ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι συζητήσεις στην βουλή ήταν αποκαλυπτικές των προθέσεων και των κινήσεων των βασικών παικτών. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Φώφη Γεννηματά ήταν λίγο-πολύ οι αναμενόμενες και για τον γραμματέα του ΚΚΕ, χωρίς καμιά έκπληξη.

Σχεδόν όλων το ενδιαφέρον εστιαζόταν στο τι θα έλεγε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, καθώς ήταν η πρώτη φορά που μετά το 2012 ήταν ένας ηττημένος πολιτικός.

Θα είχε διδαχθεί από τα λάθη του; θα είχε αναπροσαρμόσει την τακτική του στην νέα κατάσταση;

Είναι νωρίς να εξάγουμε τελικά συμπεράσματα, φαίνεται όμως, από την παρουσία του Τσίπρα στην Βουλή, πως δεν κατάλαβε τίποτα. Και ως εκ τούτου δεν άλλαξε καθόλου.

Παρακολουθήσαμε όλες αυτές τις ημέρες έναν Αλέξη Τσίπρα επιθετικό, διχαστικό, με τις γνωστές στερεότυπες εκφράσεις του από τα παλιά, χωρίς επίγνωση του νέου ρόλου του.

Φάνηκε σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει τι έγινε στις 7 Ιουλίου. Μπορεί και να μην θέλει να το πιστέψει ακόμα. Είναι λογικό. Μετά από κάθε μεγάλη ήττα ο ηττημένος περνά μια μεταβατική ψυχολογική φάση.

Και ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε τέσσερις φορές μέσα σε 40 ημέρες.

Τι προδικάζει αυτή η συμπεριφορά του;

Φαίνεται πως θα ακολουθήσει την γνωστή δοκιμασμένη συνταγή από την περίοδο 2012-2015. Με οξύ, καταγγελτικό λόγο, θα περιμένει στη γωνία την φθορά της κυβέρνησης.

Όμως, με τέτοια συμπεριφορά θα ακυρώσει οποιαδήποτε στροφή προς την σοσιαλδημοκρατία, που θα του έδινε την δυνατότητα να καλύψει ένα μέρος του χώρου της Κεντροαριστεράς.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωρίζει -ή θα πρέπει να γνωρίζει- πως το 31,5% δεν αρκεί για να επανέλθει στην εξουσία. Και ο προνομιακός του χώρος είναι αυτός της Κεντροαριστεράς δεδομένης και την αδυναμίας του ΚΙΝΑΛ να τον εκφράσει πλήρως.

Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί με πολιτικό λόγο σαν αυτόν που παρακολουθήσαμε όλες αυτές τις ημέρες στην βουλή.

Έχω την εντύπωση πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα πως όσα έλεγε το 2012 ή το 2014 δεν έχουν ευήκοα ώτα το 2019. Άλλαξαν οι εποχές, γιατί μεσολάβησαν οι 54 μήνες της δικής του διακυβέρνησης, οι οποίοι, όπως φάνηκε και από τα εκλογικά αποτελέσματα, κρίθηκαν αρνητικά από τους πολίτες.

Επιπλέον έχει απέναντι του έναν μετριοπαθή πολιτικό, που κάνει ανοίγματα στον χώρο της Κεντροαριστεράς και του οποίου οι πράξεις, μέχρι στιγμής, δεν στοιχειοθετούν το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για «ακροδεξιά» Νέα Δημοκρατία.

Οι δε πολίτες κρίνουν με βάση αυτό που βλέπουν να γίνεται και όχι με βάση αυτό που νομίζει ο Τσίπρας πως γίνεται.

Το παλαιοκομμουνιστικό δόγμα «αν δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με τις θέσεις μας, τότε φταίει η πραγματικότητα», έχει ξεπερασθεί εδώ και δεκαετίες.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον πρωθυπουργό, θα πρέπει να αναθεωρήσει όλη την αντιπολιτευτική τακτική του. Η καραμέλα πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κάτι μεταξύ Όρμπαν και Σαλβίνι, ακυρώνεται από τα ίδια τα πεπραγμένα του Μητσοτάκη.

Όταν έναν μετριοπαθή πολιτικό τον αντιμετωπίζεις ως ακροδεξιό, τότε ο λόγος σου είναι ανακόλουθος με την πραγματικότητα.

Σε αυτήν την κατάσταση βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας ένα μήνα μετά την ήττα του στις εθνικές εκλογές.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11 Αυγούστου 2019