ΑΠΟΨΕΙΣ

Η αντιπαράθεση των υποψηφίων δημάρχων μέχρι στιγμής είναι, για άλλη μια φορά, προσανατολισμένη στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εστιατόρια, καφέ, μπαρ, δημόσιοι χώροι, θέσεις παρκαρίσματος, εμπορικά καταστήματα κυριαρχούν στις προτάσεις, την κριτική και τους σχεδιασμούς. Το «πεδίο μάχης» περιλαμβάνει το παραλληλόγραμμο Αγγελάκη, Εγνατία, Δωδεκανήσου, λεωφόρο Νίκης. Η κουβέντα για τη νέα παραλία στρέφει λίγο τα φώτα προς τα ανατολικά της πόλης, αλλά κι εκεί τα… τραπεζοκαθίσματα είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.

Τούμπα, Χαριλάου, Ντεπό, 40 Εκκλησιές, Τριανδρία, Άνω Πόλη, Ξηροκρήνη, Γιαννιτσών κι ένας σωρός γωνιές της πόλης δεν έχουν ακουστεί μέχρι στιγμής στη δημόσια κουβέντα. Δεν ακούγονται γενικώς. Ούτε κι όταν η εκάστοτε δημοτική αρχή υλοποιεί το πρόγραμμά της. Η ενδοαστική ανισότητα, αν ο όρος μπορεί να θεωρηθεί δόκιμος, είναι… υποδειγματική στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης.

Το οξύμωρο δε είναι ότι ο μεγάλος πληθυσμός των δημοτών που ψηφίζουν βρίσκεται κυρίως σε αυτές τις περιοχές, που για χρόνια ολόκληρα βρίσκονται στη σκιά του φωτός του κέντρου. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί καλούνται να επιλέξουν έναν δήμαρχο, που δεν έχει κάτι να πει για τη γειτονιά τους, για την περιοχή που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Η ψήφος τους, αν και αριθμητικά είναι καθοριστική, μοιάζει περισσότερο με ψήφο… αποδήμων, με ψήφο εξ αποστάσεως...

Είναι δε απορίας άξιο, ειδικά στους καιρούς μας, πώς μέσα σε αυτήν την πλειοδοσία υποψηφιοτήτων δεν έχει αναδειχθεί μέχρι σήμερα καμία, που να προβάλλει έναν τοπικό αντισυστημισμό. Να θέτει ως αιχμή της κριτικής της αυτή ακριβώς τη διαχρονική ανισορροπία, που μέχρι και σήμερα επαναλαμβάνεται.

Οι υποψήφιοι δεν πρέπει να επαναπαύονται από το γεγονός ότι δεν έχει ωριμάσει αυτός ο εσωτερικός διχασμός και να στρέψουν το έμπρακτο ενδιαφέρον τους στο σύνολο της πόλης, να επαναχαράξουν το «γήπεδο» του αγώνα τους, από τα όρια της Καλαμαριάς, μέχρι τις παρυφές του Αγίου Παύλου, της Νεάπολης, των Αμπελοκήπων και της Μενεμένης.