Απώλειες…
Ο Απρίλιος μπήκε φουριόζος, λαμπερός και ελπιδοφόρος ότι η πανδημία θα υποχωρήσει οριστικά εντός των προσεχών τριάντα ημερών. Αλλά δυστυχώς και με βαριές ειδήσεις για τη Θεσσαλονίκη.
Θα μου επιτρέψτε σήμερα τον προσωπικό τόνο, καθώς θα αναφερθώ σε δύο σημαντικές απώλειες για την πόλη, με διαφορά λίγων ωρών. Έφυγε από τη ζωή το διευθυντικό στέλεχος του ΟΤΕ Λάζαρο Αγγέλου και ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Νεστορίδης.
Τους γνώρισα κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν ξεκινούσα την πορεία μου στο πολιτικό ρεπορτάζ. Ο Λάζαρος Αγγέλου ήταν μία σπάνια περίπτωση στη Θεσσαλονίκη και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Σε μία περιοχή όπου κυριαρχούσαν οι άνθρωποι του Άκη Τζοχατζόπουλου αυτός θεωρούνταν ως ο μοναδικός σχεδόν γκουρού του εκσυγχρονισμού την περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη. Έτσι ρεπορταζιακά ξεκίνησε η γνωριμία μας και έτσι παρέμεινε μέχρι το τέλος.
Ήταν μία αξιόπιστη πηγή και ένας σοβαρός συνομιλητής. Από το στόμα του έπαιρνα λίγα λόγια, αλλά πάντοτε ήταν στο κέντρο του προβλήματος. Δεν ξέφευγε ποτέ, δεν ανέβαζε αναίτια τους τόνους και φρόντιζε να βρίσκει τα κοινά σημεία στις διαφορετικές απόψεις. Κατείχε δηλαδή την τέχνη της διαλεκτικής, γιατί μπορούσε να αναμειγνύει τα διαφορετικά χρώματα, χωρίς να κάνει πίσω στις απόψεις του. Στη συνέχεια τον έχασα γιατί και εγώ απομακρύνθηκα από το ρεπορτάζ της Κεντροαριστεράς αλλά και αυτός -ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση του Κώστα Σημίτη από την πρωθυπουργία- αποστασιοποιήθηκε από την κομματική πολιτική και αφιερώθηκε στα κοινωνικά κινήματα.
Και με τον Παναγιώτη η γνωριμία μας ξεκίνησε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Ήταν ο άνθρωπός μου για τα πολιτικά πράγματα της ανατολικής Μακεδονίας, καθώς ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά τι συμβαίνει σε επίπεδο πολιτικής στην Καβάλα και τη Δράμα. Έτσι κάθε φορά που πλησίαζαν κάποιες εκλογές (εθνικές ή αυτοδιοικητικές) ένα τηλέφωνο στο Παναγιώτη ήταν must. Mου έδινε την αρχή του νήματος για το ρεπορτάζ.
Μετά ήρθαμε πιο κοντά. Δουλέψαμε μαζί, συστεγαστήκαμε στα γραφεία του Αγγελιοφόρου όπου συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια. Σχεδόν ο ένας δίπλα στον άλλο. Στο τέλος αυτός ήταν ο αρχισυντάκτης μου στο πολιτικό ρεπορτάζ και αυτός που συχνά μου έδινε μια πινελιά κριτικής στο ρεπορτάζ της ΝΔ που παρακολουθώ εδώ και χρόνια.
Αξιόπιστος, με άποψη, όταν έπρεπε ασυμβίβαστος αλλά και όταν χρειαζόταν κάνοντας ένα βήμα πίσω για να βρεθεί μία μέση λύση. Στη δουλειά, στον συνδικαλισμό, στην πολιτική αντιπαράθεση, στα προσωπικά, αλλά και στα αθλητικά με τις ωραίες κοντρίτσες που είχαμε.
Οι απώλειες και των δύο είναι βαριές για τη Θεσσαλονίκη. Γιατί και οι δύο αντιπροσώπευαν ένα είδος πολιτικής γραφής πολύ κοντινό, που θα μας λείψει το επόμενο διάστημα. Της συναίνεσης και του πολιτικού πολιτισμού, αλλά και της σωστής και μετρημένης αντιπολίτευσης.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Απριλίου 2021
