Με κόρη ογκολόγο, γαμπρό γαστρεντερολόγο, συμπέθερο παθολόγο, μπαμπά αγγειοχειρουργό, συγγενή παθολογοανατόμο, και άπειρους φίλους γιατρούς, ιδιωτικά και δημόσια, γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει στο ΕΣΥ. Και φυσικά και εκτός ΕΣΥ. Αναφέρομαι στον ιδιωτικό τομέα. Και επειδή γνωρίζω πολύ καλά έχω να ενημερώσω φίλους και γνωστούς πριν πάνε να εξεταστούν ή να χειρουργηθούν από κάποιον γιατρό να με ενημερώνουν.

Η πρώτη μου επαφή ήταν με τον πατέρα μου, που τον θυμάμαι πάντα σκυμμένο πάνω από ένα βιβλίο πάντα με άγχος και νεύρα, να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ και να νοιάζεται για τους ασθενείς του σαν να είναι συγγενείς του. Τον χάσαμε στα 58, αδιάγνωστο, από καρδιά. Την προηγουμένη είχε κάνει καρδιογράφημα.

Στην ειδικότητα της κόρης μου, έζησα όλες τις αγωνίες της. Τις εξαντλητικές εφημερίες, χωρίς ρεπό την επομένη, τα κλάματα στον κορονοϊό διότι έκανε παθολογία και έβλεπε ασθενείς να δυσπνοούν χωρίς οξυγόνο, το άγχος μήπως γίνει κάποιο λάθος διότι πάντα την πληρώνουν οι ειδικευόμενοι και τέλος το τρέξιμο στην ογκολογία για να τα προλάβει όλα. Στην ειδικότητα του γαμπρού μου ζω την απίστευτη ένταση, την απίστευτη κούραση, το άγχος, πολύ συχνά την υπέρβαση των δυνάμεων. Είναι αυτό που λένε πως οι ειδικευόμενοι κρατάνε το σύστημα υγείας ζωντανό.

Τα προβλήματα στο σύστημα υγείας είναι γνωστά. Συμπέρασμα εύκολα δεν βγαίνει. Οι ειδικότητες που λείπουν είναι οι παθολόγοι, οι αναισθησιολόγοι οι ιστολόγοι (παθολογοανατόμοι).

Ακόμα και οι απόφοιτοι ιατρικής που λατρεύουν την παθολογία κατά τη διάρκεια της ειδικότητας αλλάζουν γνώμη. Και πώς να μην αλλάξουν όταν εξαντλούνται κάνοντας χαμαλοδουλειές, όταν αναγκάζονται να ασχολούνται μόνο με υπέργηρους νοσηλευόμενους που τους αφήνουν οι συγγενείς τους για επιπλέον περιποίηση ενόψει αργιών; Και ακόμα και αυτοί που αντέχουν να εμμένουν στην παθολογία και μετά τα δύο χρόνια και δεν λακίζουν προς άλλες υποειδικότητες (πνευμονολογία, καρδιολογία, ογκολογία, δερματολογία κ.τ.λ.) γιατί να παραμείνουν στο ΕΣΥ και να μην ανοίξουν το δικό τους ιδιωτικό ιατρείο να έχουν την ησυχία τους;

Ας δούμε την ιστολογία. Γιατί να γίνει κάποιος παθολογοανατόμος; Ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα έχει όλη την ευθύνη μιας διάγνωσης χωρίς να παίρνει τα χιλιάδες ευρώ που θα έχει ένας χειρουργός.

Πάμε τώρα στην αναισθησιολογία. Ένας μέτριος αναισθησιολόγος ζητάει σε μία επέμβαση στον ιδιωτικό τομέα περίπου 300 ευρώ. Εάν δεν έχει πολύ δουλειά βγάζει την ημέρα περίπου 1000 ευρώ. Γιατί να πάει στο ΕΣΥ, αναρωτιέται κανείς εύλογα.

Το να σπουδάσεις έναν φοιτητή ιατρικής είναι πολύ ακριβό πράγμα., Γι’ αυτό και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία και η Σουηδία εισάγουν έτοιμους γιατρούς από το εξωτερικό. Στην Μεγάλη Βρετανία παρακαλάνε για κάποιες ειδικότητες και κάνουν προσφορές για κενές θέσεις (λόκουμ) με το μήνα.

Δεν ξέρω πώς θα λύσει το ελληνικό κράτος το πρόβλημα αλλά φοβάμαι ότι με επιτάξεις απλά δημιουργείται ένα πολωτικό κλίμα. Μάλλον θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη.

*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28/7/2024