Με έναν διαφορετικό από τον καθιερωμένο τρόπο άνοιξε πριν λίγη ώρα η αυλαία του 59^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο κατάμεστο Ολύμπιον. Φέτος η τελετή έναρξης άλλαξε δομή. Αντί για τις καθιερωμένες ομιλίες ή κάποιο άλλο δρώμενο τα οποία περιλαμβάνει κατά παράδοση η εκδήλωση, τους θεατές περίμενε ένα βίντεο – έκπληξη που έκανε τη διοργάνωση ένα με το κινηματογραφικό πανί. Μια μικρού μήκους ταινία της οποίας τη σκηνοθεσία και παραγωγή υπογράφουν οι Περικλής Πηλείδης και Γιώργος Σινιόσογλου προηγήθηκε της ταινίας έναρξης. Πρωταγωνιστές της ήταν τα φιλμ που πλαισιώνουν το πρόγραμμα του 59^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά και ομιλητές όπως η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Μυρσίνη Ζορμπά, η υφυπουργός Μακεδονίας - Θράκης Κατερίνα Νοτοπούλου, ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, μα πάνω από όλα οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι χώροι του φεστιβάλ, οι καλεσμένοι και ο κόσμος της διοργάνωσης που εδώ και 59 χρόνια υποστηρίζει τη μεγαλύτερη κινηματογραφική γιορτή της Ελλάδας. Αμέσως μετά ακολούθησε η προβολή της ταινίας «Κλέφτες καταστημάτων» του Ιάπωνα Χιροκάζου Κόρε – Έντα που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών. Προηγήθηκε σύντομος χαιρετισμός του δημιουργού σε βίντεο, καθώς οι υποχρεώσεις του τον κράτησαν μακριά από τη διοργάνωση και την εναρκτήρια βραδιά. 

Μια ακόμη έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσία των γνωστών διδύμων της Θεσσαλονίκης, του Ανέστη και του Μιχάλη. Με τους δίδυμους αρχίζει και ολοκληρώνεται το σύντομο φιλμ. Το κοινό τους καταχειροκρότησε!

Χωρίς διδακτισμό και διαχωρισμούς η ταινία του Χιροκάζου Κόρε – Κριτική του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου  

Στην κριτική του για την ταινία «Κλέφτες καταστημάτων» και το makthes.gr ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου γράφει: «Τι συμβαίνει όταν δύο μικροαπατεώνες, πατέρας και γιός, συναντούν ένα μικρό και άστεγο κοριτσάκι, του προσφέρουν στοργή, τροφή και καταφύγιο στην φτωχική παράγκα τους; Χωρίς διδακτισμό και διαχωρισμούς, ο Ιάπωνας Χιροκάζου Κόρε- Έντα αφηγείται μια ανθρωπιστική ιστορία που εφάπτεται των παρυφών της κοινωνίας. Αναμενόμενες και οι επιρροές από άλλους δημιουργούς, όπως και το προσωπικό σκηνοθετικό του ύφος. Αν γράφουν για επίδραση από τον Χου Χσιάο Χσιέν και ίσως τον Όζου η αναφορά στον Κουρουσάβα και στη «Γειτονιά των καταφρονεμένων» είναι εμφανής. Επίσης «Κλέφτες καταστημάτων» κατά το «Κλέφτες ποδηλάτων» του Ντε Σίκα και στο βάθος βέβαια ιδίως Λόουτς. Ωστόσο, ο Ιάπωνας δημιουργός ξεφεύγει από το νεορεαλισμό και το σινεμά της γραφικής δημιουργικής απεικόνισης. Διαθέτει το δικό του στιλ, γνωρίζοντας καλά πως όταν σκηνοθετείς μια ιστορία των κοινωνικών παρυφών και η ματιά σου απαιτείται να είναι τέτοια. Το μοντάζ, υπόγειο, διευκολύνει μια υπνωτική, στα όρια του υπερρεαλισμού, α-συνέχεια, οι ρυθμοί της έντασης ανακόπτονται από μια υπνωτική, παραισθητική διάσταση. Επιλέγει ταχτικά μονοπλάνα και τα «διακόπτει» με μικρά σχολιαστικά  πανοραμικά. Ακόμα πλαν αμερικέν διαδέχονται τα μεσαία, ενώ τα πρόσωπα καδράρονται  κοντά με μερικά γκρο πλάνα να σκιαγραφούν αισθήματα. Η αποδραματοποίηση είναι σαφής και οι «λιωμένες» εικόνες του ξεφεύγουν από την αναπαραστατική «αλήθεια» για να καθορίσουν ακριβώς αυτά τα πολλαπλά σύνορα. Τέτοιες σκηνοθετικές προτάσεις είναι αξιομνημόνευτες σε θέματα ανθρωπιστικά, γνωστά μεν, αλλά απαραίτητα στο σύγχρονο σινεμά».