ΑΠΟΨΕΙΣ

Κυκλοφορώ σχεδόν αόρατος στην πόλη, διαλέγω άγνωστα καφενεία με ελάχιστο κόσμο, κάθομαι πίνω καφέ και διαβάζω. Σκέφτομαι πως έχω εργαστεί καθημερινά 40 ολόκληρα χρόνια 8ωρα ατέλειωτα, άλλοτε βαρετά, κάποιες φορές δημιουργικά, πολύ μοναχικά και κατά περιόδους -οι καλύτερες- ομαδικά.

Έχω εργαστεί επίσης χωρίς ωράρια, δίχως αργίες χρόνια ολόκληρα, έχω ξεχάσει πώς είναι τα οικογενειακά τραπέζια, τα Σαββατοκύριακα, οι αργίες, περιθωριοποιήθηκα στην προσπάθειά μου να είμαι μέλος μιας κοινωνίας, που σταθερά αγνοούσε την ύπαρξή μου.

Μόνο στα άγνωστα καφενεία με τους ελάχιστους μοναχικούς σαν εμένα αισθάνομαι μέλος μιας αταξινόμητης κοινότητας. Μόνο όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο -ακόμη και το πιο βαρετό- νιώθω ότι υπάρχω με έναν κατανοητό για μένα τρόπο. Μόνο διαβάζοντας ένα βιβλίο αισθάνομαι ότι ζω.

Βλέπω όλο και λιγότερους να διαβάζουν. Ακόμη λιγότερους να διαβάζουν δημόσια. Κι ακόμη πιο λίγους να διαβάζουν το βιβλίο τους.

Τα πρόσωπα των άλλων, των τόσο ξένων σε μένα πια, κοιτάζουν οθόνες, σχηματίζουν ιστορίες πληκτρολογώντας, δημιουργούν συναισθήματα πάνω σε καντράν, όλο και λιγότερο κοιτούν ο ένας τον άλλον στα μάτια, όλο και πιο σπάνια χαμογελούν στις καλημέρες των διαβάσεων.

Επιστρέφουν ανικανοποίητοι στα σπίτια τους, αφήνονται να τους ρουφήξει η τηλεόραση, πλοηγούν σαν Κάπτεν Νέμο της μοναξιάς στο διαδίκτυο.

Νιώθω καλά. Πονάνε πού και πού κάποιες ατίθασες μνήμες, αλλά έχω φροντίσει για παυσίπονα. Τα αδιάβαστα βιβλία μου. Γιατρικό και παρηγοριά. Μετά πάντα χτυπάει το κουδούνι κι ανεβαίνει τρέχοντας το καλοκαίρι ιδρωμένο κι απρόβλεπτο.