Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε από κοντά την συγκεκριμένη παράσταση με αφορμή την εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της κυρίας Άλκης Ζέη, η οποία μετά το πέρας του έργου μίλησε με τους μικρούς αλλά και μεγάλους υποστηρικτές της.
Επίσης, τα καλοδουλεμένα και παραμυθικά σκηνικά σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρική μουσική, μας δημιούργησαν έντονα συναισθήματα, παράλληλα με ένα επίμονο αίσθημα νοσταλγίας, διότι η παραστατικότητα και η ζωντάνια της συγκεκριμένη παράστασης σε ταξιδεύουν σε μία μακρινή χρονολογικά εποχή, την οποία παρόλο που δεν την έζησες ποτέ, μπορείς σχεδόν να την μυρίσεις, να την αγγίξεις, αλλά και να την ζήσεις, τόσο ψυχικά, όσο και συναισθηματικά.
Στην έντονη αυτή συναισθηματική φόρτιση συνέβαλε φυσικά και η παρουσία της κυρίας Άλκης Ζέη, η οποία λέγοντας δυο λόγια στο τέλος της παράστασης, σφράγισε με τον καλύτερο τρόπο αυτή την αλησμόνητη θεατρική εμπειρία. Άλλωστε, όπως είπε και η ίδια στο κατάμεστο από κόσμο Βασιλικό θέατρο, «το έργο αυτό μας συγκινεί όλους, γιατί μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια ή αλλιώς την αθωότητα, που αφήσαμε για πάντα πίσω μας» (φωτογραφίες Λευτέρης Τσινάρης).