορδές ανέργων μιας χρεοκοπημένης οικονομίας σε μία αγορά εργασίας που τα μνημόνια έκαναν ζούγκλα, δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον όπου όλα πρέπει να χτιστούν από το μηδέν. Ο συνδικαλισμός έχει την ευκαιρία να χαράξει το μέλλον του από την αρχή, απαλλαγμένος από τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος, με σύγχρονο και ελκυστικό λόγο, που θα μπορεί να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και να τους οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας αγοράς εργασίας με κανόνες, με εμπιστοσύνη και τελικά με όφελος για όλη την κοινωνία.

Λεωνίδας Στολτίδης

Γενικός γραμματέας ΕΚΘ (ΠΑΜΕ)

01. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να κρίνεται ως ένας ενιαίος οργανισμός. Έχει δύο αντιδιαμετρικούς πόλους. Οι εργαζόμενοι πραγματικά γύρισαν την πλάτη στον πόλο της υποταγής και του συμβιβασμού που εκπροσωπούν οι παρατάξεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού με τη μάσκα της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑΕ).

02. Είναι φυσικό μεγάλο μέρος των εργαζομένων να δει ξεκάθαρα ότι αυτός ο πόλος εκπροσωπεί ξένα προς αυτούς συμφέροντα, τα συμφέροντα του εργοδότη τους, του «αφεντικού» τους, ότι όχι μόνο δεν οργανώνει αγώνες με διεκδικήσεις, αντίθετα καλλιεργεί τη σιωπή, την ηττοπάθεια, τον εκφυλισμό. Ότι συνέβαλαν στο να φορτωθεί η κρίση στις πλάτες του λαού μας, στο να εφαρμοστούν τα μνημόνια στους χώρους δουλειάς. Αδιάψευστος μάρτυρας της απαξίωσης αυτών των δυνάμεων στη συνείδηση των εργαζομένων οι συγκεντρώσεις των 40 και 50 ατόμων την 1η Μάη και την απεργία στις 30 Μάη.

03. Στον άλλο πόλο, αυτόν των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στους χιλιάδες που συμμετέχουν κάθε μέρα προστίθενται κι άλλοι, νέες δυνάμεις από κάθε χώρο από κάθε κλάδο, δοκιμασμένοι στους αγώνες, μέσα από τη σύγκρουση με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς της και το κράτος της. Πόλος με σωματεία που οργανώνουν την πάλη, μαζικοποιούν δυνάμεις, έχουν επιμέρους κατακτήσεις. Μέσα σε αυτόν τον πόλο κυοφορείται η λύτρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά τής εκμετάλλευσης. Είναι στα χέρια των εργαζομένων το πότε θα γεννηθεί το μέλλον που τους αξίζει με βάση τον πλούτο που μόνο αυτοί παράγουν. Βασικό καθήκον μπροστά η αποδυνάμωση των ανθρώπων της εργοδοσίας στα συνδικάτα. Το 33ο συνέδριο του ΕΚΘ επιδιώκουμε να γίνει βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

 Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση

01. Στα χρόνια της κρίσης βγήκαν όλα τα προβλήματα και οι αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως συμβαίνει πάντα σε ακραίες συνθήκες: γραφειοκρατική λειτουργία, ακραία κομματικοποίηση και μηχανισμοί αναπαραγωγής συσχετισμών, μέσω σωματείων «σφραγίδα» για παραγωγή «νόθων» συνέδρων και από τις τρεις (δυστυχώς) παρατάξεις-καθεστώς (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ), που κυριαρχούν στο χώρο δεκαετίες! Έτσι ξεκομμένο από τον απλό κόσμο της δουλειάς, που χτυπήθηκε από τα μνημόνια όσο ποτέ άλλοτε και τα πραγματικά του προβλήματα, δεν είχε την εμπιστοσύνη του κόσμου και δεν μπόρεσε να εμπνεύσει και να ηγηθεί στους αγώνες που απαιτούσε η ιστορική συγκυρία.

02. Με αυτήν την έννοια έχουν τεράστια ευθύνη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που σε συνδυασμό με την κατασυκοφάντηση των αγώνων και των συνδικάτων από την εργοδοσία και τους πολιτικούς τους εκφραστές σε όλες της κυβερνήσεις έως το 2010 δεν μπόρεσαν να αντισταθούν αποτελεσματικά στην επίθεση των μνημονιακών δυνάμεων του κεφαλαίου που ισοπέδωσε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

03. Όμως το συνδικαλιστικό κίνημα έχει ρόλο κρίσιμο να παίξει. Συνεχίζει να είναι το πιο ισχυρό συλλογικό όπλο των εργαζομένων για τη μάχη που είναι αναγκαία να δοθεί, για να ξανασταθεί στα πόδια της η κοινωνία. Είναι μία μάχη για τη δουλειά και το μεροκάματο, αλλά και για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη κόντρα στη φασιστική απειλή, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, που μαζί με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη και σε σ’ όλο τον κόσμο έναν νέο μεσαίωνα. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί.