Δεν πρόκειται για ένα θεωρητικό ή ιδεολογικό ζήτημα, αλλά για ένα αποτέλεσμα που έχει ήδη κριθεί:

Μετά την οικονομική κρίση του 2008, οι πολιτικές που αντιμετώπισαν την εργασία ως βάρος και εμπόδιο για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη όχι μόνο δεν δικαίωσαν τους εμπνευστές τους αλλά αντιθέτως άφησαν αρνητική κληρονομιά στην αγορά εργασίας, στην οικονομία και στην κοινωνία, επεκτείνοντας χρονικά την ύφεση.

Στίγμα της εποχής οι μακροχρόνια άνεργοι, είτε πρόκειται για νέους που προσπαθούν μάταια να μπουν στην αγορά εργασίας είτε για μεγαλύτερους που έχασαν τη δουλειά τους και δεν μπόρεσαν να βρουν άλλη. Τυχερή όποια οικογένεια δεν το έζησε.

Στίγμα της εποχής και οι εργαζόμενοι που μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και της οριστικής ανέχειας δέχονται να εργάζονται με όρους απαξιωτικούς.

Η προσέγγιση που θεώρησε τους μισθούς αποκλειστικά ως παράγοντα κόστους και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ως διαρθρωτικό εμπόδιο στην πτωτική ευελιξία των μισθών απέτυχε. Στην πράξη! Γιατί δεν βελτίωσε τις ζωές των ανθρώπων.

Η πανδημία μπορεί να επιτάχυνε καθοριστικά τις αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης της εργασίας, αλλά απέδειξε ότι η εργασία κράτησε όρθια την κοινωνία.

Αυτή η πολύ δύσκολη δοκιμασία που διένυσε ο πλανήτης ανέδειξε την ανάγκη για επιστροφή στην κοινωνική ατζέντα της σοσιαλδημοκρατίας, αυτή που προωθεί τις δημόσιες επενδύσεις και δημιουργεί θέσεις εργασίας, που στηρίζει τα εισοδήματα των εργαζόμενων, που φορολογεί τον μεγάλο πλούτο και επενδύει στη δημόσια υγεία και παιδεία. Οι πρώτοι μήνες διακυβέρνησης Μπάιντεν στις ΗΠΑ δείχνουν αυτή την κατεύθυνση.

Κόντρα στο μήνυμα της παγκόσμιας συγκυρίας, η επιλογή της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είναι να αναλάβει ξανά η εργασία το κόστος της κρίσης.

Ο πυρήνας του εργασιακού νομοσχέδιου που κατέθεσε μετατρέπει την Ελλάδα σε «παράδεισο» της φθηνής εργασίας.

Κάνει μια καθαρή επιλογή η Κυβέρνηση: προσφέρει στους μεγάλους εργοδότες μικρότερο εργατικό κόστος, μεγαλύτερη ευελιξία στο ωράριο εργασίας, μεγαλύτερη διευκόλυνση στις απολύσεις και πιο αποδυναμωμένους εργαζόμενους καθώς τους στερεί τη συλλογική προστασία.

Προσδοκά επενδύσεις και ανάπτυξη με την ίδια αποτυχημένη συνταγή του πρόσφατου παρελθόντος, αυτή που ο πλανήτης επιχειρεί να ξεπεράσει.

Δεν εκπροσωπούν το μέλλον οι απορρυθμίσεις που φέρνει ο κ. Χατζηδάκης. Στην ψηφιακή εποχή της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης, ο ανταγωνισμός στηρίζεται στη γνώση, στην υψηλή κατάρτιση και στην ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού και όχι στη φθηνή εργασία που εξασφαλίζει το νομοσχέδιο στους μεγάλους εργοδότες της χώρας, ικανοποιώντας ακραίες επιθυμίες τους.

Η Κυβέρνηση αρνείται ιδεοληπτικά να καταλάβει ότι ο ανασφαλής εργαζόμενος δεν είναι παραγωγικός.

Αρνείται να δει ότι οι ισχυρότερες σύγχρονες επιχειρήσεις επιζητούν τη συμφιλίωση οικογενειακής και εργασιακής ζωής και δε στηρίζουν πια την παραγωγικότητά τους στη «θεωρία του εργατικού κόστους».

Επιλέγει να ευνοήσει τους ασύδοτους εργοδότες, υπονομεύοντας τις συλλογικές ρυθμίσεις και ενισχύοντας τον αθέμιτο ανταγωνισμό προς όφελος όσων δεν τηρούν τους κανόνες και το εργατικό δίκαιο.

Απέναντι σε αυτές τις επιλογές, υπάρχει ο προοδευτικός δρόμος.

Αυτός ο δρόμος που δεν αρνείται τις αλλαγές στη νέα εποχή και την ανάγκη ανταπόκρισης σε αυτές, αλλά αντίθετα πρωτοστατεί σε αυτές.

Είναι ο δρόμος που απαιτεί ρυθμίσεις ώστε οι εργαζόμενοι να ανταποκρίνονται στις αλλαγές δουλεύοντας με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.

Είναι ο δρόμος που παρέχει κίνητρα αλλά θέτει και υποχρεώσεις στις επιχειρήσεις για την επανακατάρτιση των εργαζομένων τους στα νέα δεδομένα της ψηφιακής εποχής και για την πρόσβαση όλων στη γνώση.

Είναι ο δρόμος που συνδέει κάθε δράση και επένδυση με τη δημιουργία νέων ποιοτικών θέσεων εργασίας.

Η μετάβαση στη νέα εποχή για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι ομαλή. Η εργασία πρέπει να βελτιώνει τις ζωές των ανθρώπων. Η ανάπτυξη και τα προσδοκώμενα οφέλη της πρέπει να κατανεμηθούν δίκαια!