Ας κατεβάσουμε όλοι τα δάχτυλα…
Ξεκινώ με μία συμβουλή αλλά και μία διαπίστωση. Πολλοί αρέσκονται στο να το παίζουν εισαγγελείς, όμως τον αγώνα κατά της πανδημίας θα τον κερδίσουμε μόνο αν κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Και όχι αν ο ένας κατηγορεί τον άλλο. Και αυτό γίνεται το τελευταίο διάστημα.
Το είδα στη Βουλή την Πέμπτη κατά τη συζήτηση για τον κορονοϊό, όπου οι πάντες και πάλι ξέφυγαν. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Τουλάχιστον ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγνώρισε και κάποια λάθη του, αλλά και πάλι είχε σηκωμένο το δάχτυλο προς τον Τσίπρα. Όσο για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη μίζερη λογική του «όσο χειρότερα παρουσιάζω τα πράγματα τόσο ευνοείται το κόμμα μου».
Πολύ κριτική κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο, όπου φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να διατυπώνει την άποψή του. Να υπερβάλει δεν χρειάζεται. Γιατί σήμερα αυτό που χρειαζόμαστε είναι πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Τα πράγματα κατά τη γνώμη μου είναι απλά. Η πανδημία δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Και την καλύτερη στρατηγική να είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση (η οποιαδήποτε κυβέρνηση), από τη στιγμή που η οικονομία λειτουργούσε χωρίς περιορισμούς για πάνω από 4 μήνες η υγειονομική κατάσταση θα ξέφευγε. Και αυτό το είδαμε σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση.
Ποιες ήταν οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας; Στο οικονομικό πεδίο η απουσία της μεγάλης βιομηχανίας και το μεγάλο ποσοστό του λιανεμπορίου και της εστίασης και στο κοινωνικό πεδίο η υπερβολική διασκέδαση, κάτι που κόστισε ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη. Και στο υγειονομικό επίπεδο η κακή κατάσταση του συστήματος της δημόσιας υγείας. Γιατί άλλο να έχεις 500 ΜΕΘ όπως η Ελλάδα και άλλο πάνω από 32.000 όπως η Γερμανία.
Το λάθος της κυβέρνησης ήταν ότι δεν εκμεταλλεύτηκε το ημίχρονο του αγώνα κατά της πανδημίας, δηλαδή το διάστημα από τον Μάιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο, για να ενισχύσει το ΕΣΥ. Διευρύνοντας τις ΜΕΘ και προσλαμβάνοντας τις απαραίτητες ειδικότητες προσωπικού. Επίσης καθυστέρησε στο να προχωρήσει στο δεύτερο γενικό lockdown, το οποίο μάλιστα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ξόρκιζε ως σενάριο.
Κατά τα λοιπά ο καθένας κυκλοφορούσε και έβλεπε. Τα βραδινά πάρτι, τα γεμάτα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, τις εκτός τόπου και χρόνου διαδηλώσεις (είναι δυνατόν να ετοιμάζονται διαδηλώσεις ενόψει της 17 Νοέμβρη;), τις γεμάτες εκκλησίες και ταυτόχρονα τη χαλαρότητα της αστυνομίας μπροστά στα φαινόμενα συγχρωτισμού. Και φυσικά τη δική μας γενική χαλάρωση. Αυτά για την ιστορία: και οι πιο συνεπείς πολίτες να ήμασταν και το κράτος μας το πιο αποτελεσματικό στον κόσμο πάλι η πανδημία θα τρύπωνε στις ελληνικές οικογένειες. Γι’ αυτό ας κατεβάσουμε όλοι τα δάχτυλα…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15 Νοεμβρίου 2020
