ΑΠΟΨΕΙΣ

Άρχισα να το συνειδητοποιώ μετά τη λήξη των μέτρων κατά της πανδημίας, όταν ο κόσμος ξαναβγήκε στο δρόμο. Ο τρόπος που ντύνονται, που χτενίζονται, που προβάλλουν την εξωτερική τους εμφάνιση οι Έλληνες τουλάχιστον των δύο μεγαλύτερων αστικών κέντρων έχει αλλάξει την τελευταία δεκαετία. Πλέον πειραματίζονται άφοβα με το χρώμα των μαλλιών τους, φορούν ρούχα “ακατάλληλα” για την ηλικία ή τα κιλά τους, νιώθουν άνετα περπατώντας με τσαλακωμένες φόρμες και τη τσίμπλα στο μάτι. Δεν αναφέρομαι σε νέα μόδα. Ίσα - ίσα, παρατηρώντας τον περίγυρο νιώθω ότι σε πολύ μεγάλο ποσοστό τέτοιου είδους φορμαλισμοί έχουν πάψει να μας απασχολούν・παρήλθε προ πολλού άλλωστε η εποχή όταν όλες οι κομψές κυρίες φορούσαν το χρώμα και τη γραμμή της σεζόν, θυμίζοντας στρατιά αεροσυνοδών. Τολμά να πει κανείς ότι πλέον δε ξεχωρίζουμε οπτικά από άλλους δυτικούς πολίτες, όσον αφορά την αδιαφορία για τη γνώμη των πολλών. Πάει λοιπόν το κλισέ της Θεσσαλονικιάς που τάχα κατέβαινε στη χριστουγεννιάτικη αγορά με αμφίεση… Βυζαντινής αυτοκράτειρας.

Οι αλλαγές όμως δεν εντοπίζονται μόνο στην εικόνα, μα σε περισσότερες πτυχές της καθημερινής ζωής. Οι γύρω μας με χαρά παίρνουν ημίαιμο σκυλάκι από άσυλο, θεωρούν φυσιολογικό να πίνουν τον καφέ τους σε χάρτινο κυπελάκι, δε σνομπάρουν τις ατημέλητες γαστροταβέρνες, δε πρήζουν τα παιδιά τους για κανόνες συμπεριφοράς, απελευθερωμένοι από παλιακούς τρόπους συμπεριφοράς εξερευνούν τις παρορμήσεις τους, μιλούν για τα προβλήματά τους χωρίς ν’ ανησυχούν τι θα σκεφτούν όσοι τους ακούνε, δε πολυντρέπονται για το γούστο τους, για τη σεξουαλικότητά τους, για επιλογές τους που άλλοτε θα κακοχαρακτηρίζονταν. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι μια 40χρονη πορεία εκδυτικισμού έχει ολοκληρωθεί χάρη στις πρόσφατες κρίσεις και στα ΜΚΔ, που λειτούργησαν ως αφορμές για ενδοσκόπηση και για συνολική αναθεώρηση. Και μάλιστα θαρρώ πως -έστω εν μέρει- ταυτίζεται με όσα καταγράφω το πρόσφατο διαφημιστικό σποτ γνωστής μάρκας μπύρας. Όλα λοιπόν πολύ όμορφα, πολύ φιλελεύθερα και πολύ εκσυγχρονισμένα, σωστά;

Θα συμφωνούσα, αν τελευταία δε γινόμουν (όπως όλοι) δέκτης και άλλων ερεθισμάτων, ιδιαίτερα δυσάρεστων. Αναρωτιέμαι αν είναι άσχετα με την πρόσφατη… αναβάπτισή μας γεγονότα όπως οι αλλεπάλληλες υποθέσεις παιδεραστίας, ο φόνος της 22χρονης στο Μαρούσι, τα περιστατικά καινοφανών μορφών νεανικής βίας, οι βασανισμοί ζώων, οι διεστραμμένες υπάλληλοι στο ορφανοτροφείο της Αττικής, η εκ νέου ενδυναμωμένη αδιαφορία μας για τους συνανθρώπους και για το δημόσιο χώρο. Δίχως τα χαλινάρια του κακώς εννοούμενου καθωσπρεπισμού, αναρωτιέμαι αν όλο και περισσότεροι αισθάνονται πια τόσο υπεράνω, ώστε ν’ αναζητούν την αυτοπραγμάτωση στα απόλυτα άκρα. Βαφτίζοντας προοδευτισμό ένα σωρό υπερβολές και ανοησίες, αναρωτιέμαι αν ως κοινωνία έχουμε φτάσει στην ύβρη.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24-25.12.2022