Όταν ανέλαβα καθήκοντα διευθύντριας ενημέρωσης στην ΕΡΤ3 ένας συνάδελφος που φημίζεται για το χιούμορ του μου έστειλε μία φωτογραφία φωτομοντάζ από την ταινία Δεσποινίς διευθυντής της Τζένης Καρέζη όπου είχε βάλει το πρόσωπο μου στο σώμα της Τζένης.

Γέλασα τόσο πολύ όταν το είδα, τόσο όσο μου επέτρεπε ο ρόλος της διευθύντριας, τον οποίο ένιωθα τότε πάρα πολύ βαρύ. Χρειάστηκε να περάσουν έξι μήνες για να συνηθίσω το νέο μου ρόλο, περνώντας από φάσεις τρελής ανασφάλειας, αμηχανίας, ισορροπιών μην πει κανείς ότι ευνοώ τους φίλους μου, συγκρούσεων με ανώτερους και κατώτερους, μικρούς στόχους και μικρές αποτυχίες, μεγάλους στόχους και μικρές επιτυχίες. Τα κατάφερα ενάντια σε όλα τα προγνωστικά του εαυτού μου και είμαι ακόμα εδώ.

Και εκεί που έλεγα πως τα βρήκα με τον ρόλο, πως ξαναέγινα ο εαυτός μου και ισορρόπησα ήρθε ο νέος ρόλος. Και ήρθαν νέα πειράγματα όπως η γιαγιά, η γιαγιούλα, ή όπως κατέληξα να αυτοσαρκάζομαι μόνη μου στα παιδιά μου «τη γιαγιά σας τη λέτε μπούμπη, εμένα θα με φωνάζετε Μπάμπη».

Μπάμπης, διευθύντρια και γιαγιά. Μέσα σε μία χρονιά. Για να αντέξω το διευθυντιλίκι και όλες τις πιέσεις, ένιωθα πως πρέπει να απαρνηθώ κάθε θηλυκότητα, λες και οι θηλυκές γυναίκες δεν μπορούν να επιβάλλονται. Μετά τους έξι μήνες επανήλθα.

Για να νιώθω γιαγιά καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της κόρης μου επιχείρησα το ίδιο. Μεγαλύτερη σεμνότητα στο ντύσιμο, και πάλι η θηλυκότητα σε δεύτερο πλάνο, διότι κυριαρχούσε η μαμά που ήταν έτοιμη να γίνει γιαγιά. Και επανήλθα στην θηλυκότητα μου όταν έγινα.

Δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά ό,τι και να λέμε στα παιδιά μας με τις πράξεις μας τα διδάσκουμε. Έτσι τρελαίνομαι από χαρά όταν βλέπω την κόρη μου να κατσιάζει την εγγονή μου στα χάδια και τα φιλιά. Έτσι συγκινούμαι όταν μου λέει πως ανησυχεί επειδή το μωρό (15 ημερών) δεν κάνει αρκετές δραστηριότητες. Έτσι την τρώω με τα μάτια την εγγονή μου όταν την κοιτάνε με λατρεία ο μπαμπάς της και η μαμά της. Είναι σαν να βλέπω τα μάτια της μαμάς μου όταν γέννησα εγώ. Έτσι πιάνω και εγώ την τσουγκράνα και μαζεύω πευκοβελόνες, καταναγκαστικά αλλά με αίσθηση απίστευτης χαρά και ικανοποίησης στη Χαλκιδική, όταν σχηματίζονται τα λοφάκια- απόδειξη της δουλειάς μου. Όπως με δίδαξε η δική μου μαμά.

Αυτό που νιώθει κανείς όταν αντικρίζει τη συνέχεια του, βάρους 2-3 κιλών, δεν μπορώ να το περιγράψω. Δεν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά όπως όταν γίνεσαι γονιός. Είναι μία απίστευτη αίσθηση ασφάλειας, πως όλα έχουν κάποιο νόημα, και πως η ζωή συνεχίζεται με κάποια κύτταρα μας να ταξιδεύουν στους αιώνες. Και αυτό απαντάει σε όλες μου τις ερωτήσεις.

*Δημοσιευτηκε στη "ΜτΚ" στις 4/8/24