Έχουν περάσει ήδη οκτώ χρόνια από τότε που η παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από τον πνιγμό του μικρού Αϊλάν Κούρντι. 

Έκτοτε, ο Αϊλάν συνεχίζει να εμπνέει, άλλες φορές τη θρησκευτικότητα (όπως στην περίπτωση του Επιταφίου στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα στο Φόδελε Ηρακλείου Κρήτης που στολίζεται και με την εικόνα του) άλλες φορές την τέχνη, με την ελπίδα «να φτάσει το έργο σε κάθε λογική φωνή που δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και σε όλους τους αφανείς ήρωες που προσπαθούν κάθε μέρα να βοηθήσουν και ίσως ένιωσαν μια απογοήτευση πως τίποτα δε μπορεί να αλλάξει» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επίσης Κρητικός, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης.

Το τραγούδι του καλλιτέχνη «Άλλος Ένας», σκηνοθετημένο από τον Θοδωρή Παπαδουλάκη, ρίχνει φως ξανά σε μια υπόθεση που έχει περάσει στο αρχείο της συλλογικής συνείδησης. «Δεν επαναφέρω κάτι, προσδοκώ αφύπνιση σε κάτι που υφίσταται και έγινε τώρα που το κοινό βλέμμα στρέφεται αλλού, για όποιον λόγο μπορεί να εξυπηρετεί κάποιους αυτό. Αρκεί μια εβδομαδιαία ενασχόληση για να καταλάβει κανείς, ότι στις θάλασσές μας συντελείται ένα συνεχές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και της ίδιας της αξίας της ζωής» σημειώνει ο κ. Ζερβάκης. «Η εικόνα του με στοίχειωσε και ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι το μέγεθος της παγκόσμιας αδιαφορίας και υποκρισίας είναι, εκτός από τεράστιο, και ό,τι πιο σκοτεινό υπάρχει» προσθέτει.

Οι τηλεοπτικές σειρές «Το Νησί» και «Κομάντα και Δράκοι» είναι από τις πιο γνωστές δουλειές του Θοδωρή Παπαδουλάκη, όμως ο ίδιος δεν επαναπαύεται στην επιτυχία του. «Η προσδοκία μου είναι να ευαισθητοποιηθεί ο θεατής και να του θυμίσουμε ότι ακόμα και σήμερα, πολλά παιδιά πνίγονται στις θάλασσές μας. Να υπενθυμίσουμε ότι είμαστε ένας λαός που οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας βίωσαν κι αυτοί τον πόνο του ξεριζωμού. Αν θέλουμε να σεβόμαστε τους προγόνους μας, οφείλουμε να σεβαστούμε και τους πρόσφυγες που καταλήγουν στη χώρα μας» σχολιάζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο σκηνοθέτης. Όπως λέει ο ίδιος με το βλέμμα στραμμένο στην Ουκρανία, η ιστορία «έχει δείξει ότι δεν είναι απίθανο κάποια στιγμή κι εμείς να βρεθούμε στη θέση τους, με όλη αυτή την πολιτική αστάθεια των τελευταίων καιρών. Λυπάμαι που ξεχνάμε».

Όμως ο ξεριζωμός δεν είναι μια διαδρομή μόνο προς τα μέσα, αλλά και προς τα έξω, όπως αποδεικνύει το brain drain. Κάποτε υπήρχε ο Καζαντζίδης για να μιλήσει στις ψυχές των οικονομικών μεταναστών της Ελλάδας. Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης θεωρεί ότι «στον χώρο του τραγουδιού γίνονται προσπάθειες και αρκετοί, νέοι κυρίως, καταθέτουν τη σκέψη και τους προβληματισμούς τους γύρω από τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που μας απασχολούν, όπως η μετανάστευση». «Μέσα από την τέχνη μας προσπαθούμε να στείλουμε το μήνυμά μας και, ναι, υπάρχουμε ακόμα, παρ' όλες τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές, και η μόνη ιδεολογία στην οποία μπορεί να στρατευτεί η τέχνη μας είναι η αγάπη και το έμπρακτο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας» καταλήγει ο καλλιτέχνης.