Ανέκαθεν έθρεφα μια δυσπιστία απέναντι σε όσους επιδεικνύουν την βοήθεια που προσφέρουν σε συνανθρώπους μας. Ενοχλούμαι αφόρητα με τα κατ’ ευφημισμό «φιλανθρωπικά γκαλά» στα οποία καλοντυμένες κυρίες πλούσιων συζύγων παρακάθονται σε δείπνα και φωτογραφίζονται με τα λαμπερά συνολάκια τους, διαφημίζοντας ότι… τμήμα των εσόδων της εκδήλωσης θα διατεθεί σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Παράλληλα, δυσανασχετώ με εκείνους που επιδεικνύουν μια πράξη αλληλεγγύης τους προς κάποιον αναξιοπαθούντα που έχει ανάγκη βοήθειας. Το θεωρώ άκομψο για να μην πω προσβλητικό.

Περισσότερο έξαλλος γίνομαι με ορισμένους αιρετούς κι εκ νέου υποψήφιους, που δωρίζουν κάποια πράγματα σε ιδρύματα ή φτωχικές οικογένειες, με αντάλλαγμα να φωτογραφηθούν μαζί με τους… ευεργετούμενούς τους, συνοδεύοντας την φωτογραφία με λεζάντα στην οποία περιλαμβάνονται δηλώσεις ευγνωμοσύνης των ληπτών της βοήθειας και μια υποσημείωση πως δημοσιεύει την φωτογραφία για να μην αμφισβητήσει κανείς την φιλανθρωπική του ενέργεια!!! (Κορυφαίο παράδειγμα στέλεχος της διοίκησης του δήμου Καλαμαριάς που το κάνει αυτό συνεχώς και ιδιαίτερα θορυβωδώς)

Απεναντίας, συγκινούμαι βαθύτατα και θαυμάζω απεριόριστα εκείνους που βοηθούν από το υστέρημά τους, συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε ανάγκη κι ακόμη περισσότερο υπολήπτομαι τις ξεχωριστές περιπτώσεις ανθρώπων που αφιερώνουν χρόνο, ενέργεια και διάθεση, για να βοηθήσουν κόσμο: παιδιά κατατρεγμένα, ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, νεαρούς που κινδυνεύουν να χάσουν τον δρόμο τους, ανήμπορούς, ανάπηρους και γενικά ανθρώπους που μόνοι τους αδυνατούν να τα καταφέρουν.

Στο σημείο αυτό, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως δέχομαι κι επικροτώ ενέργειες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, να σώσει ψυχές. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για μια τέτοια υπηρεσία. Θέλω να πω, ότι άλλο η βοήθεια -να δώσεις ρούχα, χρήματα ή οτιδήποτε υλικό σε κάποιον που το έχει ανάγκη- κι άλλο η διαπαιδαγώγηση, ο σωφρονισμός, η εκπαίδευση, η ψυχολογική υποστήριξη ενός ανθρώπου που δυσκολεύεται για διάφορους λόγους να βρει μόνος του τη θέση του στην κοινωνία.

Για κάτι τέτοιο, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, η πίστη στον θεό, η αγάπη. Χρειάζεται επαγγελματισμός, δηλαδή καλή οργάνωση και ειδικοί. Δεν γίνεται να επαφίεται η διαπαιδαγώγηση κατατρεγμένων παιδιών, κακοποιημένων ανηλίκων, δύστροπων εφήβων, σε…ήρωες ή…σύγχρονους αγίους που κάνει καθένας ό τι νομίζει σωστό.

Χρειαζόμαστε επιστήμονες που επιμορφώνονται διαρκώς και που εργάζονται κάτω από συγκεκριμένους κανόνες σε δομές που λειτουργούν με συγκεκριμένα πλαίσια, με κανονισμούς, με καθορισμένες φόρμουλες και διαδικασίες ελέγχου.

Αυτά είναι δουλειά της πολιτείας -όχι του κράτους με την στενή έννοια του όρου, αλλά της κοινωνίας. Όσο αυτήν την δουλειά δεν την κάνει η πολιτεία, τόσο θα παρεισφρέουν εκμεταλλευόμενοι το κενό διάφοροι σκιτζήδες -με την καλή έννοια του όρου- ή επιτήδειοι, που αργά ή γρήγορα θα… μας ρίξουν από τα σύννεφα.

Αν τα προηγούμενα δύο φθινόπωρα τα περάσαμε σε συνθήκες πρωτοφανούς πένθους (κυριολεκτικού) καθώς ο COVID-19 στερούσε καθημερινά τη ζωή σε εκατοντάδες συνανθρώπους μας, το φετινό φθινόπωρο εκτυλίσσεται σε συνθήκες συλλογικού πένθους όχι για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά για την ίδια μας την κοινωνία.

Όλος ο Οκτώβριος πέρασε με την φρικαλέα υπόθεση της 12χρονης να μονοπωλεί την επικαιρότητα και ήρθε ο Νοέμβρης να αποτελειώσει, αφού δεν υπάρχει... Κιβωτός σωτηρίας πια.

Ο καλός συνάδελφος Παντελής Σαββίδης σε δύο αναρτήσεις του τον περασμένο μήνα όταν στην ατζέντα κυριαρχούσε η απόλυτη σαπίλα με αφορμή τη 12χρονη αλλά και τις υποκλοπές, έγραφε πώς η αποτυχία αντικατάστασης (ως οφείλαμε) μεταπολιτευτικά του τριπτύχου «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» με άλλες ισχυρές και με στιβαρά θεμέλια αξίες, θα μας βουλιάξει ακόμα περισσότερο. Και δυστυχώς, δικαιώθηκε και αυτός και όσοι έλεγαν πως το βαρέλι δεν έχει πάτο γιατί η κοινωνία μας νοσεί βαριά.

Η περίπτωση της «Κιβωτού» και των συγκλονιστικών αποκαλύψεων θεωρώ πως είναι μοναδική στα ελληνικά χρονικά. Γιατί το συγκεκριμένο ίδρυμα και ο συγκεκριμένος ρασοφόρος που το ίδρυσε και το διαχειριζόταν επί 20ετία, παραδόξως πως, είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη και την έξωθεν καλή μαρτυρία όλων.

Και όταν γράφω όλων, εννοώ όλων. Και των άθεων και των αριστερών και των αναρχικών ακόμα, όπως παρατηρώ από τις αντιδράσεις και τις προσωπικές μαρτυρίες που βγαίνουν στο φως αυτές τις μέρες στα σόσιαλ.

Τέτοια κοροϊδία (εάν αποδειχτούν οι καταγγελίες, οι οποίες όμως είναι καταιγιστικές και αφορούν όχι μόνο την κακοποίηση των φιλοξενούμενων αλλά και υπεξαίρεση, ουσιαστικά, δημοσίου, κρατικού, ιδιωτικού και ό,τι άλλο χρήματος) σύσσωμης της κοινωνίας, πλούσιων και φτωχών, αριστερών και δεξιών, πιστών και... άπιστων, δε θυμάμαι σ’ όλα μου τα χρόνια και αυτό ακριβώς δείχνει και πόσο υποφέρουμε ως κοινωνία.

Και πάνω σ’ αυτή την ιστορία, του έκπτωτου αγγέλου δηλαδή, βλέπω πως στήνεται νέος διχασμός. Από τη μια οι θρησκόληπτοι που βλέπουν τις καταγγελίες ως επίθεση στην Ορθοδοξία και επιχειρούν να πάρουν τη συζήτηση από τον Αντώνιο και την πρεσβυτέρα του και να την πάνε στο εξοργιστικό «τι είδους γονείς αφήνουν τα παιδιά τους στα Ιδρύματα».

Από την άλλη, οι πιο προοδευτικοί –κατά τα λοιπά- που προδομένοι και αυτοί, τα βάζουν με σύσσωμη την εκκλησία και τους λειτουργούς της, ξεχνώντας πως η φράση «συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες» αφορά τους πάντες και τα πάντα, όπως μας διδάσκει (πολύ συχνά πλέον) η ιστορία και η επικαιρότητα.

Και έχουμε και μία τρίτη κατηγορία. Τους «όλα είναι συνωμοσίες (χρονικές ή και πραγματικές) για να ξεχάσουμε το σκάνδαλο των υποκλοπών, του Πάτση, κλπ». (Για την τέταρτη, το κράτος δηλαδή τα γράφω αναλυτικά στη διπλανή στήλη).

Αν στους δύο πρώτους δίνω κάποια ελαφρυντικά, στους τελευταίους αρνούμαι πεισματικά. Όσο σημαντικό και εάν είναι για τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη και ακόμα περισσότερο την ίδια τη δημοκρατία να πέσει φως στη σκοτεινή υπόθεση των υποκλοπών, δε μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά με καταγγελίες παιδιών που βρέθηκαν σε ανάγκη πως κακοποιούνταν συστηματικά, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

Είναι κομμάτι της σαπίλας και της αποτυχίας του αξιακού μας συστήματος όλα τα παραπάνω και εάν δε θεσπίσουμε επιτέλους κοινωνικούς κανόνες και αξίες αποδεκτές από όλους, το τέλμα που έχουμε βυθιστεί σύντομα θα είναι μη αναστρέψιμο.

* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 27.11.2022