Ο υπουργός επικρατείας Άκης Σκέρτσος με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρεται στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και τις διαφορές στα κριτήρια εφαρμογής της σε άλλες πτυχές της δημόσιας ζωής εκτός από τους υγειονομικούς, θέτοντας το θέμα της πιθανής δυσλειτουργίας δομών που θα βρεθούν χωρίς δεξαμενή αναπλήρωσης όσων μετά την επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού τεθούν σε αναστολή.
Γράφει:

Περί υποχρεωτικού εμβολιασμού αστυνομικών και λοιπών δημοσίων υπαλλήλων

Θυμίζω σε όσους το ξεχνούν ότι το κράτος έχει «το μονοπώλιο της βίας» εξ ου και δεν υπάρχουν εκπαιδευμένοι ιδιώτες αστυνομικοί στην αγορά που θα μπορούσαν να καλύψουν άμεσα τα κενά που θα προέκυπταν από την επιβολή υποχρεωτικότητας εμβολιασμού στα σώματα ασφαλείας -σε αντίθεση για παράδειγμα με ιδιώτες γιατρούς ή νοσηλευτές που μπορούν να προσληφθούν ή να επιστρατευθούν άμεσα στο δημόσιο από τον ιδιωτικό τομέα και να καλύψουν επαρκώς τα προσωρινά κενά που δημιουργούνται από την αναγκαία επιβολή της υποχρεωτικότητας στα νοσοκομεία. Οι ίδιοι υπέρμαχοι της υποχρεωτικότητας θα γκρίνιαζαν λοιπόν ακόμη περισσότερο αν οι δυνάμεις της ΕΛΑΣ ήταν αισθητά λιγότερες στην περιοχή τους την επόμενη εβδομάδα. Ή ανάποδα, πόσο ασφαλείς θα αισθάνονταν αν το κράτος προσλάμβανε ανεκπαίδευτους ιδιώτες σεκιουριτάδες που θα οπλοφορούσαν στις γειτονιές μας;Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη δημόσια συζήτηση περί υποχρεωτικού εμβολιασμού μαζί με την προστασία της δημόσιας υγείας πρέπει να συνυπολογίζονται και άλλες παράμετροι επιχειρησιακού χαρακτήρα ως προς την αναστάτωση που μπορεί να προκληθεί σε κρίσιμες υπηρεσίες του κράτους από μια οριζόντια απόφαση υποχρεωτικότητας σε όλους. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να υποστούμε μεγαλύτερες του αναμενόμενου καθυστερήσεις για παράδειγμα στις πολεοδομίες, τις εφορίες, τα ληξιαρχεία κοκ; Υποπτεύομαι ελάχιστα. Μπορεί λοιπόν οι καθαρές λύσεις «άσπρο-μαύρο» σε κάποιους να φαίνονται πιο λογικές, δεν είναι όμως απαραίτητα και λειτουργικές για την απρόσκοπτη συνέχιση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Η πραγματική ζωή είναι πολύ πιο συνθέτη και απαιτεί όλες αυτές τις αναγκαίες σταθμίσεις που κρατούν ενωμένους τους αρμούς της κοινωνίας.