Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Αποχαιρετούμε τον καθηγητή του Ποινικού Δικαίου Λάμπρο Μαργαρίτη.
»Με τον Λαμπρό Μαργαρίτη είχαμε σχεδόν παράλληλη πανεπιστημιακή πορεία. Δεν τον έβλεπα συχνά, αλλά παρακολουθούσα πάντα με ενδιαφέρον και θαυμασμό την επιστημονική του δράση.
»Είχε τη σφραγίδα της δωρεάς, είχε πει για αυτόν ο Γιάννης Μανωλεδάκης. Αυτό το παιδί από την ορεινή Αργιθέα συνδιαμόρφωσε τα τελευταία σαράντα χρόνια το δόγμα και την πράξη του Ποινικού Δικαίου, εξίσου του Ουσιαστικού και του Δικονομικού και επηρέασε την αντίληψη χιλιάδων νέων νομικών, δικαστικών λειτουργών και δικηγόρων με τη διδασκαλία αλλά και τη δικαστηριακή πρακτική του.
»Ήταν μαχόμενος δικηγόρος και μαχόμενος δάσκαλος. Έφυγε νωρίς. Αλλά αφήνει ανεξίτηλο στίγμα. Ως ευφυής και σκεπτόμενος άνθρωπος προφανώς είχε αναρωτηθεί "Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος;» Και ήξερε ότι, «Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται".
»Στη μνήμη των δικών του ανθρώπων, του γιού του, των μαθητών και των συναδέλφων του και στο εντυπωσιακό συγγραφικό του έργο, θα είναι όμως πάντα ζωντανός και ευδιάκριτος ο ξεχωριστός Λάμπρος Μαργαρίτης, το λαμπρό αυτό τέκνο της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ. Καλό του ταξίδι».