Μια νύχτα του Ιουνίου ήρθε από μακριά (βρε αμάν αμάν) αέρας Πεχλιβάνης. Υπό το φωτεινό και άδολο βλέμμα του Αποσπερίτη, δεκάδες πειρατικές σημαίες ανέμισαν περήφανα, η νύχτα βάφτηκε κόκκινη από τους πυρσούς και χιλιάδες σηκωμένα χέρια έδειχναν τον ουρανό. Το καλοκαίρι έφτασε και έχει τη φωνή του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πιστοί «Θανασικοί» – κάθε ηλικίας – προσπαθήσαμε εχθές «να βρούμε ξανά του νήματος την άκρη» περιπλανώμενοι στο ποιητικό σύμπαν του τραγουδοποιού. Το θέατρο Γης σείστηκε από τις φωνές του κόσμου που μετέτρεπε τους στίχους του Παπακωνσταντίνου σε συνθήματα ενώ οι χαρακτηριστικές μελωδίες του μεταμόρφωναν το κοινό σε «όντα περίεργα κι ωραία» που χόρευαν με λαχτάρα ανεβασμένα στους ώμους της παρέας τους.
H Alkyone τραγούδησε με κλειστά μάτια γιατί στην καρδιά της φύσηξε ο Ζέφυρος και μας έκανε να παραδεχθούμε πως αργήσαμε να μάθουμε τη ζωή, τη μάγισσα, ενώ λίγο αργότερα ύψωσε την κρυστάλλινη φωνή της για να μας θυμίσει πως «όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει».
Οι νότες από την «Κοιλάδα των Τεμπών» μετουσιώθηκαν σε δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια πολλών όταν οι μνήμες του εγκλήματος ζωντάνεψαν και κάθε στιχάκι του τραγουδιού φώναζε «δεν ξεχνάμε».
Ο Αλέξανδρος Κτιστάκης και ο Γιάννης Λίταινας στάθηκαν στο πλευρό του Θανάση για να μας μιλήσουν με «μαλαματένια λόγια» και να υμνήσουν την «άμοιρη ψυχή» που ξεγελιέται από χάρτινους αγγέλους.
Για τρεις ολόκληρες ώρες δικεδικήσαμε το δικαίωμα στο όνειρο μαζί με τον Θανάση, τους μουσικούς και το σχήμα του που ξέρουν πως να πλάθουν τα πιο συντροφικά νυχτέρια.
Η χθεσινή συναυλία μέσα από 15 φωτογραφικά καρέ και βίντεο:
