Διαφορετικός
#μένουμε_ασφαλείς και εμβολιαζόμαστε!
Κι ενώ φίλτατες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες διαβάζετε αυτές τις γραμμές την Κυριακή 23η του Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2022, άντε Σαββατόβραδο της 22ας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι πολύ σύντομα, την ερχόμενη εβδομάδα δηλαδή και για την ακρίβεια στις 27 Ιανουαρίου θα τιμήσουμε και φέτος, όπως όλα τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, την Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό γερμανικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Διεθνής αυτή Ημέρα αποφασίσθηκε από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 2 Νοεμβρίου του 2005. Η ημερομηνία αυτή επελέγη για να συμπίπτει με την 27η Ιανουαρίου του 1945, ημέρα που τα σοβιετικά στρατεύματα του Ερυθρού Στρατού τα οποία προέλαυναν στο πολωνικό έδαφος φθάνουν και απελευθερώνουν το ναζιστικό στρατόπεδο θανάτωσης του Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Το στρατόπεδο αυτό είναι το μεγαλύτερο και το πιο εμβληματικό από τα πολλά στρατόπεδα θανάτου που είχαν δημιουργήσει οι ναζί. Αληθινή βιομηχανία θανάτου, στο στρατόπεδο αυτό εκτιμάται ότι από το 1940 έως τον Ιανουάριο του 1945 θανατώθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο και εκατό χιλιάδες άνθρωποι. Είτε απευθείας στους θαλάμους αερίων είτε από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Το έγκλημα όλων αυτών των άτυχων ήταν ότι ήταν Εβραίοι, τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, αντιφρονούντες (διάβαζε κομμουνιστές) ή και σοβιετικοί στρατιώτες αιχμάλωτοι πολέμου. Για να το πω πιο συνοπτικά όλοι αυτοί ήταν διαφορετικοί και δεν χωρούσαν στο ναζιστικό αφήγημα της καθαρόαιμης Άριας φυλής. Όχι μόνον δεν χωρούσαν αλλά το σπίλωναν, το απειλούσαν και μόνον με το ότι υπήρχαν γι’ αυτό κι έπρεπε να αφανιστούν.
Διαφορετικός αισθάνομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σίγουρα Έλληνας και Σαλονικιός γέννημα θρέμμα όμως εβραιόπουλο που μεγάλωνε στην μεταπολεμική Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 1950, είχα από μικρό παιδί την βεβαιότητα πως ήμουν διαφορετικός. Δεν θα ήθελα να νομίσετε ότι βίωνα ή βίωσα ποτέ την διαφορετικότητά μου σαν κάτι το τραυματικό. Τουναντίον το απολάμβανα και σαν μικρό παιδί και σαν έφηβος αλλά ακόμη και σήμερα, σαν ενηλικιωμένος έφηβος. Σαν παιδί, το γεγονός ότι πέρα από τις καθιερωμένες γιορτές, τις μη εθνικές, όπως Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα υπήρχαν κι οι δικές μας γιορτές. Η δική μας Πρωτοχρονιά, το Ρος Ασανά, που είναι κινητή γιορτή, μια που ορίζεται από το δικό μας σεληνιακό ημερολόγιο, αλλά που πέφτει πάντα μέσα στο φθινόπωρο και ακολουθείται, μετά δέκα μέρες, από την Ημέρα του Εξιλασμού, το Γιόμ Κιπούρ, και, λίγες μέρς αργότερα, την Σκηνοπηγία, το Σουκότ, και το δικό μας Πάσχα, το Πέσαχ. Κοινώς διπλές χαρές. Απολάμβανα επίσης την ζοχάδα των συμμαθητών μου στο (εξατάξιο) Γυμνάσιο όταν την ώρα των Θρησκευτικών εγώ μπορούσα να λύνω ασκήσεις Μαθηματικών ή Φυσικής ή, όταν ο καιρός ήταν καλός, να βγαίνω στην αυλή και να κάνω ό,τι μου καπνίσει, κι ας μην έχω καπνίσει ποτέ στη ζωή μου.
Πολλές φορές έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα : «Αν μεγάλωνα την δεκαετία του 1930, Εβραίος στη ναζιστική Γερμανία θα μου περνούσε από το μυαλό, μετά την Νύχτα των Κρυστάλλων, τον Νοέμβριο του 1938, να εγγραφώ στις χιτλερικές νεολαίες για να σωθώ;». Και πάντα η απάντηση που δίνω στον εαυτό μου είναι αυτή: «Όχι, δεδομένου ότι η συμμαχία με κάποιον που ολοφάνερα με μισεί και η μάταιη προσπάθειά μου να τον πείσω ότι και εγώ είμαι σαν και αυτόν, όταν κι οι δυο μας το ξέρουμε καλά πως είμαστε διαφορετικοί, σε τίποτε δεν είναι ικανή να αποτρέψει τον προαναγγελθέντα όλεθρο».
Αν η απάντησή μου είναι εσφαλμένη σας παρακαλώ να μην διστάσετε να μου το πείτε.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.01.2022
