Στην Καλλικράτεια της Χαλκιδικής 40 περίπου χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη ζει ο Γρηγόρης, εκεί γύρω στα 70, μαζί με την ευγενική σύζυγό του, παρέα με ένα λιοντάρι (!) 26… χρόνων! Ο σκηνοθέτης Κωστής Ασικέλης στο ντοκιμαντέρ «Ξανθός μάγος: Όταν το show τελειώσει» μέσα από μια μακρά συζήτηση με τον Γρηγόρη και άλλη μια σύντομη με τη σύζυγό του καταφέρνει και αναβιώνει μια τριακονταετία, εκείνη μεταξύ ’60 και ’90, αναζητώντας ουσιαστικά (κι αυτό μ’ ενδιαφέρει) τον χαμένο χρόνο και σφυγμομετρώντας τις τάσεις μιας άλλης εποχής. Υπάρχει μια άνεση και αυθεντικότητα στις αφηγήσεις του ξανθού μάγου, που είχε στο ρεπερτόριό του 4000 (!) διαφορετικά τρικ, έγινε διάσημος και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό φθάνοντας με επιτυχία και γενική αποδοχή μέχρι την Κίνα και τις ΉΠΑ.

Το ντοκιμαντέρ είναι συμβατικό: Συνεντεύξεις κι οι ενθέσεις κάποιων τηλεοπτικών αποσπασμάτων, ενώ έχουμε και μια περιήγηση στους χώρους που ζει και κινείται σήμερα ο Γρηγόρης. Ωστόσο το φιλμ μου άρεσε γιατί, παρόλο ότι είναι ανθρωποκεντρικό πορτρέτο υπερβαίνει τελικά και το ίδιο το… πρόσωπο. Μεταβάλλεται ουσιαστικά στην αντιπαράθεση δύο εποχών του life style τους, των διαδρόμων ψυχαγωγίας, αλλά και των διαφορετικών μύθων που κόμιζαν. Η σύγκριση είναι κοινωνιολογική, αισθητική, ιδεολογική. Η νοσταλγία του χαμένου χρόνου δεν λειτουργεί ως γλυκερό ρετρό αλλά ως μια αναπόληση των επικαλύψεων και επασβεστώσεων της λεγόμενης χαμένης αθωότητας. Κατά βάση γνωρίζουμε πως αυτός ο μύθος είναι τεχνητός, πλαστός, μια κατ’ ουσία μυθοπλαστική αφορμή για να πλαστούν ιστορίες. Ούτε το ’60 και ποτέ γενικά δεν θα υπήρχε αθωότητα και ούτε ήταν χαμένη. Απλά ήταν χρόνια στερήσεων, υπανάπτυξης, αναταραχών και εμμονών.

Ουσιαστικά η ανάκληση του χαμένου είναι οι ουτοπίες μιας άλλης εποχής και οι τρόποι που γεννιόταν σε συνδυασμό με οικονομικά δεδομένα και επιλογές.

Έτσι ή αλλιώς ο «Ξανθός μάγος»… μέσα από τη λιτότητα και τον απλοϊκό σχεδιασμό του καταφέρνει να υποδείξει δρόμους για να διεισδύσει η οπτική μας στην ουσία των συγκρίσεων.