Οι Ταλιμπάν ανέκτησαν την εξουσία στο πολύπαθο Αφγανιστάν και η επιστροφή τους μετά από 20 χρόνια ξύπνησε μνήμες από τον εφιάλτη της περιόδου 1996-2001. Εκπροσωπώντας την πιο ακραία εκδοχή του ισλαμικού φονταμενταλισμού, οι Ταλιμπάν συνέδεσαν το όνομά τους με απίστευτες φρικαλεότητες σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Όσοι έζησαν την πρώτη περίοδο είναι βέβαιοι ότι η δεύτερη θα είναι εξίσου ζοφερή και η απόφαση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων να εγκαταλείψουν τη χώρα ήταν αναμενόμενη. Το όσα συνέβησαν στο παρελθόν προδιαγράφουν με ακρίβεια όσα θα συμβούν στο μέλλον.

Ο νόμος των Ταλιμπάν επιβλήθηκε και στον αθλητισμό, που για τους φανατικούς ισλαμιστές είναι μία αμιγώς ανδρική υπόθεση. Ακόμη και για τους άνδρες όμως, οι περιορισμοί είναι εξαιρετικά αυστηροί. Κατά την πενταετία 1996-2001, το καθεστώς είχε επιτρέψει τη διεξαγωγή πρωταθλήματος με τη συμμετοχή 12 ομάδων, θέτοντας όμως αυστηρότατους κανόνες. Οι ποδοσφαιριστές, για παράδειγμα, έπρεπε να αγωνίζονται με μακρυμάνικες φανέλες, μακριά σορτσάκια και ψηλές κάλτσες, ώστε το σώμα τους να είναι πλήρως καλυμμένο.

Ένα γήπεδο ποτισμένο με αίμα

Το στάδιο Γκάζι της πρωτεύουσας Καμπούλ, το μεγαλύτερο της χώρας, υπήρξε ένας τόπος αδιανόητης φρίκης, αφού το καθεστώς το είχε εξαρχής επιλέξει ως τον ιδανικό χώρο για τις δημόσιες εκτελέσεις. Όσοι είχαν ζήσει την εποχή εκείνη, θυμούνται πως από ένα σημείο και μετά ο χορτοτάπητας είχε μετατραπεί σε ένα ανατριχιαστικό κόκκινο χαλί, ποτισμένο από το αίμα χιλιάδων ανθρώπων.

Ο πρώην αρχηγός της εθνικής ομάδας του Αφγανιστάν, Μοχάμαντ Ισάκ, διηγείται. «Στους ηγέτες των Ταλιμπάν άρεσε να βλέπουν ποδόσφαιρο και να στοιχηματίζουν, με έπαθλο όχι μόνον χρήματα αλλά και όπλα ή αυτοκίνητα. Εμάς τους ποδοσφαιριστές μας αντιμετώπιζαν καλά αν ακολουθούσαμε τους κανόνες, αλλά αυτό που συνέβαινε ήταν φρικιαστικό. Θυμάμαι μια μέρα που ήμουν στο γήπεδο για προπόνηση. Στο κέντρο του γηπέδου υπήρχε ένα βαρέλι και προσπάθησα να το κλοτσήσω για να το απομακρύνω, ώστε να μπορέσω να εξασκηθώ στα σουτ. Το βαρέλι αναποδογύρισε και στο χόρτο έπεσαν έξι ακρωτηριασμένα χέρια. Το στομάχι μου ανακατεύτηκε, έφυγα αμέσως από την προπόνηση και πήγα σπίτι. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που αντίκρισα, όσα χρόνια κι αν περάσουν».

Εκτελέσεις, βασανιστήρια και ακρωτηριασμοί λίγο πριν τη σέντρα

Πολλοί άλλοι ποδοσφαιριστές και δημοσιογράφοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των όσων συνέβαιναν στο στάδιο Γκάζι. Ακρωτηριασμοί, λιθοβολισμοί, μαστιγώματα, αποκεφαλισμοί, ήταν στην ημερησία διάταξη. Πολλές φορές, οι εκτελέσεις και οι ακρωτηριασμοί συνεχίζονταν έως και μισή ώρα πριν από την έναρξη των αγώνων. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες και κανείς δεν ήξερε αν όλοι αυτοί είχαν πάει να δουν ποδόσφαιρο ή συνανθρώπους τους να βασανίζονται και να εκτελούνται. 

Το αίμα κάλυπτε πλήρως τον αγωνιστικό χώρο και ήταν αδύνατον για τους φροντιστές του τερέν να προλάβουν να το καθαρίσουν. Το ματς ξεκινούσε κανονικά και παιζόταν σε έναν… κοκκινοπράσινο χορτοτάπητα, αλλά ο κόσμος παρακολουθούσε σαν μη συνέβαινε τίποτα.

Μία από τις πιο τραγικές ιστορίες είναι αυτή της Ζαρμένα, μίας γυναίκας που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του συζύγου της. Την καταδίκασαν σε θάνατο και τη μετέφεραν στο γήπεδο ντυμένη με μία μπλε μπούρκα. Της είπαν να γονατίσει και την πυροβόλησαν δύο φορές στο κεφάλι με καλάσνικοφ. Το γήπεδο ήταν γεμάτο κόσμο και πολλοί έφυγαν σοκαρισμένοι.

Όλες αυτές οι φρικαλεότητες συνέβησαν την πενταετία 1996-2001, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα ξανασυμβούν. Η ηγεσία των Ταλιμπάν έχει μεν αρκετά νέα πρόσωπα, αλλά η νέα γενιά είναι εξίσου – αν όχι περισσότερο – ακραία. Ο εφιάλτης επέστρεψε.