Για το Λιτόχωρο και τους κατοίκους του τα δέντρα είναι μάρτυρες του χρόνου, μάρτυρες συλλογικής μνήμης. Όσα βρίσκονται σε πλατείες, εκκλησίες, ξωκλήσια, πάρκα, μπαΐρια, σχολεία, δρόμους, αυλές σπιτιών κ.α. είναι οι «ρίζες» τους, αλλά και οι ιστορίες των ανθρώπων που κινήθηκαν γύρω τους, γράφει το olympusmera.gr.
Αιωνόβια δέντρα, όπως οι βελανιδιές στο προαύλιο του Αγίου Γεωργίου, ασφαλώς έχουν τη σημασία τους, όχι μόνο για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, αλλά και ως πηγή πνευματικότητας.
Σε προπολεμικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες – μιλάμε για τις δεκαετίες 1920, 1930 – αλλά και αργότερα το 1950, παρατηρούμε ένα καταπληκτικό Λιτόχωρο, μέσα στο «πράσινο» όπου από κανένα σπίτι δεν έλειπε ένα τουλάχιστον δέντρο. Τότε κυριαρχούσαν τα καραγάτσια, οι φτελιές, οι πλάτανοι και λιγότερο οι βελανιδιές. Στις αυλές των σπιτιών υπήρχαν καρυδιές, ροδιές και κερασιές. Σε πολλές περιπτώσεις τα δέντρα ξεπερνούσαν τις σκεπές των σπιτιών.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ