Ποτέ δεν ήταν μια εύκολη πολιτικά υπόθεση η άσκηση σοβαρής και ταυτόχρονα δυναμικής αντιπολίτευσης, τον πρώτο χρόνο μετά από εθνικές εκλογές. Η άσκηση γίνεται ευκολότερη μόνον αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν την προηγούμενη περίοδο στην κυβέρνηση, διότι τότε μπορεί με κάποιες διορθωτικές κινήσεις να συνεχίσει ν’ ασκεί κριτική στη νέα θητεία της κυβέρνησης, όπως π.χ. η ΝΔ το 2000 ή το ΠΑΣΟΚ το 2004 ή ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 . 

Σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση μετά από 4,5 χρόνια διακυβέρνησης, ο βαθμός δυσκολίας της άσκησης, είναι πολύ μεγαλύτερος. Κανείς δεν περιμένει λοιπόν «θαύματα» αλλά σίγουρα δεν περιμένει κορυφαία πολιτικά λάθη όπως αυτό με το θέμα των θυμάτων της Marfin. Eξηγούμαι: Οι τρεις νεκροί και το κυοφορούμενο μωρό, κάηκαν μέσα στο κτίριο της Τράπεζας μετά από πολλαπλή επίθεση με βόμβες μολότοφ. Όσον αφορά τις ευθύνες της Τράπεζας και λοιπών εμπλεκομένων ως προς τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας, εξόδων κινδύνου κ.λπ. η Δικαιοσύνη έκανε στο ακέραιο το καθήκον της και τιμώρησε με αυστηρότητα τους υπαιτίους. Όσον αφορά όμως τους δολοφόνους-εμπρηστές δεν υπήρξε καμία απολύτως συνέχεια, είμαστε στο μαύρο σκοτάδι από το 2010 μέχρι σήμερα. Αυτό από μόνο του είναι μια βαριά ήττα για ένα ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος. Πολύ βαριά και πολύ εξοργιστική... 

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση το 2010; Ασφαλώς όχι! Κυβέρνηση έγινε πέντε χρόνια αργότερα, το 2015. Έχει κάποιο λόγο να διαχωρίζει τη θέση του και να ανακοινώνει ότι θα καταθέσει άλλη ώρα στεφάνι, χωριστά από την κυβέρνηση και το ΚΙΝΑΛ, λες και μια κοινή, ομόθυμη πολιτικά και συμβολική μετά από 10 χρόνια πρωτοβουλία μνήμης, εμπεριέχει έστω εν σπέρματι μομφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ; Ότι τι; Ότι οι διαδηλωτές του 2010 στους οποίους παρεισέφρησαν όπως πάντα οι περίεργοι μπαχαλάκηδες ήταν οπαδοί του;

Ό,τι ήθελαν ήταν οι διαδηλωτές, αλλά το θέμα είναι οι εμπρηστές. Αντί να πάει πρώτος και να αποστομώσει όσους αρέσκονται να διακινούν σενάρια όπως με την 17Ν, δυσφορεί και διαχωρίζει την πολιτική του παρουσία. Αντί να πει δημόσια και με ένταση το απλό, «και ποιοι ήταν τότε υπεύθυνοι, ποιοι κυβερνούσαν, ποιοι δεν βρήκαν παρά τις κάμερες κ.λπ. τους δολοφόνους» λέει κάτι ακατάληπτα για εκμετάλλευση νεκρών και λοιπά ακατανόητα όταν μιλάμε για ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί! 

Έστω ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θυμήθηκε τώρα μετά από 10 χρόνια κι όχι το 2012-2014 να τιμήσει τη μνήμη τους και να πει ένα βροντώδες «ποτέ ξανά». Έστω ότι το κάνει για πολιτικούς λόγους. Έστω ότι αυτό δεν αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ -που έκανε όχι απλά το ίδιο αλλά δεκαπλά το ίδιο όταν οι φασίστες δολοφόνησαν τον Π. Φύσσα, και πάλι τι ακριβώς επιδιώκει δια της ηχηρής απουσίας-παρουσίας αργότερα; Τι τρικυμία εν κρανίω είναι αυτή που επικρατεί στην Κουμουνδούρου και τι είδους λάθη είναι αυτά, δέκα χρόνια μετά από ένα γεγονός για το οποίο άλλοι πρέπει να «απολογηθούν» πολιτικά ;

Αυτή τη φορά έχει δίκιο

Συνήθως οι δημόσιες παρεμβάσεις της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου είναι άστοχες και ρετρό, με επίκεντρο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμίζουν το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις» ή όταν αφορά τη στάση της οικογένειας Παπανδρέου και πρώην φίλων προς το πρόσωπό της, βγάζουν πάντα μια μεγάλη πίκρα και πίκα. Αυτή τη φορά όμως η Δήμητρα έχει δίκιο και σωστά ποστάρισε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook το δικό της «αντίο» στον μεγάλο -απόντα πλέον- Δημήτρη Κρεμαστινό.

«Με συγκίνηση αποχαιρετώ έναν αδελφικό φίλο, εξαίρετο επιστήμονα και άνθρωπο. Καλή αντάμωση με τον Αντρέα μας Δημήτρη Κρεμαστινέ» και μαζί έβαλε μια φωτογραφία από το προσωπικό της αρχείο. Όσοι μεγαλύτεροι ηλικιακά καλύπταμε τότε την περιπέτεια υγείας του Ανδρέα -με αποκορύφωμα το Ωνάσειο, όπου είχε στηθεί και η περίφημη «τέντα» των δημοσιογράφων- ξέρουμε τον ρόλο που έπαιξε ο Δημήτρης Κρεμαστινός, προσωπικός γιατρός του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Ο γιατρός που ήταν πάντα στο πλευρό του, χωρίς να εκμεταλλευθεί ούτε μία στιγμή την θέση και την εμπιστοσύνη, χωρίς να σχολιάζει, να μεταφέρει, να παρεμβαίνει κ.λπ. Ένα πρόσωπο που τότε σεβάστηκε κατά τρόπο παραδειγματικό τον επιφανή ασθενή του και όλα όσα γίνονταν γύρω του. Αργότερα, όταν έγινε υπουργός Υγείας, μου είχε πει κατ’ ιδίαν ότι τότε έζησε μια μοναδική από κάθε άποψη εμπειρία που τον σημάδεψε και τον έκανε να αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις του για την πολιτική και τους πολιτικούς.

Και δημοσίως… η πρόταση!

Λοιπόν συνεχίζουμε να είμαστε στον κόσμο μας τελικά. Ο πρώην υπουργός Υγείας Γιώργος Σούρλας, τον οποίο εκτιμώ για τη μάχη του κατά της διαφθοράς αλλά μέχρι εκεί, έκανε μια δήλωση με την οποία προτείνει για Νόμπελ -δεν διευκρινίζει ποιο αλλά υποθέτω της Ιατρικής- τον Σωτήρη Τσιόδρα, τον συντονιστή και πρωταγωνιστή όπως λέει της εκστρατείας αντιμετώπισης της πανδημίας στην Ελλάδα Πιο συγκεκριμένα στοιχειοθετεί την πρότασή του ως εξής:

«- Διακρίνεται για την άρτια επιστημονική του κατάρτιση.

- Χαίρει της εκτίμησης των συναδέλφων του και των λειτουργών της υγείας.

- Ασκεί τα καθήκοντα του συντονιστή με αίσθημα ευθύνης, σεμνότητα, προσηλωμένος αυστηρά στο επιστημονικό του καθήκον για την προστασία της δημόσιας υγείας, χωρίς να αφήνει περιθώρια σκέψεων για άλλες επιδιώξεις ή σκοπιμότητες.

- Έχει την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.

- Το σπουδαιότερο και όχι σύνηθες για την ελληνική πραγματικότητα, είναι ότι τυγχάνει αναγνώρισης του έργου του από όλους τους Έλληνες πολίτες, αλλά και από παράγοντες του εξωτερικού, όπως προκύπτει και από τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου.

Όλα αυτά τα στοιχεία συνιστούν, συνθέτουν και συγκροτούν μια εξέχουσα επιστημονική προσωπικότητα. Η κοινωνία και η διεθνής κοινότητα οφείλουν να τον επιβραβεύσουν για την προσφορά του με την απονομή βραβείου Νόμπελ, πρόταση που τιμά πρωτίστως τη χώρα μας».

Η ατάκα της δεκαετίας

Την είπε ο Σταύρος Ξαρχάκος, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη καταφερόμενος εναντίον της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, αλλά η ατάκα αυτή είναι πολύ πέρα και πάνω από ένα πρόσωπο, ενώ μεταξύ μας δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι είναι και το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα επηρμένου ατόμου. Ωστόσο, γι’ αυτήν το είπε ο μεγάλος συνθέτης μας κι αυτό δεν αλλάζει. Είπε λοιπόν, για τη στάση της κυβέρνησης και της ίδιας απέναντι στους καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά και για τον χειρισμό της υπόθεσης με την ΑΕΠΙ ότι:

«Η κυρία αυτή διακατέχεται από το σύνδρομο της βλαπτικής έπαρσης. Αλλά δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία» και πρόσθεσε «Ένας υπουργός σε ένα ταλαίπωρο υπουργείο οφείλει να είναι υπερβατικός με την τέχνη. Υπήρξε και είναι μία πολύ αποτελεσματική γενική γραμματέας. Αλλά, τον υπουργό αναζητάμε. Τον εμπνευσμένο υπουργό αναζητάμε».

Αυτή η φράση «δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνον η σημαία» θα περάσει στην ιστορία να μου το θυμηθείτε! Προσωπικά έχω κάνει… λίστα με πρόσωπα στα οποία θα την απεύθυνα με πολύ μεγάλη ευστοχία, καθώς σε κάθε περίοδο ξεπηδούν πλείστα όσα επηρμένα ψώνια στη δημόσια σφαίρα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Μαΐου 2020