Στις 9 Ιουνίου του 1976 ήταν η νύχτα που χάθηκε η μπάλα, στον τελικό κυπέλλου με αντιπάλους τον Ηρακλή και τον Ολυμπιακό, που έγινε μπροστά σε 30.000 τυχερούς φίλαθλους στο τότε γήπεδο της Νέας Φιλαδελφείας. Τύχη, όμως, είχαν και τα εκατομμύρια των Ελλήνων φιλάθλων, που απόλαυσαν αυτό το ματς από την ασπρόμαυρη τηλεόραση του ΕΙΡΤ.
Οι νεότεροι φίλαθλοι πιστεύουν ότι ο πιο συναρπαστικός τελικός έγινε στην Αθήνα το 2009, όταν ο Ολυμπιακός μετά από το 4-4 της παράτασης νίκησε 15-14 στα πέναλτι, σε έναν αγώνα με δύο αποβολές και συνολικά 34 εκτελεσθέντα πέναλτι.
Για τους παλιότερους, όμως, τους ρομαντικούς, δεν τίθεται θέμα. Ο πιο σημαντικός τελικός, ο πιο «επώνυμος», είναι αυτός που φέρει τη σφραγίδα του «Νουρέγεφ» της μπάλας Βασίλη Χατζηπαναγή και έγινε 43 χρόνια πριν.
Γι’ αυτό και ένα από τα συνήθη πειράγματα των παλιών φιλάθλων του Ηρακλή προς τους οπαδούς των άλλων ομάδων που έχουν πάρει πολλά κύπελλα, είναι πως «εσείς πήρατε κύπελλα που δεν θυμάστε καν πότε έγιναν τα ματς και με ποιον παίξατε. Είναι κύπελλα από το… πανέρι. Εμείς πήραμε ένα αλλά είναι… επώνυμη μάρκα».
Όταν έλαμψε το άστρο του Χατζηπαναγή
Το φιλμ εκείνου του αξέχαστου αγώνα: ο ματς έληξε έληξε 4-4 (στην παράταση) και στη συνέχεια 6-5 υπέρ του Ηρακλή στα πέναλτι, με εκείνο το υποδειγματικό σουτ στο «γάμμα» του Κελεσίδη από τον αμυντικό του «γηραιού» Μανώλη Τουμπόγλου. Η ομορφιά αυτού του θρίλερ, όμως, κορυφώθηκε στα δύο γκολ του 21χρονου τότε Βασίλη Χατζηπαναγή. Ήταν δύο εντελώς δύο προσωπικά γκολ, στα οποία με τις απίστευτες επινοήσεις του, πριν στείλει τη μπάλα στα δίχτυα, εξέθεσε ποδοσφαιρικώς την πολύ καλή άμυνα των πέντε διεθνών του Ολυμπιακού (Κελεσίδης, Κυράστας, Αγγελής, Σιώκος, Γκλέζος).
Ο Ηρακλής πήρε το προβάδισμα στο 25′ με μια μοναδική ατομική προσπάθεια του Βασίλη Χατζηπαναγή, ο οποίος πέρασε διαδοχικά Κυράστα και Κελεσίδη, απέφυγε τον Λάκη Γκλέζο και σούταρε περίτεχνα στην αριστερή γωνία. Ο Βασίλης Σιώκος στη γραμμή του τέρματος «ζαλισμένος» έκανε κίνηση προς την… αντίθετη πλευρά και δεν μπόρεσε να αποτρέψει το γκολ. Ο ίδιος, όμως, ήταν που ισοφάρισε με δυνατή κεφαλιά στο 61′ ύστερα από κόρνερ του Σταυρόπουλου. Στο 72′ ο Βαγγέλης Κουσουλάκης, οποίος λίγα χρόνια αργότερα έκανε μεγάλη καριέρα με τους ερυθρολεύκους, έκανε με σουτ το 2-1 υπέρ του «γηραιού», για να ισοφαρίσει εκ νέου ο Ολυμπιακός με τον Βιέρα στο 81′, ύστερα από ωραίο συνδυασμό με τον Γαλάκο.
Με κομμένη την ανάσα όλη η φίλαθλη Ελλάδα παρακολούθησε την παράταση και ήταν κοινό μυστικό ότι πλην των φιλάθλων του Ολυμπιακού, όλοι οι άλλοι ήθελαν να στεφθεί κυπελλούχος ο νεαρός ομογενής με τις μαγικές επινοήσεις του στο τερέν και τα ασύλληπτης ομορφιάς γκολ που έβαλε.
Ο Ηρακλής φάνηκε πρόσκαιρα ότι θα τους κάνει το χατίρι, αφού προηγήθηκε με 4-2 (Χατζηπαναγής στο 101′ με το πιο όμορφο γκολ του ματς και Γκέσιος στο 110′), αλλά τελικά δεν άντεξε στο τελευταίο δεκάλεπτο την πίεση του Ολυμπιακού (Γαλάκος στο 113′ και Γκλέζος στο 119’ έκαναν το 4-4). Στα χάιλάϊτ της βραδιάς ήταν και το γκολ του Μητσάρα του Γκέσιου, ο οποίος πέρασε αγέρωχα τον Κελεσίδη, που ματαίως δοκίμασε να τον γκρεμίσει και σκόραρε ανενόχλητος στο κενό τέρμα.
Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή Λέλου Βαμβακόπουλου βρήκε τις ομάδες ισόπαλες και μοιραία το κύπελλο κρίθηκε στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι: Κυράστας 1-0, Σεντελίδης 1-1, Καραβίτης 2-1, Αντωνίεβιτς 2-2, Σταυρόπουλος 3-2, Χριστοφορίδης 3-3, Βασιλόπουλος 4-3, Ποντίκης 4-4, Συνετόπουλος (απέκρουσε ο Φανάρας), Χατζηπαναγής (απέκρουσε ο Κελεσίδης), Γκλέζος 5-4, Κουσουλάκης 5-5, Σιώκος (απέκρουσε ο Φανάρας) και Τουμπόγλου 5-6!
Ήταν πια μεσάνυχτα όταν ο αρχηγός Γρηγόρης Φανάρας συνοδευόμενος από εκστασιασμένους συμπαίκτες και υπό τις ζητωκραυγές 10.000 οπαδών του Ηρακλή, έπαιρνε από τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού Αχιλλέα Καραμανλή το κύπελλο. Ο αρχιτέκτονας της νίκης του Ηρακλή ήταν ο προπονητής Λες Σάνον.
Εκεί τη νύχτα η Θεσσαλονίκη δεν κοιμήθηκε. Κάποιοι κάνουν λόγο για πολλές δεκάδες χιλιάδες φιλάθλων, που κατέβηκαν στο Λευκό Πύργο για να πανηγυρίσουν. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι σίγουρα δεν ήταν όλοι Ηρακλειδείς. Μάλλον είχαν δίκιο, βέβαια.
Εκείνες τις μέρες ο ΠΑΟΚ του Γιώργου Κούδα και του Γκιούλα Λόραντ έπαιρνε το πρωτάθλημα . Γι’ αυτό και το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα ήταν το θρυλικό: «Εκεί, εκεί, εκεί, εκεί κι εδώ, πρωτάθλημα και κύπελλο στον Πύργο το Λευκό!». Σύνθημα που ακούστηκε και φέτος και μάλιστα με νταμπλούχο τον ΠΑΟΚ.