Κείμενο: Βιολέτα Φωτιάδη
Οι πόρτες μας μπορεί να έκλεισαν λόγω κορονοϊού αλλά τα συρτάρια μας ανοίγουν και ως άλλα χρονοντούλαπα, φιλοξενώντας τις αναμνήσεις μας, δίνουν τη δυνατότητα για ένα ενδιαφέρον ταξίδι στο παρελθόν. Όπως πολλοί από εμάς έτσι και η Χάρις Αλεξίου αποφάσισε να ρίξει μία ματιά στις παλιές φωτογραφίες της και να θυμηθεί τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που πάγωσε ο φωτογραφικός φακός.
Αφετηρία αυτού του ταξιδιού είναι μία ασπρόμαυρη φωτογραφία την οποία ανάρτησε η καλλιτέχνης στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, με την ίδια και τον λατρεμένο Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όπως τον αποκαλεί στη λεζάντα που συνοδεύει την ανάρτηση.
«Μένω σπίτι και τακτοποιώ τα μέσα μου. Είναι δώρο να αγαπάς ακόμη αυτούς που αγάπησες πριν τόσες δεκαετίες. Συλλογική συναυλία -προσφορά πολλά χρόνια πριν. Εδώ με Δήμητρα, Μεράντζα, Τερζή στο Palais des sports». Κάπως έτσι μας συστήνει τη δεύτερη φωτογραφία που αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας με τα σχόλια των χρηστών να έχουν «πάρει φωτιά» αποθεώνοντας τόσο την ίδια όσο και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς.
Σε κλίμα νοσταλγίας, η Αλεξίου κοινοποιεί και μία ιδιαίτερα γλυκιά στιγμή της με τον Νίκο Παπάζογλου να είναι γερμένος και χαμογελαστός στον ώμο της. Σειρά έχει ο χορός της με τον Τόλη Βοσκόπουλο και η υπόσχεση στο κοινό της για ακόμα πιο πολλές ιστορίες.
Η καλλιτεχνική πορεία της δε γνώρισε ποτέ σύνορα, γεγονός που επιβεβαιώνεται με την παρακάτω φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται η Καναδή τραγουδίστρια Λορίνα Μακένιτ με τη Χάρις μετά από συναυλία στο Τορόντο. Το «διεθνή αέρα» της καριέρας της συμπληρώνει και η φωτογραφία της με τον Πάολο Κόντε στο Μιλάνο του 1988 κατά την προετοιμασία της συναυλίας στο Παλλάς.
Και από το Μιλάνο και τον Καναδά επιστρέφουμε στην «Οδό Αριστοτέλους» και το στούντιο Κολούμπια όπου Σπανός, Πάριος, Καλαϊτζής και Χαρούλα ηχογραφούν το ομώνυμο τραγούδι ξετρελαίνοντας τους followers της Αλεξίου.
Ελπίζουμε να επισκεφθούμε και άλλους, πολλούς σταθμούς από κοινού με τη Χάρι. Μπορεί να μένουμε σπίτι αλλά τίποτα δεν εμποδίζει το νου να μας ταξιδεύει στις «μικρές πατρίδες» που ονομάζονται αναμνήσεις και όνειρα.